Happy Teacher's Day
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny
21 November 2009 | Vietnam, Ða Năng
Ook hier in Vietnam gaan de weken soms ineens snel voorbij.
Er gebeurt soms zoveel, dat ik nauwelijks tijd heb om het allemaal op te schrijven.
Laat ik beginnen bij het weekend in Hoi An. We waren daar met 13 VSO-ers en het was een heerlijk relaxed weekend. De dagen ervoor had het flink geregend en de rivier, die langs het plaatsje loopt, was buiten de oevers getreden. Een fascinerend gezicht, dat wel. Ik heb er een filmpje van gemaakt.
Op de fiets reed ik de drie kilometer vanuit Hoi An naar het strand om bij één van de cafeetjes een kop koffie te gaan drinken. Ik keek mijn ogen uit. Van het prachtige strand van voorheen was niet veel meer over. De tyfoon had hier heel erg huis gehouden. Hele stukken van het duin waren weggeslagen en de strandtenten waren vernield. Men was druk bezig één en ander te herstellen.
Zondags was het stralend weer en dat zou het de volgende tien dagen ook blijven. Met gemak werden er weer temperaturen van tegen de 30 graden gehaald. De ventilator ging weer aan ’s nachts en het was weer puffen geblazen.
Maar deze week was het van de ene op de andere dag ineens over met de hitte. Een koufront vanuit het noorden deed de temperatuur in één dag 13 graden zakken.
Zo koud had ik het nog niet meegemaakt in Da Nang! Ineens wist ik weer hoe koude voeten aanvoelen! ’s Nachts was het zo koud dat ik mijn slaapzak er maar bij gepakt heb. Twee dekens waren net genoeg om op temperatuur te blijven.
Hier is men er zo op ingesteld om buiten te leven. Alle restaurants en cafés en ook de meeste huizen hebben altijd de deuren open. Nergens vind je verwarming. Ook op school niet. De kinderen en juffen zitten nu met een dikke trui of jas aan in de klas. Het is even wennen.
Al eerder schreef ik over de centra voor de slachtoffers van “Agent Orange”. Nadat ik een aantal keren geobserveerd had en met de staf had gesproken, heb ik samen met een medewerkster heel veel leermiddelen en speelgoed gekocht om de kinderen beter bezig te kunnen houden.
Van de Organisatie van Amerikaanse Veteranen kwam het verzoek of ik ook voor de 2 centra in de provincie Quang Nam spullen wilde kopen. En of ik bij aflevering van de spullen dan meteen een training kon verzorgen ter plekke.
Dus toog ik met 2 medewerkster van VVAF (Vietnam Veterans of America Foundation), de programma manager van VSO en een tolk naar Tam Ky, de hoofdstad van eerder genoemde provincie. We vertrokken aan het eind van de middag en reden de 60 kilometer naar Tam Ky over Highway nr.1. Hoewel een deel van de route vierbaans was, bestond het merendeel uit een smalle weg, waarover bussen, trucks en lorries, naast de vele brommers en fietsers voort denderden.
Ik hield mijn hart vast en wilde niet zien wat er voor mij op de weg opdoemde. Zeker toen na vijf uur, de scholen uitgingen en er nog eens honderden fietsende kinderen bijkwamen. De heren truckchauffeurs hadden daar geen boodschap aan. Luid toeterend, inhalend en scheurend over de smalle weg lijken ze lak aan alles te hebben. Als er al beschermengelen zijn, dan vliegen ze in grote getale boven de Vietnamese wegen. Ik ben altijd weer blij als ik heelhuids het eindpunt bereik.
Mij was niet duidelijk geworden aan wie ik de training zou moeten geven en waarover het precies zou moeten gaan. De tijd was zo kort en ik had niet echt veel kunnen voorbereiden.
Tot mijn grote schrik zat de zaal voor met ouders, die voor deze gelegenheid de stromende regen getrotseerd hadden. Met verwachtingsvolle blikken werd ik aangestaard.
Gelukkig kon ik met de materialen die ik had meegenomen een verhaal vertellen en tegelijk één en ander demonstreren met hulp van de aanwezig kinderen. Het was mooi om te zien hoe een meisje met cerebrale parese (een veelal spastische aandoening) het voor elkaar kreeg om grote kralen aan een dikke draad te rijgen. Ook hier konden veel kinderen niet spreken en kon ik de informatie die ik eerder gebruikt had bij een presentatie over communicatie aan de ouders overdragen.
