Kampala
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny
29 Januari 2006 | Oeganda, Bushenyi
De reis naar Kampala begon al enerverend met een busrit die niet helemaal verliep zoals het zou moeten. Ik was om kwart voor acht van huis gegaan en had meteen een taxi naar Mbarara. De bus zou om negen uur vertrekken, maar om 10 uur was hij er nog niet en om half elf kreeg ik te horen dat er pas om 1 uur weer een bus zou gaan van deze maatschappij. Toen een bus van een andere maatschappij gezocht en om kwart voor 12 reden we. Na een half uur werd gestopt om de linker voorruit te verwijderen die eruit dreigde te vallen. De chauffeur zat nog wel achter glas (men rijdt hier links, dus de chauffeur zit rechts). Toen de bus ging rijden blies de wind dwars door de bus. We zaten met wapperende haren en doken zoveel mogelijk achter de bank van degenen die voor ons zaten. Als we door een dorp reden stopte de bus en van alle kanten kwamen er verkopers op de bus afgerend. Stokken met geitenvlees, geroosterde maïskolven, bananen, water, kranten en nog veel meer werd te koop aangeboden door de geopende ramen. Ik waagde me aan de geroosterde bananen en mijn buurman kocht een paar stokken vlees. Na 4 uur bereikten we Kampala. Mijn buurman was zo vriendelijk mij van het busstation naar de taxi standplaats te brengen en me daar tussen de honderden minibusjes de goede aan te wijzen.
De daaropvolgende dagen heb ik doorgebracht bij Phil en Heather, beide VSO volunteers. Met Heather heb ik meegelopen op haar Primary Teacher College. Dat zag er stukken minder mooi uit dan het mijne in Bushenyi. Her en der verspreide gebouwen op een oneffen, onverhard terrein. De slaapbarakken van de studenten er tussendoor, compleet met waslijnen en was die op de kleine stukjes gras die er waren, lag te drogen. Ik prees me weer gelukkig dat ik op zo’n mooie plek terecht ben gekomen. Heather had de studenten al voorbereid dat ze een bezoeker zou meenemen en ik werd in alle klassen met applaus begroet. Ik voelde me daar wel even verlegen onder. Ik moest me diverse keren voorstellen en als ik zeg dat ik uit Nederland kom, kennen ze allemaal de namen van Nederlandse voetballers. Ik moest uitleggen waarom zoveel mensen “van” in hun naam hebben: van Nistelrooy, van Persie, van Hooydonk en van Kampen. Ik heb veel opgestoken in de dagen dat ik meeliep en ontdekte dat er heel veel ideeën boven komen borrelen.
Het leven van de volunteers in Kampala is wel even anders dan “up country”.
Phil en Heather wonen in een mooi groot huis. Gastenverblijf met eigen badkamer. Mooie tegels op de vloer en goed gemeubileerd. Ik realiseerde me dat er grote verschillen zijn tussen de placements. De een woont luxe en de ander soms heel primitief zonder water en electriciteit.
Er zijn in Kampala volop mogelijkheden om lekker uit eten te gaan. We gingen de eerste avond naar de Italiaan. Lekker pizza met een rood wijntje erbij. Wow. Ook het aanbod aan mooie, goed gesorteerde winkels is groot. Er zijn verschillende grote shopping-malls. Daar wemelt het dan ook van de muzungu. Er is veel te krijgen, maar je moet er wel dik voor betalen. Een pak muesli voor zes euro vijftig is best pittig geprijsd. De shillingen vlogen dan ook mijn zak uit hier. Ik keek mijn ogen uit bij zoveel overvloed. Toch heb ik me behoorlijk ingehouden, ook omdat ik het weer mee terug moest zien te krijgen naar Bushenyi.
De conferentie die volgde in het weekend werd bezocht door ongeveer 50 volunteers. Denk niet dat dit allemaal jonge mensen zijn. Er zijn een paar echtparen van mijn leeftijd en wat singles in deze leeftijdscategorie. Daarnaast natuurlijk ook heel veel jonge mensen. Binnen VSO Uganda zijn er diverse nationaliteiten: Britten, Nederlanders, Duitsers, Ieren, Philipijnen, Kenianen en Canadezen. Een interessante mix dus. Het thema van de conferentie was: What is good development? Daar hebben we via discussies en theater op een goede manier over van gedachten kunnen wisselen. Er wordt hier heel veel gelachen. Tussendoor hadden we overheerlijke maaltijdbuffetten. ’s Morgens om 7 uur trok ik mijn baantjes in het zwembad(je) zodat ik niet tonnetje rond weer naar huis zou gaan.
