Partytime in Bushenyi
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny
08 Januari 2006 | Oeganda, Bushenyi
Oeganda is een flink stuk groter dan Nederland, als ik het goed heb een keer of zeven.
Het land is opgedeeld in 76 districten en Bushenyi district is daar één van. In het stadje Bushenyi staat het districtskantoor. Een vrij nieuw en opvallend gebouw.
Afgelopen donderdag was er een uitnodiging onder mijn voordeur doorgeschoven (een brievenbus ontbreekt hier) waarbij de Chief Administration Officer (CAO spreek uit Cow) mij uitnodigde voor de Nieuwjaarsparty in de tuin van het districtskantoor. Het feest zou 's middags om 4 uur beginnen.
Toevallig moest ik vrijdagochtend op het districtskantoor zijn om daar met Nathalie, een voormalig VSO-er, te praten over het onderwijs aan kinderen met "Special Needs" in het district.
Omdat ze hier al 5 jaar woont, kreeg ik enorm veel informatie over de structuur binnen het district. Het district Bushenyi bestaat uit 5 counties en 29 subcounties. Iedere subcounty heeft een afgevaardigde op het districtskantoor. Deze wordt gekozen tijdens de verkiezingen. Daarnaast is er de z.g. technische staff, die uit niet-gekozen mensen bestaat. Er werken in totaal wel een paar honderd mensen op kantoor, voornamelijk mannen.
Er werd me al gezegd, dat ik echt niet om 4 uur hoefde aan te komen want dat een genoemde aanvangstijd vrijwel nooit betekent dat het dan ook echt begint. Daar was ik intussen al achter. Ik ben een keer om 9 uur naar een vergadering gegaan en heb vervolgens anderhalf uur moeten wachten voor iedereen er was en we begonnen.
Tegen 6 uur kwam ik opgedoft aan. Had een taxi genomen, want achterop de boda-boda met mijn feestkleren leek me niet zo geslaagd. Er waren 3 open tenten opgesteld met de nodige plastic stoeltjes. Er stonden al lange rijen voor het buffet, want er moest natuurlijk ook gegeten worden. Ik sloot aan bij een paar andere VSO-ers. De maaltijd bestond uit 3 soorten vlees, beef, porc (of was het goat?) en chicken, daarnaast een matoke-banaan (deze keer niet in gepureerde vorm), een stuk chapatti, koolsalade en een stuk watermeloen. Omdat ik elke keer zeur over het eten, zal ik dat deze keer niet doen.
Rond een uur of 7 werd aangekondigd dat de speeches zouden beginnen. Geen feest is hier compleet zonder speeches. De ene na de andere spreker verscheen op het toneel en stak zijn verhaal af in het Runyankore, waar ik dus niets van begreep. Toch was het kennelijk heel vermakelijk want het aanwezige publiek reageerde enthousiast en lachte veel, daarbij veelvuldig in de handen klappend. Na anderhalf uur kwam de bovengenoemde CAO aan het woord. Onder luid applaus nam hij de microfoon ter hand. Allereerst moesten alle VSO-ers naar voren komen en werden we aan het publiek voorgesteld. Was ik even blij dat ik mijn mooie rokje had aangetrokken! We werden geprezen om het feit dat we naar Oeganda waren gekomen om hier te werken. Vier VSO-ers werken op het districtskantoor, 2 werken als arts in een ziekenhuis, 1 leidt medisch laboranten op en dan ik op het Primary Teacher College.
Op het moment dat het allemaal wel heel erg lang ging duren, kwam er een einde aan de speeches en ging een DJ achter de knoppen staan. Swingende Afrikaanse muziek klonk uit de luidsprekers en als één man sprongen de aanwezige mannen (90% van de aanwezigen was man) op de dansvloer en gingen lekker staan swingen, voornamelijk met elkaar. De VSO-ers zochten ook de dansvloer (het dansgrind) op en met elkaar stonden we onder de sterrenhemel bij halve maan te dansen. Ik vond het weer zo'n aparte ervaring dat ik het niet kon laten om het op te schrijven. Na het feest kreeg ik gelukkig een lift naar mijn huis. Ik had namelijk al bedacht dat wanneer ik een taxi moest nemen, deze mij bij de poort van het PTC zou afzetten. Dat zou betekenen dat ik in het pikkedonker 10 minuten over de campus zou moeten lopen. Nou was net de nacht daarvoor een poging tot inbraak gedaan bij één van mijn buren zodat ik het veilige gevoel dat ik tot nu toe had in 1 klap kwijt was. Ik had het buitenlicht al bij voorbaat aangedaan zodat ik mijn sleutel zou kunnen vinden. Maar bij thuiskomst bleek er geen stroom en dus geen licht te zijn. Eng!!! Gelukkig werd ik voor de deur afgezet en onder het volle licht van de koplampen kon ik naar binnen. Snel overal gekeken of er geen enge kerels verstopt waren en toen het sein 'Kust veilig' gegeven. Die nacht heb ik iets minder gerust geslapen. Normaal kraakt het huis ook, maar nu was ik daar niet echt gerust op. Bovendien waren Eric en Sarah er niet en ik heb geen idee wie ik zou moeten bellen als er echt iets loos is. Afijn, maar niet teveel bij stilstaan.
