Verwondering
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny
31 Januari 2010 | Vietnam, Ða Năng
Ook al woon ik nu ruim een jaar in Vietnam, ik blijf me verwonderen over hoe veel zaken hier lopen.
Niet alleen op mijn werkplek, maar ook in de omgeving waar ik woon of onderweg naar school.
Een paar voorbeelden. Op weg naar de markt, rijd ik over een weg vol gaten en kuilen. De weg is niet al te breed en links en rechts staan huizen en overheidsgebouwen. Dan ga ik op een zaterdag met Mai naar de markt en zie ik tot mijn stomme verbazing dat een groot deel van de huizen langs de weg is afgebroken of dat uitbouwtjes aan de huizen zijn gesloopt. Commentaar van Mai; de weg moet worden verbreed, dus moet er ruimte gemaakt worden.
Ook in de straat waar ik woon, Nguyen Khuyen, moet binnenkort een deel van de huizen verdwijnen vanwege uitbreiding van….tja, duidelijk is me nog niet waarom.
Zo gaat het hier heel vaak. De verwondering over hoe zaken lopen, hangt voor een groot deel samen met mijn onwetendheid. De taalbarrière en het gebrek aan informatie maakt dat ik me vaak buitengesloten voel.
Deze week bijvoorbeeld, kwamen er drie Japanners om een training te verzorgen voor de leraren van onze school en studenten van de “University of Education”.
De training werd op de universiteit gegeven en ging over de zogenaaamde DOHSA methode.
Een methode die zou leiden tot meer mobiliteit voor kinderen met cerebrale parese, een spastische aandoening. Maar ook autistische kinderen of kinderen met het Syndrome van Down zouden er baat bij hebben.
De training werd in het Japans gegeven, maar er was een tolk aanwezig om het naar het Vietnamees te vertalen. Een collega probeerde zo nu en dan iets voor me te vertalen naar het Engels, maar dat schoot niet echt op.
Gelukkig werd er veel gedemonstreerd. Er waren 13 punten op het lichaam die door aanspannen en ontspannen, of door druk uit te oefenen werden geactiveerd.
Al na één demonstratie mochten de deelnemers het op elkaar uit proberen.
’s Middags was er een invasie van leerkrachten en studenten op de school waar ik werk en mocht iedereen de zojuist verworven “vaardigheid “ uitproberen op de kinderen.
Te gek voor woorden. Veel kinderen raakten in de stress van al die vreemde mensen, die dan ook nog wilden, dat de kinderen op een mat gingen liggen om te worden behandeld.
Ik werd er helemaal naar van. De trainers waren psychologen, maar hadden kennelijk geen idee hoe ze autistische kinderen moesten benaderen. Niet op deze manier dus.
Bij de discussie heb ik geprobeerd mijn zorg te uiten, maar de tolk, zo gaf hij aan, sprak beter Japans en Vietnamees dan Engels, dus ik weet niet wat er overkwam. Van het antwoord dat ik vervolgens terug kreeg, begreep ik niet veel.
En zo vergaat het me dikwijls hier. Ik begrijp niet wat er gaande is en ben nauwelijks in staat het te
vragen.
Dichter bij huis. Onze eigen compound. Op een dag worden er stenen bezorgd en wat zakken cement. Het postkantoor dat hier aan huis was, blijkt te worden gesloten bij gebrek aan klandizie. De stenen zijn bedoeld om de voorkant dicht te metselen, zodat een kamer ontstaat voor de oudste zoon des huizes. Ook al ga ik dagelijks met Mai even koffie drinken in het café aan de overkant, deze informatie is kennelijk lastig over te brengen in het Engels of wellicht vindt ze het niet belangrijk genoeg om het me te vertellen.
Intussen bereidt Vietnam zich voor op het TET feest, het Vietnamees Nieuwjaar (14 februari).
Dat betekent in de eerste plaats zorgen dat het huis er goed uitziet. Gisteren zijn alle buitenmuren van onze compound opnieuw in de verf gezet. Dat was ook wel nodig, want door het regenseizoen, dat al 5 maanden gaande is, was veel verf afgebladderd en waren er grote vocht- en schimmelplekken ontstaan.
