Kajakken op de rivier Namtha
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny
17 December 2011 | Laos, Vientiane
Zodra we met de ferry de brede Mekong rivier waren overgestoken, kwamen we in een andere wereld. Laos ademde vanaf het eerste moment een heel andere sfeer dan Thailand. De weg van Huai Xay naar Luang Namtha was de eerste 40 kilometer verschrikkelijk slecht en we hotsebotsten van links naar rechts. Gelukkig waren de resterende 150 kilometer een stuk beter. Opvallend waren de dorpjes links en rechts van de weg. Alles zag er armer en veel minder verzorgd uit dan in Thailand. De hutjes waren primitiever en op de erven zagen we varkens, kippen en eenden lopen. Veel kindertjes die soms gevaarlijk dicht langs de weg speelden.
We hadden het stadje Luang Namtha uitgekozen op aanraden van een jonge Israëlische vrouw die we op Koh Chang hadden ontmoet. Maar wat viel dat tegen! Een soort wild west stadje vond ik het. Een brede weg, met links en rechts wat hotels en restaurantjes. Alles was verschrikkelijk kaal. Geen bomen of bloeiende bougainvillea’s of andere kleurige struiken. Maar, zo werd ons verteld, de omgeving moest erg mooi zijn. Vooral het Namtha national park. Dus de volgende dag weer fietsen gehuurd en erop uit. We fietsten in twee dagen het hele dal rond en reden daarbij regelmatig door dorpjes waar ook weer hilltribe mensen woonden. We kregen de indruk dat de mensen hier wel heel arm moesten zijn. We zagen meisjes in de rivier die wier aan het verzamelen waren. Groene slieren werden in een netje gestopt en uren stonden ze gebukt om een net vol te krijgen. Later kregen we de gedroogde wier te proeven, die was bestrooid met gembervlokken en zout. Smaakte aardig.
We hadden dan wel het hele dal doorkruist, het national park hadden we nog niet betreden, omdat je dat niet zonder gids kan en mag doen. In een trekking door de jungle hadden we niet veel zin, omdat dat heel zwaar is. Er wordt dan echt een pad uitgehakt, waarbij je soms steile hellingen moet beklimmen. Maar er was een mooi alternatief: kajakken over de rivier Mae Namtha, die dwars door de jungle loopt. We vonden een Nederlands paar, dat ook zin had in deze tocht en met z’n vieren togen we met gids naar een dorp, vanwaar we “te water werden gelaten”. Het dorp zelf was al een belevenis, want hier woonden mensen van een hilltribe die we nog niet eerder gezien hadden. Bijna alle vrouwen hadden hetzelfde kapsel en iedereen droeg indigokleurige kleding. Blijkbaar verfden ze hier de stoffen zelf met indigo, want de vrouwen hadden heel zwarte handen. De verfstof dringt kennelijk diep in de poriën. Het vreemde is, dat je naast de armzalige hutjes, bijna altijd een grote schotelantenne ziet staan.
We zouden in onze rubberen kajak zo’n twintig kilometer stroomafwaarts gaan en dus gingen we snel op weg. Er zouden ons diverse stroomversnellingen wachten en we waren erg benieuwd hoe dat zou gaan. Best spannend toen de eerste in zicht kwam. Zouden we het redden zonder om te slaan? Gelukkig kwamen we er goed doorheen. Wel wat water in de boot, maar dat gaf niet. Dat hoosde Henk er wel weer uit met een halve plastic waterfles. Toen we een hele moeilijke stroomversnelling naderden met veel rotsen, slaakte ik na afloop een zucht van verlichting. “Gelukkig, dat ging goed, Henk”, om vervolgens te ontdekken, dat Henk niet meer achterop zat, maar in het water lag. Hij was gewoon van de boot afgedreven toen die water maakte. Ik moest eigenlijk volle kracht achteruit, maar dat ging moeilijk. Henk moest zijn peddel zien te redden en zijn bril en de boot vastpakken. Afijn, het lukte allemaal en behalve een nat pak had hij geen verwondingen opgelopen aan de rotsen. We peddelden verder en genoten van de stilte en van de rustige gedeelten tussen de stroomversnellingen. Na een korte rustpauze met een heerlijke lunch in een bamboehutje, kwam het laatste gedeelte van de tocht. De gids waarschuwde ons voor een paar pittige stroomversnellingen.