Verder heb ik deze week eindelijk de langverwachte post binnen gekregen. Vrijwel elke dag ging ik even bij Alex, de secretaresse, informeren of er al iets binnen was. Ze moet met de chauffeur naar het postkantoor om te kijken of er iets in de Postbus 280 is. Een paar keer ben ik het zelf op het postkantoor gaan vragen, als ik wist dat zij die dag niet ging. Er waren brieven bij die 5 weken onderweg geweest waren en andere daarentegen maar 2.
Maar Karlijn, Willy(2), Ingrid, Wim, Elly, Gudrun jullie post is er. Heel hartelijk bedankt!
Het land is opgedeeld in 76 districten en Bushenyi district is daar één van. In het stadje Bushenyi staat het districtskantoor. Een vrij nieuw en opvallend gebouw.
Afgelopen donderdag was er een uitnodiging onder mijn voordeur doorgeschoven (een brievenbus ontbreekt hier) waarbij de Chief Administration Officer (CAO spreek uit Cow) mij uitnodigde voor de Nieuwjaarsparty in de tuin van het districtskantoor. Het feest zou 's middags om 4 uur beginnen.
Toevallig moest ik vrijdagochtend op het districtskantoor zijn om daar met Nathalie, een voormalig VSO-er, te praten over het onderwijs aan kinderen met "Special Needs" in het district.
Omdat ze hier al 5 jaar woont, kreeg ik enorm veel informatie over de structuur binnen het district. Het district Bushenyi bestaat uit 5 counties en 29 subcounties. Iedere subcounty heeft een afgevaardigde op het districtskantoor. Deze wordt gekozen tijdens de verkiezingen. Daarnaast is er de z.g. technische staff, die uit niet-gekozen mensen bestaat. Er werken in totaal wel een paar honderd mensen op kantoor, voornamelijk mannen.
Er werd me al gezegd, dat ik echt niet om 4 uur hoefde aan te komen want dat een genoemde aanvangstijd vrijwel nooit betekent dat het dan ook echt begint. Daar was ik intussen al achter. Ik ben een keer om 9 uur naar een vergadering gegaan en heb vervolgens anderhalf uur moeten wachten voor iedereen er was en we begonnen.
Tegen 6 uur kwam ik opgedoft aan. Had een taxi genomen, want achterop de boda-boda met mijn feestkleren leek me niet zo geslaagd. Er waren 3 open tenten opgesteld met de nodige plastic stoeltjes. Er stonden al lange rijen voor het buffet, want er moest natuurlijk ook gegeten worden. Ik sloot aan bij een paar andere VSO-ers. De maaltijd bestond uit 3 soorten vlees, beef, porc (of was het goat?) en chicken, daarnaast een matoke-banaan (deze keer niet in gepureerde vorm), een stuk chapatti, koolsalade en een stuk watermeloen. Omdat ik elke keer zeur over het eten, zal ik dat deze keer niet doen.
Rond een uur of 7 werd aangekondigd dat de speeches zouden beginnen. Geen feest is hier compleet zonder speeches. De ene na de andere spreker verscheen op het toneel en stak zijn verhaal af in het Runyankore, waar ik dus niets van begreep. Toch was het kennelijk heel vermakelijk want het aanwezige publiek reageerde enthousiast en lachte veel, daarbij veelvuldig in de handen klappend. Na anderhalf uur kwam de bovengenoemde CAO aan het woord. Onder luid applaus nam hij de microfoon ter hand. Allereerst moesten alle VSO-ers naar voren komen en werden we aan het publiek voorgesteld. Was ik even blij dat ik mijn mooie rokje had aangetrokken! We werden geprezen om het feit dat we naar Oeganda waren gekomen om hier te werken. Vier VSO-ers werken op het districtskantoor, 2 werken als arts in een ziekenhuis, 1 leidt medisch laboranten op en dan ik op het Primary Teacher College.
