Honger maakt rauwe bonen zoet.

Op de weekmarkt had ik een zakje gedroogde bonen gekocht. Ik kan niet echt zeggen dat het bruine bonen waren, want dat waren het niet. De kleur laat zich omschrijven als van paarsachtig wit tot witachtig paars zal ik maar zeggen. Maar ik wist dat, wanneer deze bonen gekookt zijn, ze eruit zien als bruine bonen. Ik had me al laten vertellen dat ze wel even moesten koken voor ze gaar waren. Dat was dus een mooie gelegenheid om mijn houtskoolstoof eens uit te proberen om het dure gas te sparen.
In mijn tuin zocht ik wat aanmaakhout bij elkaar om vervolgens met wat kranten en houtskool een lekker fikkie te bouwen. Het kostte me een half doosje lucifers, want ze waaiden steeds uit. Maar eindelijk brandde het en ik haastte me om de houtskool erop te leggen. Even leek het goed te gaan en meende ik het zachte getinkel te horen van brandend houtskool. Maar na luttele minuten verdween de rook en leek het vuurtje een zachte dood gestorven. Een tweede poging werd ondernomen en weer ging er een half pakje lucifers doorheen. Maar weer ging het mis. Toen heb ik houtskoolstoof opgepakt en ben naar een Ugandees meisje toegelopen dat even verderop op het erf bezig was. Ik vroeg haar of ze me wilde voordoen hoe ik het aan moest leggen. Ja hoor, geen probleem. Ook zij ging aanvankelijk met kranten aan de gang, maar toen mijn collega Gertrud erbij kwam werd een jerrycan met kerosine (paraffine zeggen ze hier vaak) gehaald en kreeg ik een demonstratie hoe je werkelijk snel een mooi vuurtje kon krijgen. Ik zou voortaan wat as moeten bewaren. Wanneer ik dan wat kerosine op een hoopje as gooide kon dit dienen als starter om de houtskool aan te krijgen. En inderdaad, dit werkte stukken beter dan kranten. De kerosine bleef lang genoeg branden om de houtskool flink te laten branden.
Nog net op tijd, voor het apparaat te heet werd, kon ik het naar mijn eigen tuin vervoeren. Toen de bonen erop. Het was intussen 6 uur. Rond 7 uur, de bonen hadden lekker staan pruttelen en ik had een paar maal houtskool bijgevuld, proefde ik een boon. Nog behoorlijk hard! Dat kon nog wel een half uurtje duren. Intussen maar even de rest klaarmaken. Uien, knoflook, tomaten en daarnaast een soort van paddestoeltjes van een, voor mij, onbekend type. Ze werden in kleine hoopjes verkocht en ik had de helft van dat hoopje gevraagd omdat ik het eerst eens wilde proberen. Nou had ik laatst tijdens een etentje allerlei verhalen gehoord over drugs die hier ter plekke gebruikt worden w.o. een soort van paddestoelen. Ik zou toch niet...
Het prutje was klaar. Half acht. Ik proefde nog een boon, nee nog niet echt gaar. Het werd nu al knap donker, maar ook al had ik erge trek gekregen, ik kon nog wel even wachten. Helaas, om kwart voor acht floepte het licht uit. Sh.... ook dat nog. Mijn hoofdlamp op, kaarsen aan en om acht uur weer proeven. Nou, het kon er mee door.
Bonen op mijn bord, prutje erbij en als delicatesse stukjes echte Goudse kaas. Terwijl ik de bonen op mijn bord schepte wist ik ineens wat ik vergeten was. Het weken van de bonen, minstens 12 uur. Zo ging dat vroeger. Ik was het glad vergeten. Het was een eeuwigheid geleden dat ik op deze manier bonen had gekookt. We hebben immers het gemak van de bruine bonen van Hak. Na de eerste happen wist ik wat ik nog meer vergeten was. Er knarste een steentje tussen mijn kiezen. En bij het licht van mijn hoofdlamp zag ik nog meer kleine steentjes op mijn bord. Dat werd dus even puzzelen tussen de bruine bonen en de 'paddo's'.
De paddo's waren waarschijnlijk toch gewone paddestoelen want ik ben niet gaan hallucineren.

Dinsdag op bezoek bij collega Judith in Mbarara. Tot mijn niet geringe verbazing zaten we maar met z'n vieren op de achterbank. Maar halverwege stapten alle andere passagiers uit bij een grote markt en zat ik alleen in de taxi. Tja, die rijdt dan echt niet door met mij alleen. Er stopte een matatu achter ons en ik werd gesommeerd daarin plaats te nemen. Dit vervoermiddel zat echter al barstensvol. Toch werd ik erbij gepropt. De deur ging net dicht. Ik zat met een bil op de bank en de andere tegen de deur geklemd. Niet echt comfortabel. Na 20 minuten begon mijn been te tintelen en ik kreeg het gevoel als dit nog veel langer zou duren dat mijn been zou gaan afsterven. Gelukkig herkende ik de contouren van Mbarara en na nog 10 minuten waren we er. Ik stapte uit, of liever na het openen van de deur rolde ik zo'n beetje naar buiten. Ik had het gevoel of ik nog maar 1 been had. Op het andere kon ik niet meer staan. Het duurde even tot het gevoel erin terugkeerde en ik weer kon lopen. Een rare ervaring.
Na dit weekend vertrek ik naar Kampala. Spannend vind ik dat. Nu op eigen houtje deze trip te ondernemen. De bussen rijden hard. Van Oegandezen wordt gezegd dat ze nooit haast hebben, behalve als ze op de weg zitten. Nou dat klopt aardig. Ik hoorde dat de postbus minder hard rijdt en meestal tussen 9 en 10 uur in de ochtend uit Mbarara vertrekt. Dat moet ik dan maar proberen.
In Kampala ga ik meelopen met een collega die hetzelfde werk doet op een PTC aldaar. Op vrijdag vertrekken we naar een hotel even buiten Kampala (met zwembad!) om daar de jaarlijks conferentie van VSO bij te wonen.
Aansluitend ga ik naar Lweza conferentie centrum om de tweede in-country training bij te wonen. Pas op 28 januari (Karlijns verjaardag) hoop ik weer 'thuis' te zijn.
Misschien dat ik dus even geen bericht op de site kan plaatsen.
Verder worden de vele 'schietgebedjes om regen' ruimschoots gehonoreerd. Het regent nu elke dag een paar uur!