Na de conferentie volgde de tweede week van de in-country training. Afgezien van een enkele boeiende workshop viel het geheel wat tegen. Op vrijdag hebben we een paar Oegandese gerechten leren koken waaronder somosa, een soort envelopjes van deeg, gevuld met groente en/of vlees. Ook weet ik nu hoe ik chapatti’s moet maken. ’s Middags was er een volleybaltoernooi van diverse NGO’s op het terrein van Oxfam. (soort Novib)
Op zaterdag weer naar huis. Een goede bus deze keer en het was heerlijk toen ik na 5 uur zitten bij mijn PTC in Bushenyi aankwam. Collega’s begroetten me hartelijk. Ik heb nog niet eerder verteld hoe leuk dat hier gaat. Hoe vaak ik niet heb gehoord “You’re most welcome”, toen ik hier pas was gearriveerd. Maar ook bij thuiskomst nu, komen ze naar me toe om te zeggen dat ik wel erg lang ben weggeweest en dat het goed is dat ik er weer ben. Dat voelt heel warm. Aan het eind van de middag heb ik mijn buren gevraagd voor een “Happy, I am home” borrel. Ik had een piepklein flesje whisky gekocht en met een paar flesjes cola gingen we aan de cola-tik.
Helaas had het al die tijd dat ik weg was geweest niet geregend zodat mijn tuintje er nogal zieltogend bij lag.
Het andere rampje is dat we geen internet meer hebben op dit moment. Ik vrees dat de rekening niet betaald is en dat we zijn afgesloten, voor zover dat mogelijk is. Nu dus naar Bushenyi om aan mijn verslaving toe te kunnen geven. Laten we hopen dat het probleem gauw wordt opgelost.
Van andere volunteers die hun familie en vrienden op bezoek krijgen hoorde ik van een website van een Nederlander hier, die leuk verzorgde trips aanbiedt in Oeganda. Zijn site is te vinden onder www.habaritravel.nl
De daaropvolgende dagen heb ik doorgebracht bij Phil en Heather, beide VSO volunteers. Met Heather heb ik meegelopen op haar Primary Teacher College. Dat zag er stukken minder mooi uit dan het mijne in Bushenyi. Her en der verspreide gebouwen op een oneffen, onverhard terrein. De slaapbarakken van de studenten er tussendoor, compleet met waslijnen en was die op de kleine stukjes gras die er waren, lag te drogen. Ik prees me weer gelukkig dat ik op zo’n mooie plek terecht ben gekomen. Heather had de studenten al voorbereid dat ze een bezoeker zou meenemen en ik werd in alle klassen met applaus begroet. Ik voelde me daar wel even verlegen onder. Ik moest me diverse keren voorstellen en als ik zeg dat ik uit Nederland kom, kennen ze allemaal de namen van Nederlandse voetballers. Ik moest uitleggen waarom zoveel mensen “van” in hun naam hebben: van Nistelrooy, van Persie, van Hooydonk en van Kampen. Ik heb veel opgestoken in de dagen dat ik meeliep en ontdekte dat er heel veel ideeën boven komen borrelen.
Het leven van de volunteers in Kampala is wel even anders dan “up country”.
Phil en Heather wonen in een mooi groot huis. Gastenverblijf met eigen badkamer. Mooie tegels op de vloer en goed gemeubileerd. Ik realiseerde me dat er grote verschillen zijn tussen de placements. De een woont luxe en de ander soms heel primitief zonder water en electriciteit.
Er zijn in Kampala volop mogelijkheden om lekker uit eten te gaan. We gingen de eerste avond naar de Italiaan. Lekker pizza met een rood wijntje erbij. Wow. Ook het aanbod aan mooie, goed gesorteerde winkels is groot. Er zijn verschillende grote shopping-malls. Daar wemelt het dan ook van de muzungu. Er is veel te krijgen, maar je moet er wel dik voor betalen. Een pak muesli voor zes euro vijftig is best pittig geprijsd. De shillingen vlogen dan ook mijn zak uit hier. Ik keek mijn ogen uit bij zoveel overvloed. Toch heb ik me behoorlijk ingehouden, ook omdat ik het weer mee terug moest zien te krijgen naar Bushenyi.
De conferentie die volgde in het weekend werd bezocht door ongeveer 50 volunteers. Denk niet dat dit allemaal jonge mensen zijn. Er zijn een paar echtparen van mijn leeftijd en wat singles in deze leeftijdscategorie. Daarnaast natuurlijk ook heel veel jonge mensen. Binnen VSO Uganda zijn er diverse nationaliteiten: Britten, Nederlanders, Duitsers, Ieren, Philipijnen, Kenianen en Canadezen. Een interessante mix dus. Het thema van de conferentie was: What is good development? Daar hebben we via discussies en theater op een goede manier over van gedachten kunnen wisselen. Er wordt hier heel veel gelachen. Tussendoor hadden we overheerlijke maaltijdbuffetten. ’s Morgens om 7 uur trok ik mijn baantjes in het zwembad(je) zodat ik niet tonnetje rond weer naar huis zou gaan.
