Illusies.

De afgelopen maand ben ik twee keer naar Hanoi geweest.
Met het vliegtuig overbrug je de afstand van 1000 kilometer tussen Da Nang en Hanoi in iets meer dan een uur. Daarna ben je ook wel weer bijna een uur kwijt om van het vliegveld naar het centrum van Hanoi te komen.
Deze keer ging ik voor een workshop van VSO.
Het is dan altijd leuk om collega’s terug te zien en andere te leren kennen.
Na afloop van zo’n lange dag ben je dan in de gelegenheid om met elkaar een biertje te gaan drinken en een leuk restaurantje op te zoeken.
Op de dag dat wij er waren zou één van onze VSO-ers ’s avonds meedoen aan een uitvoering van de Carmina Burana in het Opera House van Hanoi.
Een mooie gelegenheid voor ons om daar eens een kijkje binnen te nemen en een echt concert bij te wonen. Doorgaans kom je hier niet veel verder dan een avondje Karaoke.
Het Opera House ziet er prachtig uit, zowel overdag als ’s avonds en zowel van buiten als van binnen.
Het werd gebouwd in 1911 en is door restauratie, tot zijn huidige, schitterende vorm gekomen.
Het concert was prachtig, zowel koor als orkest vond ik indrukwekkend.
Het klassieke ballet na de pauze, sprak me minder aan.
Wel mooi gedanst, maar heel traditioneel.

De volgende ochtend al, moest ik weer terug naar Da Nang, want op zaterdagmiddag moest ik de presentatie over gedrag en gedragsproblemen verzorgen.
Ik kneep hem een beetje. Op de heenweg had ik wat problemen gehad bij het inchecken. Ik had deze keer niet goed opgelet en zo kon het gebeuren dat ook mijn roepnaam op de ticket stond, naast mijn volledige naam Johanna. Tja, en zo staat het niet in het paspoort.
Nog geprobeerd om het in Hanoi te laten veranderen zodat ik op de terugweg minder problemen zou hebben, maar dat ging veel geld kosten, dus ik nam het risico maar.
Er stonden maar twee mensen voor me en die hadden heel lang werk. Het meisje achter de balie verontschuldigde zich, dat het zolang geduurd had en keek nauwelijks naar mijn naam. Ze gaf me de boardingpass. Ik zat op rij 14. “Wait a moment” zei ze toen, “I can give you a much better place” en ze gaf me een nieuwe boardingpass, met rijnummer 6. Mijn hart maakte even een sprongetje. Wat rij 6?? Dat was business class! Zou ze dat zomaar doen omdat er lege plaatsen over waren?
Afijn, ik moest nog twee uur wachten en al die tijd verheugde ik me erop, om nu eindelijk eens business class te kunnen vliegen.
Gelukkig werd de vlucht niet gecancelled, zoals me twee weken geleden overkwam. Ik zou op tijd op school kunnen zijn.
Het vliegtuig was veel kleiner, dan dat waarmee ik gekomen was.
Ik stapte naar binnen en moest tot mijn teleurstelling ontdekken, dat dit vliegtuig niet 6 rijen, maar slechts 3 rijen business class had. Ik viel buiten de prijzen en moest tussen het gewone volk gaan zitten. Maar ik kreeg een troostprijs. Naast me zat een Nederlands-Vietnamees stel waar ik de hele vlucht heel erg leuk mee heb kunnen praten. En dat is ook heel wat waard!!

Met een beetje haasten, kwam ik precies op tijd op school voor de presentatie.
Niet alleen het onderwijzend personeel, ook het onderwijsondersteunend personeel, zoals de dames van de keuken en administratie waren aanwezig. De verwachtingen waren kennelijk hoog gespannen.
Na een inleiding, o.a. over de interne en externe factoren die het gedrag van de kinderen op onze school kunnen beïnvloeden, probeerde ik aan te geven wat me de laatste maanden op school was opgevallen. Op deze school zijn bijvoorbeeld geen regels waar de kinderen zich aan te houden hebben. En men reageert absoluut niet consequent op het gedrag van de kinderen. Het kan gebeuren dat een kind iets doet wat niet mag en de ene keer daarvoor een tik met een stokje krijgt en de volgende keer gewoon zijn gang kan gaan.
Dit wilde ik aan de orde stellen en proberen of er misschien wat simpele regels opgesteld konden worden. Dus ik vroeg ze om met elkaar daarover van gedachten te wisselen.
Toen ik daarna wat regels terugkreeg, was het voornamelijk over hoe kinderen zich tegenover de leerkracht hebben te gedragen. Dus “De kinderen moeten respect hebben voor hun leerkracht” of “De kinderen moeten van hun leerkracht houden”.
Ik kan dan in discussie gaan over “respect moet je verdienen” en “je kunt een kind niet dwingen van zijn leerkracht te houden als deze hem (soms)slaat en voor gek zet”. Maar op zo’n moment wordt me gewoon heel erg duidelijk dat het cultuurverschil heel groot is. Respect is hier zo belangrijk, dat komt voor alles. Daarna kunnen we verder denken.
Tijdens mijn presentatie was er uiteraard ruimte voor vragen en opmerkingen van de leerkrachten. Op een gegeven moment wilde de directrice het woord en die heeft zeker 15 minuten aan één stuk door gesproken. Ik weet niet wat zij gezegd heeft. Mijn tolk kan niet tegelijkertijd luisteren en simultaan vertalen en toen ik daarna vroeg wat ze gezegd had, zei ze alleen dat de directrice haar mening had gegeven over gedragsproblemen. Misschien ging haar verhaal wel lijnrecht in tegen wat ik probeerde over te brengen.
Afijn, na twee uur praten en discussiëren was het hoog tijd om te stoppen, want er stond nog een vergadering voor de leerkrachten gepland. Het was inmiddels tegen vijven. Die arme juffen.
De halve zaterdag naar school en dan om 5 uur nog een vergadering.
Ik ben snel op mijn fiets gesprongen en heb mezelf op een heerlijk koud biertje getrakteerd.