Veel buitenlanders die in Vietnam woonachtig zijn, ontvluchten het land om elders vakantie te vieren. Laos, Cambodja en Thailand zijn erg in trek. Ik zou graag naar Laos gegaan zijn, maar ik beschik niet meer over een multiple entry visum. Ik kan het land wel uit, maar niet meer terug.
Het verlengen van het visum is een driemaandelijks terugkerende ramp. Ook al zijn alle kopieën van mijn diploma’s vertaald door een beëdigd vertaler en gelegaliseerd door een notaris, telkens zijn er weer nieuwe eisen. De verklaring omtrent het gedrag is verlopen of de medische keuring moet opnieuw worden gedaan, telkens is er iets mis. Ook hier kan ik niet over communiceren met degene die naar de immigratiedienst gaat. Het moet altijd via via. Dus zo kon het gebeuren dat in mijn paspoort alleen een “permit to stay” verscheen, in plaats van het door mij gewenste multiple entry visum.
Dus zit er niets anders op dan hier in Vietnam te blijven. Op zich geen straf hoor, want ik ga graag naar Hoi An of Hué. Alleen kan het gebeuren dat veel hotels en restaurants gesloten zijn, omdat de eigenaren het TETfeest bij hun familie aan het vieren zijn.
Op school had ik aangegeven, dat ik graag iets meer te doen wilde hebben.
Nadat ik een presentatie had gegeven waarbij ik door middel van 15 korte filmpjes had laten zien welke activiteiten nu in de “kleuterklassen” plaatsvinden, werd mij gevraagd om in alle klassen “Spel” te gaan geven. De volgende dag al had ik een lesrooster waarop alle klassen aan de beurt kwamen.
Het kostte me wat hoofdbrekens om een goede invulling te bedenken.
Samen met Mai heb ik 30 pittenzakken gemaakt en de eerste lessen daarmee allerlei oefeningen gedaan. Vooral het werpen en vangen vinden ze geweldig. Ook met hoepels en touwtjes die ik heb aangeschaft kunnen we allerlei spelletjes en oefeningen doen, die de kinderen hier nog niet kennen.
Maar ik ondervind nu ook aan den lijve hoe moeilijk het is, om met een klas van 7 zwaar mentaal gehandicapte kinderen oefeningen te doen. Zelfs het overstappen van de ene hoepel in de andere is nog te moeilijk. Dat is letterlijk en figuurlijk zweten geblazen voor mij.
Wat ben ik uitgeteld na een paar lessen. Omdat ik de taal onvoldoende beheers doe ik alles voor en neem kinderen bij de hand. Mijn voorwaarde was wel dat de juffen bij de lessen aanwezig zouden zijn, zodat zij het in de nabije toekomst zelf kunnen doen.
Maar eerlijk gezegd heb ik nog nooit een juf een rondje hard zien lopen.
Mijn laatste verwondering van vandaag geldt het feit dat heel regelmatig klassen zonder juf zitten.
Als ik ’s middags langs de klassen loop, gebeurt het zo vaak dat de kinderen alleen zitten. Waar de juffen dan zijn is me een raadsel (het zoveelste!) Sommige kinderen zitten met een boek voor zich, anderen zitten gewoon een beetje rond te kijken.
Onlangs moest een aantal juffen meedoen aan een traditionele danswedstrijd voor leerkrachten. Dat betekende oefenen onder schooltijd en ook de wedstrijd had onder schooltijd plaats. Weer een moment om de klas in de steek te laten. Zoiets zou in Nederland ondenkbaar zijn. De ouders zouden in opstand komen, wanneer hun kinderen regelmatig aan hun lot zouden worden overgelaten.
Maar hier in Vietnam zou men zich erover verwonderen als ik zou zeggen dat dit toch geen manier van doen is.
De foto’s zijn o.a. van een traditionele danswedstrijd die bij ons op school werd gehouden, deze keer op zondagochtend.
Foto’s van de verbouwing die gaande is op school.
Een filmpje van de kinderen die spelen met het dokterssetje dat ik had meegenomen.
Niet alleen op mijn werkplek, maar ook in de omgeving waar ik woon of onderweg naar school.
Een paar voorbeelden. Op weg naar de markt, rijd ik over een weg vol gaten en kuilen. De weg is niet al te breed en links en rechts staan huizen en overheidsgebouwen. Dan ga ik op een zaterdag met Mai naar de markt en zie ik tot mijn stomme verbazing dat een groot deel van de huizen langs de weg is afgebroken of dat uitbouwtjes aan de huizen zijn gesloopt. Commentaar van Mai; de weg moet worden verbreed, dus moet er ruimte gemaakt worden.