We probeerden zo dicht mogelijk achter hem te blijven en precies te doen, wat hij deed. We hoorden aan het geluid al dat er een moeilijke stroomversnelling aankwam. De gids voor ons, ging als eerste en we zagen hoe hij hard peddelde om een grote rots te ontwijken. Dat lukte ons niet. We landden er bovenop en zaten muurvast. De boot liep meteen vol en hoe we ook probeerden we kwamen niet meer los. Op het moment dat Henk uit wilde stappen om ons vlot te trekken, stond de gids al bij ons in het water. Hoe hij dat zo snel geflikt had was ons een raadsel. Na wat rukken en trekken waren we vlot en konden onze weg vervolgen. De volgende stroomversnellingen zag ik nu met wat meer spanning tegemoet, want dit wilde ik niet weer meemaken. Maar alles ging goed tot het einde van de tocht. Er stond al een tuk tuk klaar om ons met kano’s en al terug te brengen naar het stadje Luang Namtha. We moesten snel zijn, want we moesten over een weg in aanbouw en die ging maar een paar keer per dag open. Ook hier hotsebotsen over de weg. Na weer een flinke kuil volgde er een heel vreemd geluid en de tuk tuk stond stil. Een gebroken veer. We konden niet verder rijden en nog vele kilometers te gaan. We besloten te gaan lopen naar de grote weg. Na een minuut of 20 kwam de tuk tuk ons achterop. Met een touw was het euvel verholpen. We stapten in en reden verder, opgelucht dat we niet het hele eind hoefden lopen. Helaas waren we door het oponthoud nu te laat. De weg was net weer gesloten en we zouden een uur moet wachten. We waren de eersten in een lange rij auto’s en brommers, die allemaal geduldig wachtten tot de weg geopend zou worden. Toen de weg vrij gegeven werd, reden we door, maar na 10 minuten, juist toen we in een hele nauwe doorgang zaten, weer die knal en stonden we weer stil. Een hele rij auto’s achter ons kon ook niet verder want de tuk tuk blokkeerde de doorgang. Wij weer gaan lopen. Nog minstens 7 kilometer en de duisternis zou al binnen het uur invallen. Doorlopen dus! We passeerden de wegwerkers die aan het eind van hun werkdag zaten bij te komen. Korte tijd later passeerden ze ons in een truck. Gelukkig was er nog plaats in de laadbak en konden we meerijden tot de grote weg. Daar zouden we mogelijk wel een lift kunnen krijgen. Dat laatste lukte ook, want na 10 minuten al stopte er een tuk tuk, die ons naar ons hotel bracht. Het was donker, toen we moe maar zeer voldaan na deze avontuurlijke dag thuiskwamen!
We hadden het stadje Luang Namtha uitgekozen op aanraden van een jonge Israëlische vrouw die we op Koh Chang hadden ontmoet. Maar wat viel dat tegen! Een soort wild west stadje vond ik het. Een brede weg, met links en rechts wat hotels en restaurantjes. Alles was verschrikkelijk kaal. Geen bomen of bloeiende bougainvillea’s of andere kleurige struiken. Maar, zo werd ons verteld, de omgeving moest erg mooi zijn. Vooral het Namtha national park. Dus de volgende dag weer fietsen gehuurd en erop uit. We fietsten in twee dagen het hele dal rond en reden daarbij regelmatig door dorpjes waar ook weer hilltribe mensen woonden. We kregen de indruk dat de mensen hier wel heel arm moesten zijn. We zagen meisjes in de rivier die wier aan het verzamelen waren. Groene slieren werden in een netje gestopt en uren stonden ze gebukt om een net vol te krijgen. Later kregen we de gedroogde wier te proeven, die was bestrooid met gembervlokken en zout. Smaakte aardig.