De reacties waren gelukkig enthousiast. Veel vragen durfde men echter niet te stellen. Een enkeling vroeg of hun kind zou kunnen spreken of kunnen lopen. Daar probeerde ik zo voorzichtig mogelijk me om te gaan om geen valse hoop te geven. Beide centra werken met slechts een enkele getrainde “therapist”. Mij werd niet echt duidelijk waarin de therapeut getraind was.
Ik vond beide bezoeken indrukwekkend met zoveel kinderen met fysieke en mentale beperkingen.
Of deze kinderen allemaal daadwerkelijk slachtoffers van het middel dioxine zijn valt niet met zekerheid te zeggen. Ik weet niet of er tests kunnen worden uitgevoerd om dit te kunnen vaststellen.
Dat het goed is dat er tijd, geld en aandacht wordt besteed aan deze kinderen, is een ding dat zeker is.
Tenslotte de dag van vandaag. 20 november. Dat betekent Teacher’s Day in Vietnam.
Mij wordt voortdurend de vraag gesteld of we dat in Nederland ook kennen. Voor zover ik weet niet.
Of er moet intussen iets veranderd zijn.
Ik schreef het al eerder. Respect is een groot goed in Vietnam. Op Teacher’s day toon je respect aan je huidige of vroegere leerkracht(en) Op mijn school werden zeker 10 grote bloemstukken gebracht.
Er was een officiële bijeenkomst met genodigden, leerlingen en oud-leerlingen, waarbij een aantal collega’s oorkondes kreeg uitgereikt en de nodige cadeaus werden overhandigd.
Ook Keiko, de Japanse volunteer, en ik moesten het podium beklimmen. Wij kregen een cadeau overhandigd. De inhoud bevatte een stille hint. Die ao dai moest er nu eindelijk maar eens komen. De ao dai is de traditionele dracht voor vrouwen in Vietnam, die bestaat uit een lange, wijde broek en daarover de lange jurk.
Het cadeau bestond uit een tweetal lappen stof, om een dergelijke ao dai te laten maken. Ik val inderdaad bij elke officiële gelegenheid uit de toon. Iedereen in een prachtige outfit en ik in een weliswaar net, maar o, zo gewoon kloffie. Toch weet ik nog niet of ik overstag zal gaan. Ook al is de ao dai hier veel meer ingeburgerd, dan bij ons bijvoorbeeld de bijzondere klederdracht van plaatsen als Volendam of Spakenburg, toch vind ik dat je je als vreemdeling niet echt in de traditionele kledij van een land kan vertonen. Daar denkt men op school kennelijk anders over.
Na het officiële gedeelte van Teacher’s Day, toverde men in een mum van tijd de zaal om tot feestzaal en binnen het kwartier was het buffet gereed. De kratjes bier werden binnengebracht en nadat enkele malen het ..mot, hai, ba, joooh……(1,2,3, proost) had geklonken, was men binnen 5 minuten in feeststemming. Karaoke en polonaise maakten het feest voor mijn collega’s compleet.
En ik doe mee, als Hollander onder de Vietnamezen.
Er gebeurt soms zoveel, dat ik nauwelijks tijd heb om het allemaal op te schrijven.
Laat ik beginnen bij het weekend in Hoi An. We waren daar met 13 VSO-ers en het was een heerlijk relaxed weekend. De dagen ervoor had het flink geregend en de rivier, die langs het plaatsje loopt, was buiten de oevers getreden. Een fascinerend gezicht, dat wel. Ik heb er een filmpje van gemaakt.
Op de fiets reed ik de drie kilometer vanuit Hoi An naar het strand om bij één van de cafeetjes een kop koffie te gaan drinken. Ik keek mijn ogen uit. Van het prachtige strand van voorheen was niet veel meer over. De tyfoon had hier heel erg huis gehouden. Hele stukken van het duin waren weggeslagen en de strandtenten waren vernield. Men was druk bezig één en ander te herstellen.
Zondags was het stralend weer en dat zou het de volgende tien dagen ook blijven. Met gemak werden er weer temperaturen van tegen de 30 graden gehaald. De ventilator ging weer aan ’s nachts en het was weer puffen geblazen.
Maar deze week was het van de ene op de andere dag ineens over met de hitte. Een koufront vanuit het noorden deed de temperatuur in één dag 13 graden zakken.
Zo koud had ik het nog niet meegemaakt in Da Nang! Ineens wist ik weer hoe koude voeten aanvoelen! ’s Nachts was het zo koud dat ik mijn slaapzak er maar bij gepakt heb. Twee dekens waren net genoeg om op temperatuur te blijven.