Ook in de straat waar ik woon, Nguyen Khuyen, moet binnenkort een deel van de huizen verdwijnen vanwege uitbreiding van….tja, duidelijk is me nog niet waarom.
Zo gaat het hier heel vaak. De verwondering over hoe zaken lopen, hangt voor een groot deel samen met mijn onwetendheid. De taalbarrière en het gebrek aan informatie maakt dat ik me vaak buitengesloten voel.
Deze week bijvoorbeeld, kwamen er drie Japanners om een training te verzorgen voor de leraren van onze school en studenten van de “University of Education”.
De training werd op de universiteit gegeven en ging over de zogenaaamde DOHSA methode.
Een methode die zou leiden tot meer mobiliteit voor kinderen met cerebrale parese, een spastische aandoening. Maar ook autistische kinderen of kinderen met het Syndrome van Down zouden er baat bij hebben.
De training werd in het Japans gegeven, maar er was een tolk aanwezig om het naar het Vietnamees te vertalen. Een collega probeerde zo nu en dan iets voor me te vertalen naar het Engels, maar dat schoot niet echt op.
Gelukkig werd er veel gedemonstreerd. Er waren 13 punten op het lichaam die door aanspannen en ontspannen, of door druk uit te oefenen werden geactiveerd.
Al na één demonstratie mochten de deelnemers het op elkaar uit proberen.
’s Middags was er een invasie van leerkrachten en studenten op de school waar ik werk en mocht iedereen de zojuist verworven “vaardigheid “ uitproberen op de kinderen.
Te gek voor woorden. Veel kinderen raakten in de stress van al die vreemde mensen, die dan ook nog wilden, dat de kinderen op een mat gingen liggen om te worden behandeld.
Ik werd er helemaal naar van. De trainers waren psychologen, maar hadden kennelijk geen idee hoe ze autistische kinderen moesten benaderen. Niet op deze manier dus.
Bij de discussie heb ik geprobeerd mijn zorg te uiten, maar de tolk, zo gaf hij aan, sprak beter Japans en Vietnamees dan Engels, dus ik weet niet wat er overkwam. Van het antwoord dat ik vervolgens terug kreeg, begreep ik niet veel.
En zo vergaat het me dikwijls hier. Ik begrijp niet wat er gaande is en ben nauwelijks in staat het te
vragen.
Dichter bij huis. Onze eigen compound. Op een dag worden er stenen bezorgd en wat zakken cement. Het postkantoor dat hier aan huis was, blijkt te worden gesloten bij gebrek aan klandizie. De stenen zijn bedoeld om de voorkant dicht te metselen, zodat een kamer ontstaat voor de oudste zoon des huizes. Ook al ga ik dagelijks met Mai even koffie drinken in het café aan de overkant, deze informatie is kennelijk lastig over te brengen in het Engels of wellicht vindt ze het niet belangrijk genoeg om het me te vertellen.
Intussen bereidt Vietnam zich voor op het TET feest, het Vietnamees Nieuwjaar (14 februari).
Dat betekent in de eerste plaats zorgen dat het huis er goed uitziet. Gisteren zijn alle buitenmuren van onze compound opnieuw in de verf gezet. Dat was ook wel nodig, want door het regenseizoen, dat al 5 maanden gaande is, was veel verf afgebladderd en waren er grote vocht- en schimmelplekken ontstaan.
Veel buitenlanders die in Vietnam woonachtig zijn, ontvluchten het land om elders vakantie te vieren. Laos, Cambodja en Thailand zijn erg in trek. Ik zou graag naar Laos gegaan zijn, maar ik beschik niet meer over een multiple entry visum. Ik kan het land wel uit, maar niet meer terug.
Het verlengen van het visum is een driemaandelijks terugkerende ramp. Ook al zijn alle kopieën van mijn diploma’s vertaald door een beëdigd vertaler en gelegaliseerd door een notaris, telkens zijn er weer nieuwe eisen. De verklaring omtrent het gedrag is verlopen of de medische keuring moet opnieuw worden gedaan, telkens is er iets mis. Ook hier kan ik niet over communiceren met degene die naar de immigratiedienst gaat. Het moet altijd via via. Dus zo kon het gebeuren dat in mijn paspoort alleen een “permit to stay” verscheen, in plaats van het door mij gewenste multiple entry visum.