We hadden dan wel het hele dal doorkruist, het national park hadden we nog niet betreden, omdat je dat niet zonder gids kan en mag doen. In een trekking door de jungle hadden we niet veel zin, omdat dat heel zwaar is. Er wordt dan echt een pad uitgehakt, waarbij je soms steile hellingen moet beklimmen. Maar er was een mooi alternatief: kajakken over de rivier Mae Namtha, die dwars door de jungle loopt. We vonden een Nederlands paar, dat ook zin had in deze tocht en met z’n vieren togen we met gids naar een dorp, vanwaar we “te water werden gelaten”. Het dorp zelf was al een belevenis, want hier woonden mensen van een hilltribe die we nog niet eerder gezien hadden. Bijna alle vrouwen hadden hetzelfde kapsel en iedereen droeg indigokleurige kleding. Blijkbaar verfden ze hier de stoffen zelf met indigo, want de vrouwen hadden heel zwarte handen. De verfstof dringt kennelijk diep in de poriën. Het vreemde is, dat je naast de armzalige hutjes, bijna altijd een grote schotelantenne ziet staan.
We zouden in onze rubberen kajak zo’n twintig kilometer stroomafwaarts gaan en dus gingen we snel op weg. Er zouden ons diverse stroomversnellingen wachten en we waren erg benieuwd hoe dat zou gaan. Best spannend toen de eerste in zicht kwam. Zouden we het redden zonder om te slaan? Gelukkig kwamen we er goed doorheen. Wel wat water in de boot, maar dat gaf niet. Dat hoosde Henk er wel weer uit met een halve plastic waterfles. Toen we een hele moeilijke stroomversnelling naderden met veel rotsen, slaakte ik na afloop een zucht van verlichting. “Gelukkig, dat ging goed, Henk”, om vervolgens te ontdekken, dat Henk niet meer achterop zat, maar in het water lag. Hij was gewoon van de boot afgedreven toen die water maakte. Ik moest eigenlijk volle kracht achteruit, maar dat ging moeilijk. Henk moest zijn peddel zien te redden en zijn bril en de boot vastpakken. Afijn, het lukte allemaal en behalve een nat pak had hij geen verwondingen opgelopen aan de rotsen. We peddelden verder en genoten van de stilte en van de rustige gedeelten tussen de stroomversnellingen. Na een korte rustpauze met een heerlijke lunch in een bamboehutje, kwam het laatste gedeelte van de tocht. De gids waarschuwde ons voor een paar pittige stroomversnellingen.
We probeerden zo dicht mogelijk achter hem te blijven en precies te doen, wat hij deed. We hoorden aan het geluid al dat er een moeilijke stroomversnelling aankwam. De gids voor ons, ging als eerste en we zagen hoe hij hard peddelde om een grote rots te ontwijken. Dat lukte ons niet. We landden er bovenop en zaten muurvast. De boot liep meteen vol en hoe we ook probeerden we kwamen niet meer los. Op het moment dat Henk uit wilde stappen om ons vlot te trekken, stond de gids al bij ons in het water. Hoe hij dat zo snel geflikt had was ons een raadsel. Na wat rukken en trekken waren we vlot en konden onze weg vervolgen. De volgende stroomversnellingen zag ik nu met wat meer spanning tegemoet, want dit wilde ik niet weer meemaken. Maar alles ging goed tot het einde van de tocht. Er stond al een tuk tuk klaar om ons met kano’s en al terug te brengen naar het stadje Luang Namtha. We moesten snel zijn, want we moesten over een weg in aanbouw en die ging maar een paar keer per dag open. Ook hier hotsebotsen over de weg. Na weer een flinke kuil volgde er een heel vreemd geluid en de tuk tuk stond stil. Een gebroken veer. We konden niet verder rijden en nog vele kilometers te gaan. We besloten te gaan lopen naar de grote weg. Na een minuut of 20 kwam de tuk tuk ons achterop. Met een touw was het euvel verholpen. We stapten in en reden verder, opgelucht dat we niet het hele eind hoefden lopen. Helaas waren we door het oponthoud nu te laat. De weg was net weer gesloten en we zouden een uur moet wachten. We waren de eersten in een lange rij auto’s en brommers, die allemaal geduldig wachtten tot de weg geopend zou worden. Toen de weg vrij gegeven werd, reden we door, maar na 10 minuten, juist toen we in een hele nauwe doorgang zaten, weer die knal en stonden we weer stil. Een hele rij auto’s achter ons kon ook niet verder want de tuk tuk blokkeerde de doorgang. Wij weer gaan lopen. Nog minstens 7 kilometer en de duisternis zou al binnen het uur invallen. Doorlopen dus! We passeerden de wegwerkers die aan het eind van hun werkdag zaten bij te komen. Korte tijd later passeerden ze ons in een truck. Gelukkig was er nog plaats in de laadbak en konden we meerijden tot de grote weg. Daar zouden we mogelijk wel een lift kunnen krijgen. Dat laatste lukte ook, want na 10 minuten al stopte er een tuk tuk, die ons naar ons hotel bracht. Het was donker, toen we moe maar zeer voldaan na deze avontuurlijke dag thuiskwamen!
