Heerlijke dagen in Siem Reap

Na 2 hectische dagen in Saigon, vlogen we op 10 februari naar Siem Reap in Cambodja. We kwamen aan op een prachtig vliegveldje en werden opgehaald door een zogenaamde tuk-tuk. We kenden ze al uit Thailand, maar de Cambodjaanse tuk-tuk ziet er weer heel anders uit. Het is een klein rijtuigje, dat aan een normale brommer is vastgemaakt. In Siem Reap rijden er honderden rond, dus waar je ook gaat of staat, je wordt voortdurend aangesproken met de vraag “Sir, you want tuk-tuk”?
Elf februari was de grote dag, dan zouden Joost en Karlijn met de boot uit Battambang aankomen. Natuurlijk wilden we ze in de haven opwachten. We zochten uit, waar de boten uit Battambang arriveerden en we vertrokken met de fiets naar de haven van Phnom Krom, 15 kilometer buiten Siem Reap. Karlijn en Joost waren om half 7 die ochtend uit Battambang vertrokken en zouden maximaal 9 uur over de boottocht doen. Om half 2 zaten we al in de haven. Je weet nooit, misschien kwamen ze wel wat eerder.
We hadden een goed uitzicht op de boten die bij tientallen aanlegden aan de steiger. Alle mensen werden welkom geheten door een klein orkestje waarvan elke muzikant wel een arm of een been mistte. Ze speelden steeds hetzelfde wijsje. We wachten 1 uur, 2 uur, 3 uur, maar geen Joost en Karlijn. Ik had al diverse keren geïnformeerd, maar men verzekerde mij dat de boot nog zou komen. Tegen half 6 nogmaals gevraagd, maar toen bleek, dat die dag, vanwege een lage waterstand, een andere haven zou worden aangedaan. Het was intussen schemerig aan het worden, dus sprongen we op de fiets, terug naar Siem Reap. Onderweg kregen we een sms van Karlijn, dat ze 20 km buiten Siem Reap in een haven waren aangekomen en intussen al naar Siem Reap waren gefietst. Na wat heen en weer bellen, stond Karlijn ineens voor ons neus. Wat een heerlijk weerzien! Joost was helaas onderweg behoorlijk ziek geworden en die zocht al snel zijn bed op. We hadden heel wat bij te kletsen die avond! Gelukkig was Joost de volgende dag weer opgeknapt en konden we er met zijn vieren op uit. Henk en ik hadden ook heel goede fietsen weten te vinden, zodat de fietstocht naar Angkor Wat prima verliep. We hadden de dag ervoor een gids gesproken, die ons wat mooie weggetjes op de kaart had gewezen, waar je alleen met de fiets kon komen. Op die manier konden we de horden andere toeristen enigszins vermijden. We genoten van de tocht, van alle prachtige tempels en van elkaar. Je kunt echt dagen door het prachtige natuurgebied fietsen en afstappen bij deze bijzondere bouwwerken. Je verbaast je over de vele tempels die er zijn en dat men eeuwen geleden in staat was deze te bouwen. Je zou wel even terug in de tijd willen, om te zien hoe het leven zich afspeelde in die dagen. Honderden jaren waren er nodig om de vele tempels in dit enorme gebied te bouwen. Eigenlijk is halverwege de jaren negentig van de vorige eeuw de restauratie pas goed op gang gekomen. De vele toeristen en de buitenlandse financiële steun van o.a. Japan en Duitsland, brengen voldoende geld in het laatje om dit om een goede manier uit te voeren. Over Angkor Wat en de andere mooie tempels kun je uren praten, maar eigenlijk moet je ze gewoon gaan zien. Veel foto’s dus vandaag van deze tempels.
Twee dagen lang fietsten we met z’n vieren vele uren door het gebied en de derde dag van hun verblijf hadden we een relaxdagje. Hanny en Karlijn samen even op stap en de beide mannen bleven thuis en hadden het ook gezellig. Nog een laatste maaltijd met elkaar en toen de laatste nacht voor Joost en Karlijn in Siem Reap. De volgende ochtend om 6 uur zaten we alweer met z’n vieren op de fiets op weg naar het busstation. Joost en Karlijn wilden een tamelijk druk stuk autoweg vermijden en dan de draad 200 kilometer verderop weer oppakken. Het afscheid viel me echt heel zwaar, vooral in de wetenschap dat we elkaar waarschijnlijk lang niet zullen zien. Gelukkig is er Skype en internet, zodat we goed op de hoogte blijven van hun wel en wee. We kunnen terugkijken op heerlijke dagen met elkaar en mooie gedeelde herinneringen.
Henk en ik hadden nog één dag tegoed van onze driedagenpas van Angkor. Dus vertrokken we nog een keer vroeg in de ochtend voor een mooie rit door de archeologische site. We misten onze fietsmaatjes wel, maar genoten desondanks van de rit.
Na 8 dagen Siem Reap vonden we het welletjes en boekten een bus naar Phnom Penh. Zes uur duurde de rit over een rechte en goed geasfalteerde weg. Een beetje “saai” in vergelijking met de weg in Laos. Het was goed dat Joost en Karlijn dit stuk met de bus hadden gedaan, want heel veel was er niet te beleven. In Phnom Penh kwamen we weer in de drukte van de grote stad terecht. We hadden een kamer met uitzicht op de rivier geboekt, maar kwamen terecht in een kamer zonder ramen. Na overleg besloten we deze toch maar te nemen, want het was wel lekker rustig, zonder al het lawaai van het verkeer. Morgen vertrekken we opnieuw met de bus. Ditmaal gaat de 4 uur durende rit naar Kep, een kleine badplaats, waar we nog een rustig weekje hopen door te brengen.

Wie het leuk vindt Joost en Karlijn te volgen, kan gaan naar:
http://zonderzijwielen.tumblr.com