Dus zit er niets anders op dan hier in Vietnam te blijven. Op zich geen straf hoor, want ik ga graag naar Hoi An of Hué. Alleen kan het gebeuren dat veel hotels en restaurants gesloten zijn, omdat de eigenaren het TETfeest bij hun familie aan het vieren zijn.
Op school had ik aangegeven, dat ik graag iets meer te doen wilde hebben.
Nadat ik een presentatie had gegeven waarbij ik door middel van 15 korte filmpjes had laten zien welke activiteiten nu in de “kleuterklassen” plaatsvinden, werd mij gevraagd om in alle klassen “Spel” te gaan geven. De volgende dag al had ik een lesrooster waarop alle klassen aan de beurt kwamen.
Het kostte me wat hoofdbrekens om een goede invulling te bedenken.
Samen met Mai heb ik 30 pittenzakken gemaakt en de eerste lessen daarmee allerlei oefeningen gedaan. Vooral het werpen en vangen vinden ze geweldig. Ook met hoepels en touwtjes die ik heb aangeschaft kunnen we allerlei spelletjes en oefeningen doen, die de kinderen hier nog niet kennen.
Maar ik ondervind nu ook aan den lijve hoe moeilijk het is, om met een klas van 7 zwaar mentaal gehandicapte kinderen oefeningen te doen. Zelfs het overstappen van de ene hoepel in de andere is nog te moeilijk. Dat is letterlijk en figuurlijk zweten geblazen voor mij.
Wat ben ik uitgeteld na een paar lessen. Omdat ik de taal onvoldoende beheers doe ik alles voor en neem kinderen bij de hand. Mijn voorwaarde was wel dat de juffen bij de lessen aanwezig zouden zijn, zodat zij het in de nabije toekomst zelf kunnen doen.
Maar eerlijk gezegd heb ik nog nooit een juf een rondje hard zien lopen.
Mijn laatste verwondering van vandaag geldt het feit dat heel regelmatig klassen zonder juf zitten.
Als ik ’s middags langs de klassen loop, gebeurt het zo vaak dat de kinderen alleen zitten. Waar de juffen dan zijn is me een raadsel (het zoveelste!) Sommige kinderen zitten met een boek voor zich, anderen zitten gewoon een beetje rond te kijken.
Onlangs moest een aantal juffen meedoen aan een traditionele danswedstrijd voor leerkrachten. Dat betekende oefenen onder schooltijd en ook de wedstrijd had onder schooltijd plaats. Weer een moment om de klas in de steek te laten. Zoiets zou in Nederland ondenkbaar zijn. De ouders zouden in opstand komen, wanneer hun kinderen regelmatig aan hun lot zouden worden overgelaten.
Maar hier in Vietnam zou men zich erover verwonderen als ik zou zeggen dat dit toch geen manier van doen is.
De foto’s zijn o.a. van een traditionele danswedstrijd die bij ons op school werd gehouden, deze keer op zondagochtend.
Foto’s van de verbouwing die gaande is op school.
Een filmpje van de kinderen die spelen met het dokterssetje dat ik had meegenomen.
-
31 Januari 2010 - 08:22
Marlies:
Hoi Hanny, wat is het anders om dit verhaal te lezen en er zelf de beelden en sfeer bij te kunnen maken: de straat, de compound, het postkantoor, de koffie met Mai aan de overkant ... net zoals ik ook je verbazing en soms het gevoel van hopeloosheid zo veel beter kan begrijpen, nu ik meegemaakt heb hoe weinig echte communicatie mogelijk is, ondanks jouw enorme inspanning en je progressie in Vietnamees.
Iets anders: heb je ook nog overwogen naar de Mekong Delta terug te gaan, met TET? Of naar dat eiland waar veel backpackers heen gingen met oudjaar?
liefs van ons beiden, Marlies -
31 Januari 2010 - 10:19
Hedwigis En Paul:
Ha Hanny, samen zitten we op zondagmorgen je verslag te lezen. Wat een verschil (alweer) met de gezondheidszorg en het onderwijs hier. Wat zijn we hier dan een stel luxe paarden. En dan toch met grote regelmatigheid klagen. Ik schaam me diep.