Na de conferentie volgde de tweede week van de in-country training. Afgezien van een enkele boeiende workshop viel het geheel wat tegen. Op vrijdag hebben we een paar Oegandese gerechten leren koken waaronder somosa, een soort envelopjes van deeg, gevuld met groente en/of vlees. Ook weet ik nu hoe ik chapatti’s moet maken. ’s Middags was er een volleybaltoernooi van diverse NGO’s op het terrein van Oxfam. (soort Novib)
Op zaterdag weer naar huis. Een goede bus deze keer en het was heerlijk toen ik na 5 uur zitten bij mijn PTC in Bushenyi aankwam. Collega’s begroetten me hartelijk. Ik heb nog niet eerder verteld hoe leuk dat hier gaat. Hoe vaak ik niet heb gehoord “You’re most welcome”, toen ik hier pas was gearriveerd. Maar ook bij thuiskomst nu, komen ze naar me toe om te zeggen dat ik wel erg lang ben weggeweest en dat het goed is dat ik er weer ben. Dat voelt heel warm. Aan het eind van de middag heb ik mijn buren gevraagd voor een “Happy, I am home” borrel. Ik had een piepklein flesje whisky gekocht en met een paar flesjes cola gingen we aan de cola-tik.
Helaas had het al die tijd dat ik weg was geweest niet geregend zodat mijn tuintje er nogal zieltogend bij lag.
Het andere rampje is dat we geen internet meer hebben op dit moment. Ik vrees dat de rekening niet betaald is en dat we zijn afgesloten, voor zover dat mogelijk is. Nu dus naar Bushenyi om aan mijn verslaving toe te kunnen geven. Laten we hopen dat het probleem gauw wordt opgelost.
Van andere volunteers die hun familie en vrienden op bezoek krijgen hoorde ik van een website van een Nederlander hier, die leuk verzorgde trips aanbiedt in Oeganda. Zijn site is te vinden onder www.habaritravel.nl
-
29 Januari 2006 - 10:44
Hedwigis:
Ha Hanny,
Fijn weer een bericht van je te lezen. Het haalt je wel elke keer dicht bij.
Groeten Hedwigis -
29 Januari 2006 - 11:07
Frederike:
Wat een verschil moest dat zijn zeg! Ik hoop trouwens dat je snel weer internet hebt!
Karlijn en Marike zijn gisteren vertrokken naar Sint Maarten! Trouwens.. waarom is dat van eigenlijk voor namen.. daar had ik dus geen antwoord op kunnen geven.. hihi
groetjes Frederike -
29 Januari 2006 - 11:26
Elly:
Hey Hanny,
Fijn dat je er weer bent.
Je kent meer namen van voetballers dan ik!
Even een korte vakantie gehad en nu weer aan de slag? Dreigt de oogst nu te mislukken?
liefs Elly -
29 Januari 2006 - 13:09
Marike En Karlijn:
Lieve mam,
Vanuit St Maarten een berichtje naar Uganda!
Je dochters zijn goed en wel aangekomen, na eerst 5 uur te hebben stil gestaan met het vliegtuig op Schiphol.. Daardoor duurde onze vlucht 14 uur ipv 9 en kwamen we pas 's avonds om 9 uur aan.. Maar we zijn er!
Fijn dat je je eigen plek steeds meer gaat waarderen, het 'thuiskom' gevoel is zo fijn he..
We denken eraan dat jij hier ook geweest bent! Leuk om dat te beseffen.
Je hoort van ons!
Liefs, kus en knuffel,
je dochters -
29 Januari 2006 - 13:31
Lenny:
Hallo Hannie,
Bedankt voor je verjaardagskaartje, het was er ruim op tijd, ik heb je een lange brief geschreven, hoop dat hij geen 5 weken onderweg is anders is het oud nieuws, ik heb er wel een priority zegel opgeplakt, groetjes Lenny. -
29 Januari 2006 - 14:22
Ingrid:
Hai Hanny,
Bedankt voor je verhaal, je schrijft zo beeldens dat ik het allemaal voor me zie.
Have fun. -
29 Januari 2006 - 14:22
Ingrid:
Hai Hanny,
Bedankt voor je verhaal, je schrijft zo beeldens dat ik het allemaal voor me zie.
Have fun. -
30 Januari 2006 - 14:49
Willy:
heerlijk verhaal weer! Vandaag je mail ontvangen, dat de DVD/CD er is. Opluchting. Je zult ervan genieten, dat weet ik zeker.deze week gaat er nog een brief naar je toe,voor mijn weekje vakantie in oostenrijk!!!.Liefs, Willy. -
01 Februari 2006 - 14:12
Irma:
Je Afrika verhalen zijn voor mij een stuk herkenbaarder dan de Thaise vooral het busverhaal en de "you are welcome", zelfs na 1 1/2 jaar gebeurd dat hier nog. Fijn dat je een goede plek gevonden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
