Van blauwe zeesterren en oude tempels.

Afgelopen week kon ik op een mooie manier het nuttige en het aangename verenigen.
In Vietnam zijn heel veel buitenlandse organisaties die iets voor (wees) kinderen doen. Eén van die organisaties is Children’s Hope in Action van de Australische Robyn Morley. Zij heeft een organisatie die medische hulp en onderwijs verzorgt voor kinderen met een handicap. www.childrenshopeinaction.org
Er was onverwacht een juf vertrokken en degene die haar verving had geen onderwijservaring. Of ik een paar dagen naar Hoi An kon komen en haar het één en ander kon leren. Nou, daar voelde ik wel voor. Fijn om er even uit te zijn en bovendien leek het me een leuke klus. Dat bleek het inderdaad te zijn. De juf had het hart op de juiste plaats voor deze kinderen, was leergierig en snel van begrip. We hebben de hele donderdag gewerkt en ’s avonds kon ik nog gezellig een diner meemaken ter gelegenheid van een afscheid van een vrijwilliger. De volgende dag kwamen er maar twee kinderen in het klasje opdagen en heb ik me beziggehouden met een doofstomme jongen en heel fijn met hem gewerkt. De juf keek toe, hoe ik dat deed.
Bij Robyn is het een komen en gaan van, meest Australische, vrijwilligers. Met één van hen heb ik zaterdag een dagtocht gemaakt naar Cham Island. Dit eiland ligt een uurtje varen van Hoi An in de Zuid-Chinese Zee. Er waren niet veel mensen. Waarschijnlijk ook omdat het bezit van een boot , anders dan een vissersboot, maar voor een enkele Vietnamees is weggelegd en men daar dus niet gemakkelijk kan komen.
Het was een uurtje varen en onderweg kregen we al een hele outfit aangemeten; wetsuit, flippers en een snorkel. Toen gingen we voor anker bij een eiland en kregen we anderhalf uur de gelegenheid om te snorkelen. Vooral tussen de rotsen was het prachtig. Veel verschillende koralen en mooie kleurige visjes. En vooral heel veel prachtige blauwe zeesterren. Die had ik echt nog nooit gezien.
Toen weer aan boord, door naar Cham Eiland voor de lunch en voor een middagje relaxen aan het strand. Het moge duidelijk zijn dat dit in 1 woord “Zalig” was.
Op de terugweg later die middag, zagen we boven land de bui al hangen. Een mooi gezicht, maar ik was toch blij dat we al bijna de kust bereikt hadden, toen hij losbarstte. Onderweg zagen we de mensen kniehoog door het water waden. Als het regent, dan vaak ook met bakken uit de hemel.
Maar dat maakt ook dat alles hier zo groen is en de rijst het fantastisch doet.

Op zondag wilde ik graag naar My Son (spreek uit Me Sun)
My Son ligt op ongeveer 60 kilometer van Hoi An in een dal omgeven door prachtige groene heuvels. Je vindt er de overblijfselen van het Champa Koninkrijk dat floreerde van de 2e tot de 15e eeuw. De Chams trokken ooit vanuit India naar Vietnam om daar hun rijk te vestigen. Ze leverden strijd met de Viet, de Kmer en de Chinezen. Veel van de tempels en graven werden in die tijd al beschadigd . In de 17e eeuw was het gebeurd met hun macht. Vandaag de dag vormen de Chams een van de vele etnische minderheden in Vietnam.
Gedurende de Vietnamoorlog werd My Son gebruikt als uitvalsbasis voor de Vietcong. Om die reden werd het door de Amerikanen gebombardeerd en het hele gebied raakte ontvolkt en onbewoonbaar.
Toch zijn er nog zo’n 20 overblijfselen te vinden die het bekijken waard zijn. Veel minder indrukwekkend dan bijvoorbeeld de Borobodur in Indonesië of Angchor Wat in Cambodja, maar toch zodanig de moeite waard dat Unesco het op de werelderfgoedlijst zette. Natuurlijk trekt een dergelijke plek enorm veel toeristen. Om de grote stroom voor te zijn, vertrok ik op zondagochtend al om 5 uur, achterop de brommer, richting My Son. Het is altijd mooi stad en land te zien ontwaken. De boer die naar zijn land trekt met zijn buffels, de dauw over de rijstvelden, de betrekkelijke rust.
In My Son was ik zo’n beetje de eerste bezoeker. Heb genoten van de 2 km lange wandeling van de ingang naar de ruïnes. Absolute stilte en het gezang van heel veel vogels had ik lang niet gehoord.
Ik kon wat dwalen tussen de vaak met uitbundig groen overwoekerde overblijfselen van wat eens een machtig rijk was. Dat voel je, dat zie je. Mooi.
Ik was blij dat ik de moeite had genomen zo vroeg op te staan, want terugrijdend kwamen de vele bussen met toeristen ons tegemoet. Die had ik mooi weten te omzeilen.
Onderweg stopten we nog even bij een pottenbakkerij. Ook al is het zondag in Vietnam, het leven draait gewoon door. Zeven dagen per week wordt er gewerkt. In de bouw, ook door veel vrouwen. En ARBO regels met betrekking tot veiligheid zijn hier onbekend. Je ziet mensen op latjes en gammele laddertjes balanceren, geen enkele veiligheidsregel lijkt in acht te worden genomen.
Het zal wel net zo gaan als in het verkeer; meestal gaat het goed.
Een heerlijk weekend dus, mede dankzij het feit dat ik in de gelegenheid was om weer heel veel mensen te ontmoeten en gezellig uit eten te gaan. Hoi An blijft, ondanks de vele toeristen, toch mijn favoriete plek op dit moment.