Hier is men er zo op ingesteld om buiten te leven. Alle restaurants en cafés en ook de meeste huizen hebben altijd de deuren open. Nergens vind je verwarming. Ook op school niet. De kinderen en juffen zitten nu met een dikke trui of jas aan in de klas. Het is even wennen.
Al eerder schreef ik over de centra voor de slachtoffers van “Agent Orange”. Nadat ik een aantal keren geobserveerd had en met de staf had gesproken, heb ik samen met een medewerkster heel veel leermiddelen en speelgoed gekocht om de kinderen beter bezig te kunnen houden.
Van de Organisatie van Amerikaanse Veteranen kwam het verzoek of ik ook voor de 2 centra in de provincie Quang Nam spullen wilde kopen. En of ik bij aflevering van de spullen dan meteen een training kon verzorgen ter plekke.
Dus toog ik met 2 medewerkster van VVAF (Vietnam Veterans of America Foundation), de programma manager van VSO en een tolk naar Tam Ky, de hoofdstad van eerder genoemde provincie. We vertrokken aan het eind van de middag en reden de 60 kilometer naar Tam Ky over Highway nr.1. Hoewel een deel van de route vierbaans was, bestond het merendeel uit een smalle weg, waarover bussen, trucks en lorries, naast de vele brommers en fietsers voort denderden.
Ik hield mijn hart vast en wilde niet zien wat er voor mij op de weg opdoemde. Zeker toen na vijf uur, de scholen uitgingen en er nog eens honderden fietsende kinderen bijkwamen. De heren truckchauffeurs hadden daar geen boodschap aan. Luid toeterend, inhalend en scheurend over de smalle weg lijken ze lak aan alles te hebben. Als er al beschermengelen zijn, dan vliegen ze in grote getale boven de Vietnamese wegen. Ik ben altijd weer blij als ik heelhuids het eindpunt bereik.
Mij was niet duidelijk geworden aan wie ik de training zou moeten geven en waarover het precies zou moeten gaan. De tijd was zo kort en ik had niet echt veel kunnen voorbereiden.
Tot mijn grote schrik zat de zaal voor met ouders, die voor deze gelegenheid de stromende regen getrotseerd hadden. Met verwachtingsvolle blikken werd ik aangestaard.
Gelukkig kon ik met de materialen die ik had meegenomen een verhaal vertellen en tegelijk één en ander demonstreren met hulp van de aanwezig kinderen. Het was mooi om te zien hoe een meisje met cerebrale parese (een veelal spastische aandoening) het voor elkaar kreeg om grote kralen aan een dikke draad te rijgen. Ook hier konden veel kinderen niet spreken en kon ik de informatie die ik eerder gebruikt had bij een presentatie over communicatie aan de ouders overdragen.
De reacties waren gelukkig enthousiast. Veel vragen durfde men echter niet te stellen. Een enkeling vroeg of hun kind zou kunnen spreken of kunnen lopen. Daar probeerde ik zo voorzichtig mogelijk me om te gaan om geen valse hoop te geven. Beide centra werken met slechts een enkele getrainde “therapist”. Mij werd niet echt duidelijk waarin de therapeut getraind was.
Ik vond beide bezoeken indrukwekkend met zoveel kinderen met fysieke en mentale beperkingen.
Of deze kinderen allemaal daadwerkelijk slachtoffers van het middel dioxine zijn valt niet met zekerheid te zeggen. Ik weet niet of er tests kunnen worden uitgevoerd om dit te kunnen vaststellen.
Dat het goed is dat er tijd, geld en aandacht wordt besteed aan deze kinderen, is een ding dat zeker is.
Tenslotte de dag van vandaag. 20 november. Dat betekent Teacher’s Day in Vietnam.
Mij wordt voortdurend de vraag gesteld of we dat in Nederland ook kennen. Voor zover ik weet niet.
Of er moet intussen iets veranderd zijn.
Ik schreef het al eerder. Respect is een groot goed in Vietnam. Op Teacher’s day toon je respect aan je huidige of vroegere leerkracht(en) Op mijn school werden zeker 10 grote bloemstukken gebracht.
Er was een officiële bijeenkomst met genodigden, leerlingen en oud-leerlingen, waarbij een aantal collega’s oorkondes kreeg uitgereikt en de nodige cadeaus werden overhandigd.
Ook Keiko, de Japanse volunteer, en ik moesten het podium beklimmen. Wij kregen een cadeau overhandigd. De inhoud bevatte een stille hint. Die ao dai moest er nu eindelijk maar eens komen. De ao dai is de traditionele dracht voor vrouwen in Vietnam, die bestaat uit een lange, wijde broek en daarover de lange jurk.