-
17 December 2011 - 08:03
Marike:
Tis maar goed dat we dit soort avontuurlijke verhalen pas achteraf horen, van mij hadden jullie niet gemogen hoor ;-)
Geniet van de jullie avonturen globetrotters!
Hier gaat alles goed!
Lfs van ons. -
17 December 2011 - 08:07
Marijke:
Wauw Hanny en Henk, wat spannend allemaal!
Leuk bericht op de vroege zaterdagmorgen, vanuit een heel andere wereld dan die jij beschrijft.
Gelukkig ging alles toch goed uiteindelijk, ik kan me de voldoening indenken.
Heel veel plezier gewenst bij al jullie avonturen!
Groeten ook namens Okke, van Marijke
-
17 December 2011 - 08:19
Ingrid:
Niet te geloven wat jullie allemaal meemaken. Het is maar goed dat je niet alles van te voren weet. Blijkbaar komt er altijd weer een oplossing voor een probleem:-)) Veel plezier! -
17 December 2011 - 08:49
Til:
Wat een geweldig avontuur hebben jullie beleefd! Ik heb weer van jullie verhaal en de mooie foto's genoten.De "oudjes" doen 't nog best...!Ja, Laos moet totaal anders zijn, heb ik me laten vertellen door iemand die daar ook geweest is. Ook minder toeristisch. Kun je daar gemakkelijk met je Engels terecht? We leven op dit moment wel in twee totaal verschillende werelden....Hier houdt men zich bezig met kerstbomen kopen en kerstinkopen doen. Vanmorgen is het heerlijk windstil en schijnt er zelfs een zonnetje. Wat een luxe na al die die dagen van regen en storm...Ik wens jullie weer heel veel boeiende avonturen toe! Veel liefs, Til. -
17 December 2011 - 08:51
Elly:
SPANNEND!!!!
Maar wel fijn dat het allemaal zo goed afgelopen is.
Gaan jullie nou maar eens een poosje lekker zitten en uitrusten........
Mooie foto's! -
17 December 2011 - 09:45
Karlijn:
Wow, wat een avontuurlijk stel zijn jullie! Spannend op het moment zelf, maar achteraf heb je altijd mooie verhalen :) Ik vind jullie heel stoer!! (hihi, ik zie je wel zitten hoor mam, lichtelijk gestrest in de kano ;) ) -
17 December 2011 - 10:28
Ilone:
Tjonge, dat was een avontuurlijke tocht zeg! Maar wat een prachtige natuur om je heen. Echt oerwoud?
Wat zijn de vrouwen op de foto's mooi gekleed en ik smelt door het zien van die prachtige kindertjes. Inderdaad schamele hutjes zo te zien.
Leuk dat jullie die zwarte vlinder op de foto hebben gekregen. Ik heb die in China ook gezien. Heel veel ervan. Wat een dikkerds, hé?