Op het moment dat het allemaal wel heel erg lang ging duren, kwam er een einde aan de speeches en ging een DJ achter de knoppen staan. Swingende Afrikaanse muziek klonk uit de luidsprekers en als één man sprongen de aanwezige mannen (90% van de aanwezigen was man) op de dansvloer en gingen lekker staan swingen, voornamelijk met elkaar. De VSO-ers zochten ook de dansvloer (het dansgrind) op en met elkaar stonden we onder de sterrenhemel bij halve maan te dansen. Ik vond het weer zo'n aparte ervaring dat ik het niet kon laten om het op te schrijven. Na het feest kreeg ik gelukkig een lift naar mijn huis. Ik had namelijk al bedacht dat wanneer ik een taxi moest nemen, deze mij bij de poort van het PTC zou afzetten. Dat zou betekenen dat ik in het pikkedonker 10 minuten over de campus zou moeten lopen. Nou was net de nacht daarvoor een poging tot inbraak gedaan bij één van mijn buren zodat ik het veilige gevoel dat ik tot nu toe had in 1 klap kwijt was. Ik had het buitenlicht al bij voorbaat aangedaan zodat ik mijn sleutel zou kunnen vinden. Maar bij thuiskomst bleek er geen stroom en dus geen licht te zijn. Eng!!! Gelukkig werd ik voor de deur afgezet en onder het volle licht van de koplampen kon ik naar binnen. Snel overal gekeken of er geen enge kerels verstopt waren en toen het sein 'Kust veilig' gegeven. Die nacht heb ik iets minder gerust geslapen. Normaal kraakt het huis ook, maar nu was ik daar niet echt gerust op. Bovendien waren Eric en Sarah er niet en ik heb geen idee wie ik zou moeten bellen als er echt iets loos is. Afijn, maar niet teveel bij stilstaan.
Verder heb ik deze week eindelijk de langverwachte post binnen gekregen. Vrijwel elke dag ging ik even bij Alex, de secretaresse, informeren of er al iets binnen was. Ze moet met de chauffeur naar het postkantoor om te kijken of er iets in de Postbus 280 is. Een paar keer ben ik het zelf op het postkantoor gaan vragen, als ik wist dat zij die dag niet ging. Er waren brieven bij die 5 weken onderweg geweest waren en andere daarentegen maar 2.
Maar Karlijn, Willy(2), Ingrid, Wim, Elly, Gudrun jullie post is er. Heel hartelijk bedankt!
-
08 Januari 2006 - 10:05
Hedwigis:
Ha Hanny, Nu ben ik een keer de eerste met mijn reactie. Het lijkt net of ik alle dagen achter die computer zit(is ook zo hoor) Kun je als je niet danst dan ook al de sterrenbeelden nog herkennen? Vanmiddag ga ik naar Carmen in Amsterdam. Daar laat ik je nog wel wat van horen.
Groeten Hedwigis -
08 Januari 2006 - 10:12
Elly:
Klinkt gezellig Hanny,
Het was weer een heel verhaal. Jammer dat je je niet altijd zo veilig voelt. En eindelijk die post ontvangen!!!
De groene waas over je tuin ziet er prachtig uit!
liefs Elly -
08 Januari 2006 - 18:13
Willy:
Lieve Hanny,Eng hoor die verhalen.Maar wat een belevenissen!Swingende kerels, vies eten (al durfde je het niet te zeggen,we begrepen het toch)Vreselijk is dat als je iets niet verstaat/begrijpt en mensen lachen,ik ginnegap dan soms maar-zeer schaapachtig- mee.Groetjes, Willy, Brief 4a en 4b!! zijn op depostgegaan. -
08 Januari 2006 - 19:59
Christi:
Van mij geen post, maar wel een reactie op je verhaal:je 2e in 1 weekend!!(mis je Nederland?)Heerlijk lijkt me het, dat de mensen daar niet op een minuut kijken en lekker minuten en soms uren later komen!Geen stress dus! Jammer dat er bij buren is ingebroken, maar ik hoop dat je angsten toch wat minder worden.(angst heeft nog nooit iets opgelost)Palula was hier donderdag en ik heb 1 van je laatste berichten haar laten lezen (ze werd hierin genoemd)Groeten en geniet van je leven! -
08 Januari 2006 - 21:04
Koos:
Weer zo'n leuk verslag. Blijf maar lekker schrijven!
Koos -
09 Januari 2006 - 10:02
Josje:
Ha Hanny
Leef jij op dezelfde planeet als ik? Hoe anders ziet de wereld er bij jou uit. Wat een verhaal weer. Ik hoop dat je geniet en je angsten voor inbrekers weer wat minder gaan worden.
Groetjes Josje -
10 Januari 2006 - 11:21
Til:
Wat een leuk verhaal.Dat was weer genieten!Je tuin begint al een echte moestuin te worden.Leuk!Probeer al dat gif maar achterwege te houden.De kans is groot,dat het extra sterk is en wat bij ons allang verboden is.....Leuk,dat je die festiviteiten mee maakte.Probeer ergens op de markt een [koeien?] bel te pakken te krijgen en zet deze naast je bed.Dat geeft een rustig gevoel.Daarmee klingelen geeft,indien nodig, altijd een goed schrik-effect!!Ik zal je ook eens een echte brief en/of tijdschrift sturen.
Dat's tòch anders dan een e-mail!Tot schrijfs.Liefs,Til.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