Groetjes weer uit Alphen.
Paul en Hedwigis -
31 Januari 2010 - 11:26
Ilone:
Wat leuk weer een verslag van je te lezen en mooi die foto's van de danswedstrijd. Maar wat een gekkigheid met die huizen, die moeten worden afgebroken voor de verbreding van de straat en allerlei van dat soort zaken. Hebben wij toch meer rechten.
En lastig hoor die taalbarriére, zeker als je zo je best doet.
Komt vast toch wel veel van door hoor, als ik hierboven ook eens lees.
Dat Tetfeest is vast heel mooi. Beetje zoals het Chinees nieuwjaar met veel vuurwerk(???) Je hebt het vast vorig jaar ook al meegemaakt.
Nou ik wens je weer heel veel succes en een zinvolle en ook fijne tijd daar. -
31 Januari 2010 - 12:26
Carie:
verstaan en begrijpen zijn twee verschillende dingen.
als jij kapot bent na zo'n dagje spelletjes doen, dan kan je ervan op aan dat de leerkrachten dit niet gaan doen. laag niveau groepen vragen een hele speciale invulling, activering ligt voor de hand, maar moet zorgvuldig gekozen worden.
verwondering hier: alweer een dikke laag wit in nederland! Gisteren zo'n 5 cm, nu toch wel een 10cm erbij! De koningin kan gaan sleeen op haar verjaardag
toi toi toi
carie -
31 Januari 2010 - 16:28
Joost:
Hoi Hanny,
Dank voor je nieuwe story. Na eerst wat foto's te hebben gekeken om vervolgens je verhaal te lezen. De foto's tonen een ontspannen zorgeloze wereld. Toch word ik op het verkeerde been gezet. Je kent het verhaal achte de foto's niet. Het lijkt me bijzonder lastig om het de taalhandicap om te gaan. Ben jij ook zo moe na een dag omdat je ten allertijde luisterd maar niets verstaat. Je blijft hopen dat er een sprankje informatie bijzit die je wel begrijpt en voor jou bestemd is.
Ik wens he nog heel veel sterkte met al je activiteiten.
groet,
Joost -
31 Januari 2010 - 20:35
Marijke:
Jouw verwondering wordt na het lezen van je bericht omgezet in mijn bewondering, voor jou, omdat je met zoveel inzet en geduld allerlei dingen blijft doen, ze uitprobeert en wilt uitleggen aan de leerkrachten.
Hou vol want je bijdrage is waardevol, al zie je daar zelf misschien niet meteen het resultaat van!
Het was weer een heel mooi verslag.
Liefs, Marijke -
01 Februari 2010 - 05:44
Naat In Uganda:
jeetje... ze weten wel van pracht en praal bij presentaties, hoor!!
verwondering en buitengesloten voelen... meid, ik hoor hier al 6 jaar tot een familie die mij tot op de dag van vandaag 'verwonderd'!! vant weekend ineens een Give Away Ceremonie van een dochter van Gordon's broer waar ik nog nooit helemaal nooit van gehoord had... wonderbaarlijk... wonderbaarlijk... -
01 Februari 2010 - 09:24
Anne:
lieve Hanny,
Wat een mooi verslag weer.
De kultuur-barriére én de taalbarriére, dat is een heftige combinatie.
Wat mooi, dat je je het als verwondering benoemt i.p.v. als een barriére, of ramp of, wat dan ook. Alleen in het woord al, voel ik je positieve instelling. En daarmee bereik je, ook zonder taal, heel veel harten.
Ze zijn blij met je, reken daar maar op.
liefs, Anne -
01 Februari 2010 - 09:39
Marc:
Het lijkt erop dat de leraren meer bezigheidstherapie krijgen dan de kinderen. Om gek van te worden, lijkt me. Knap dat je het toch blijft proberen! -
01 Februari 2010 - 11:06
Heleen:
Hoi Hanny, wat is het beklemmend om te lezen dat je de helft niet begrijpt wat er om je heen gebeurt.Afschuwelijk! Dat realiseer je je niet altijd. En voor veel buitenlandse mensen hier is dat dus precies hetzelfde. Geweldig dat je toch je eigen weg hierin kunt vinden. Heel veel sterkte weer!
Liefs,
Heleen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