Heel veel plezier weer.
Liefs Ilone -
17 December 2011 - 12:06
Duang Djai:
sawadii nahm pung e chai dii
niet te avontuurlijk gaan doen. stoppen waar het nog leuk blijft. ik ben ook in de jungle van het national park geweest, de enige trekking die ik toen gedan heb. we zijn hopeloos verdwaald (met gids) en hebben uren gelopen, met bloedzuigers en zo.
de omgeving van luang nahm ta vond ik ook heel mooi. heel veel mooie plekken aan riviertjes, stroompjes. en in het stadje zelf? tja, de backpack toerist is natuurlijk ook een soort insect.
er wordt vast gezegd dat jullie naar nong kiauw moeten gaan. doen, maar ga dan zeker niet naar nong kiauw gew. ik heb zelf ook wandelingen gedaan vanuit Pak mong, het plaatsje op het kruispunt voordat je links/rechtdoor naar nong kiauw gaat en rechts terug naar luang prabang.
toen was daar niets in het engels en ik een bezienswaardigheid. maar in 7 jaar kan er veel veranderen.
jullie genieten, maar ik geniet echt mee! voelt zelfs als vakantie!
going strong!
groeten carie -
17 December 2011 - 19:46
Joost:
Dat klinkt goed! adrenaline op zn tijd kan geen kwaad, ik wordt al helemaal enthousiast van alle verhalen, we komen jullie snel achterna, nog 6 weekjes! Fijn te horen dat het allemaal zo goed gaat wel jammer hanny,dat je t niet eens merk als je liefde ergens in een kolkende rivier om hulp roept (ik zie hem al liggen) haha nee hoor Henk, super mooie ondernemingen! fijne tijd en wellicht tot in azie!! we weten ook iig dat als onze fietsen het begeven er genoeg beschikbaar zijn en jullie ze min of meer allemaal hebben uitgeprobeerd. liefs! joost -
18 December 2011 - 09:04
Repke:
Hoi Hanny,
Ik heb afgelopen week geprobeerd jullie te bereiken maar omdat het niet lukt, doe ik het even zo. Yara heeft zaterdag 10-12 haar A-diploma gehaald en ze zou het heel leuk vinden om met opa te skypen!! Hopelijk horen we snel wat van jullie,
Dikke kus Repke -
18 December 2011 - 17:01
Willy:
Wat een verschil in mensen toch!! Wat anderen spannend noemen vind ik doodeng
Gelykkig kun je het nu navertellen.Denk aan de familie in ]nederland!!
t'Is heerlijk, dat jullie beide zo avontuurlijk zijn. Heb je elkaar daarop uigekozen??
Ik word steeds nieuwsgieriger naar jou, Henk.< liefs, Willy -
20 December 2011 - 15:10
Hans Vd Vondervoort:
Wa hedde ut toch skon! En dé gun ik jullie.
Als je weer eens in Nederland komt, dan nodig jullie bij deze uit om
een bezoek te brengen aan de tempel van Boekel aan de Arendstraat 8 in Boekel.
Ook zonder kayak bereikbaar.Eventueel met je maatje Henk Wassenberg (huidige leraar van onze jongste zoon; en daar zijn we blij mee!)
Fijne kerst waar jullie die ook doorbrengen en een hartstikke skon 2012! Okidoki!
NO worries, take it easy
Hans van de Vondervoort (hille ouwe leerling van jou) 06 22464021
-
22 December 2011 - 12:22
Repke:
Neem je mijn vader wel weer heelhuids mee terug? Hahahaha, wat een avonturen!
Weer een heel fijn verhaal van jullie!!!!
Liefs Rep -
21 Februari 2012 - 11:42
Hans En Marja Alma:
Hallo Hanny en Henk,
Het was inderdaad een leuke dag en wij kunnen daar over mee praten.
Wij zijn alweer een paar weken terug.
Ik zal deze week de foto's naar jullie opsturen.
Geniet maar nog met volle teugen van jullie reis
Groetjes uit het natte Enkhuizen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
