Feestelijkheden.

Laat het niet zo zijn, dat de vulkaanuitbarsting op IJsland, roet in het eten gaat gooien!
Nog een week en dan komt Karlijn deze kant uit. Hopelijk doet zich geen nieuwe eruptie voor en kan ze gewoon deze kant uitvliegen!

Ik tel de dagen af. Dat is iets, wat de afgelopen jaren al vaker is gebeurd. Toen ik in Thailand woonde kwam eerst Karlijn en later Marike op bezoek. Ik telde de dagen af. In Oeganda kwam Karlijn en oh, wat keek ik daar naar uit. Ook mijn bezoek tussendoor aan Nederland was zo belangrijk voor me dat ik van een geïmproviseerde centimeter, de dagen afknipte. En nu heb ik een scheurkalender en elke dag trek ik er met een triomfantelijk gebaar, een blaadje vanaf. Nog 7 dagen!!

Vorige week had ik hier twee bijzondere gebeurtenissen.
De eerste vond plaats in het café van Hong An. Zij is een jonge vrouw en haar moeder heeft een café bij mij in de straat. Regelmatig wip ik uit school even langs voor een kop (glas) Vietnamese koffie.
Hong An spreekt redelijk goed Engels, wat echt een uitzondering is hier. Dus onder het genot van een kopje koffie, kletsen we er gezellig op los.
Haar vader is 5 jaar geleden overleden en afgelopen week was er een zogenaamde “Death Anniversary”. Dat is iets wat heel gewoon is in Vietnam. Mensen leven hier veel meer met de doden dan in het Westen. Er zijn allerlei vaste dagen waarop de gestorvenen herdacht worden.
Hong An nodigde mij uit voor de lunch die bij de viering van deze dag gehouden zou worden.
Ik voelde me vereerd door deze uitnodiging.
Op de betreffende dag werd er eerst een korte bijeenkomst gehouden bij het altaar waarop de foto’s van Hong An’s vader en zijn overleden ouders stonden opgesteld. Net als de andere gasten had ik fruit meegenomen, dat naast de bloemen mooi werd uitgestald.
Toen ging er een Rooms Katholieke priester voor. Niet alle Vietnamezen hangen het Boeddhisme aan. Er is een flinke groep Christenen. Zo ook deze familie. Er was een soort geloofsbelijdenis in het Vietnamees en ik hoorde woorden die leken op Jezus en Maria.
Ik mocht ook een wierookstokje opsteken en na deze plechtigheid gingen we met het overige bezoek aan tafel. Er waren ongeveer 30 mensen uitgenodigd en men keek nogal op van de buitenlander die aanschoof. Maar het ijs was snel gebroken en de standaardvragen kon ik voor de zoveelste keer dit jaar beantwoorden: “Waar kom je vandaan, hoe oud ben je, hoe lang ben je hier al, hoe lang blijf je nog, ben je getrouwd, heb je kinderen, wat voor werk doe je” ?
Ik vond het bijzonder om deze gebeurtenis mee te kunnen maken.

Van een heel ander orde, maar niet minder speciaal, was de bruiloft van Aike en Nhung die plaatsvond in het schilderachtige plaatsje Hoi An.
Aike, die Nederlander is, had zijn Vietnamese vriendin hier leren kennen. Kort daarna ontmoette ik hen, in de zomer van 2009. Het klikte heel goed tussen ons en vanaf die tijd hebben we elkaar een aantal malen ontmoet. In Da Nang, Hoi An en in Hanoi.
Ik vond het heel leuk dat ik de verschillende feestelijkheden op die dag mocht bijwonen.
Dat begon ’s morgens heel vroeg met het officiële gedeelte, waarbij de twee families van het bruidspaar elkaar ontmoetten en cadeaus werden overhandigd. Er wordt hiermee “toestemming” gevraagd voor het huwelijk. Het bruidspaar droeg de traditionele Vietnamese bruidskleding. Dit was alleen voor de allernaaste familie, maar de andere genodigden konden van de zijlijn het gebeuren gadeslaan.
Daarnaast was er die dag een lunch met zo’n 150 gasten, collegae van Aike en Nhung en van de vader van Nhung. Gelukkig zonder harde muziek en karaoke, zoals op bruiloften in Vietnam gebruikelijk is.
’s Avonds een party met vrienden en familie in het strandtentje “La Plage”, mijn favoriete plek in Hoi An. Het werd een gezellig gebeuren en we dansten op muziek uit de 60’s, 70’s en 80’s.

Op school zijn er trouwens ook regelmatig speciale dagen waarop één of ander gevierd wordt.
Gisteren was er vast een voorproefje van “Disabled Day” de dag van de gehandicapten, die a.s. zondag gevierd wordt. Er is altijd zang en dans en de kinderen krijgen steevast een pakketje met wat lekkers uitgereikt. Er komen hier soms z.g. Viet Kieu’s langs. Na het beëindigen van de Vietnam-American war, in 1975 zijn ongeveer 3 miljoen Vietnamezen gevlucht. Vele wonen in Amerika en Australië*. Het gebeurt regelmatig dat deze Vietnamezen terugkeren om hier familie te bezoeken of een bedrijfje te starten met hun in Amerika verdiende dollars. Af en toe komt er zo’n Amerikaanse Viet Kieu familie langs op school en wil dan de kinderen eens verwennen. Dus heel veel snoep! De kinderen zelf kijken er al niet meer van op, die nemen wat gelaten, voor de zoveelste keer, de gaven in ontvangst. Dat de gebitten eronder lijden is trouwens duidelijk te zien bij veel kinderen. Afijn, daar kan dan, de met Westers geld gesponsorde, schooltandarts weer wat aan doen.

*In de US woonden in 2007; 1,642,950 Vietnamezen.
In Australië; 159,848 (2007)
In Nederland; 18,913 (2009)

De filmpjes vandaag zijn opgenomen op school.
Eén van de kinderen “assisteert” de juf en helpt zo haar klasgenootje bij de uitspraak van de verschillende letters.
Tijdens de dag voor de gehandicapten werden diverse spelen gedaan.
De foto’s zijn van de orchideeën in bloei, voor mijn huisje.