Het cadeau bestond uit een tweetal lappen stof, om een dergelijke ao dai te laten maken. Ik val inderdaad bij elke officiële gelegenheid uit de toon. Iedereen in een prachtige outfit en ik in een weliswaar net, maar o, zo gewoon kloffie. Toch weet ik nog niet of ik overstag zal gaan. Ook al is de ao dai hier veel meer ingeburgerd, dan bij ons bijvoorbeeld de bijzondere klederdracht van plaatsen als Volendam of Spakenburg, toch vind ik dat je je als vreemdeling niet echt in de traditionele kledij van een land kan vertonen. Daar denkt men op school kennelijk anders over.
Na het officiële gedeelte van Teacher’s Day, toverde men in een mum van tijd de zaal om tot feestzaal en binnen het kwartier was het buffet gereed. De kratjes bier werden binnengebracht en nadat enkele malen het ..mot, hai, ba, joooh……(1,2,3, proost) had geklonken, was men binnen 5 minuten in feeststemming. Karaoke en polonaise maakten het feest voor mijn collega’s compleet.
En ik doe mee, als Hollander onder de Vietnamezen.
-
21 November 2009 - 14:13
Willy:
Zo, na lange niets ben ik nu de 1e dacht ik. Wat een pracht verhaal weer. Ik ga daar nu weer eens met een lange brief op reageren!! Heb toch huisarrest!
liefs, Willy -
21 November 2009 - 14:33
Marijke:
Ha Hanny,
Indrukwekkend weer,dit verhaal...Over de ingrijpende gevolgen van iets dat zo lang geleden gebeurde. Goed dat je ook je steentje kan bijdragen om de zorg voor deze kinderen te verbeteren.
Van de regen heeft men nog veel last,zo te zien!
Tot schrijfs, liefs,
Marijke en fam.
-
21 November 2009 - 16:55
Ingrid:
Hoi Hanny,
Leuke video's!. Knap hoor om zo te kunnen improviseren voor een grote groep ouders. Fijn dat je iets voor hen en hun kinderen kan betekenen.
Liefs,
Ingrid -
21 November 2009 - 17:37
Carie:
hanny toch...., dag van de leraar! Natuurlijk bestaat die! (Ik weet alleen ook niet wanneer die is, maar wij krijgen op school dan altijd gebak van de Rouw, koninklijke banketbakker uit Vught, geweldig om naar te kijken, deze gebaksminiatuurtjes, en bijna zonde om te eten, maar... niet te versmaden; een keertje sluikreclame mag wel), daarnaast hebben we (inmiddels) een lijst in Nederland om ziek van te worden: dag van de secretaresse, van de directeur, van de verpleging,etc. etc. En dan spreek ik nog niet van de weken: week van het hart, week van de nieren, week van diabetici, er is eigenlijk geen dag meer in Nederlnd die gewoon is En omdat overdaad schaadt, weet niemand het... Behalve dan die dag van de leraar he, als het gebak langs komt! -
23 November 2009 - 12:49
Heleen:
We hebben inderdaad wel iets van een Dag voor de leerkracht. Dat is nieuw en bij ons op school is er dan gebak in de pauze.Van cadeautjes is geen sprake. Het is ook niet echt bekend bij mensen buiten de school.
Over al die regen sta ik echt verbaasd. Wat een wateroverlast en het lijkt of dat in deze tijd heel gewoon is! Ongelooflijk dat alles dan maar gewoon doorgaat, zoals zo'n markt. Leuk om weer iets van je te horen, Hanny! -
24 November 2009 - 11:06
Hedwigis:
Ha Hanny,
volgens mij is de dag van de leerkracht 8 oktober. En soms krijg je dan wat, soms zelfs wel eens wat van ouders. Leuk toch!En die markt, die ondanks natte voeten, gewoon doorgaat.
Je moet er hier om komen.
Groeten Hedwigis -
27 November 2009 - 12:12
Til:
Hoi Hanny,
Op m'n oude mailadres heb ik je boeiende verslag gevonden en ik zal proberen die adreswijziging [weer!!!] door te geven!Waarom zou je die officiële kleding niet dragen? Misschien dat ze het ook tegenover de kinderen belangrijk vinden? Een broek/jurk, draagt echt wel fijn! In je vrije tijd kun je dan je westerse broek/Tshirt dragen. Zo deed ik dat ook in India.Hoewel ik me nooit aan een sari heb gewaagd. Daar moet je toch wel een echte Indiase voor zijn!Ik geniet van onze Skype contacten!Liefs, Til.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
