Vakantie
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny
23 Juni 2009 | Vietnam, Ða Năng
Het is alweer een maand geleden, dat ik mijn laatste bericht plaatste.
Ik geloof niet dat er eerder zo’n lange tijd zat tussen twee berichten.
Ik heb me afgevraagd hoe het komt, dat ik gewoon minder te melden heb. Er kan natuurlijk een zekere gewenning ontstaan voor zaken die je eerst als bijzonder hebt ervaren. Daarnaast kan het gewoon zo zijn dat er minder bijzondere dingen gebeuren dan in Thailand en Oeganda.
Het leven van alledag ging in Oeganda een stuk moeizamer. Zoveel gedoe met elektriciteit, water en het verkrijgen van levensmiddelen. Hier in Vietnam is dat allemaal een stuk beter geregeld.
De keren dat hier de stroom uitviel in de afgelopen maanden, zijn op 1 hand te tellen. Water is er altijd en er is volop voedsel te krijgen in een enorme variëteit.
Het verkeer is iets, dat zowel in Oeganda als in Vietnam problematisch is, of door mij als zodanig wordt ervaren.
Was het in Oeganda de combinatie van slechte wegen, slechte chauffeurs, slechte auto’s, hier spelen weer ander factoren een rol. De wegen zijn hier over het algemeen prima, al wordt er op veel plaatsen aan de weg gewerkt. Maar de drukte, het lawaai en de verontreiniging door het verkeer is hier weer enorm. Daar kan ik nog steeds niet aan wennen.
Het is alweer bijna een maand geleden dat ik de laatste schooldag had.
Het schooljaar werd feestelijk afgesloten en een aantal kinderen kreeg een prijs voor goede prestaties of kreeg een aanmoedigingspremie. Ze krijgen dan daadwerkelijk een envelopje met geld of een cadeau. Er zijn in Da Nang verschillende liefdadigheids-instellingen die dergelijke prijzen verzorgen.
Op het eindfeest waren die dan ook aardig vertegenwoordigd.
Met alle collega’s werden we daarna getrakteerd op een heerlijke lunch, waarbij het bier rijkelijk vloeide en iedereen daarna even zo vrolijk op de brommer stapte.
Het einde van schooljaar betekent ook voor mij, dat ik voorlopig niet naar school hoef.
Wel heb ik een heel plan moeten maken, wat ik in de maanden dat ik thuis ben, denk te gaan doen.
Dit in overleg met de directrice van de school. Ik werk nu dus veel thuis, maar vind dat niet zo geslaagd. Ik zie dan, behalve mijn Vietnamese familie, helemaal niemand. Ik moet er dus echt werk van maken om mensen te kunnen ontmoeten.
Gelukkig kwamen er vanuit Hanoi, wel wat VSO mensen mijn kant uit. Dat was leuk en een aantal malen ben ik gezellig uit eten geweest. Zelfs de VSO country director kwam me opzoeken hier.
Men is erg enthousiast over mijn huisje en de aardige familie waar ik bij woon. Die laten geen gelegenheid voorbij gaan om mijn gasten te onthalen, zoals het de Vietnamese gastvrijheid betaamt.
Gelukkig heb ik in de laatste weken een aantal aardige mensen ontmoet en het kringetje breidt zich langzaam uit.
Ik wil ook de gelegenheid aangrijpen om wat te gaan reizen in Vietnam.
Afgelopen week heb ik een paar heerlijke dagen gehad in Hoi An. Een prachtig, oud stadje hier zo’n 30 km vandaan. Gewoon met de bus er naar toe voor 50 cent en een leuk hotelletje zoeken. Het stadje staat op de UNESCO werelderfgoedlijst en trekt veel toeristen. Maar op dit moment is het laagseizoen vanwege de hitte. Ik heb er een tocht gemaakt over de rivier en ’s avonds een “cooking class” gedaan. Heerlijke recepten en een smakelijke maaltijd die we met elkaar bereidden nuttigden. Ook weer een moment om nieuwe mensen te ontmoeten. Ook al is dat maar eenmalig.
Op 3 km afstand van Hoi An is een heerlijk strand. Het strand tussen Da Nang en Hoi An staat bekend als China Beach. Het was een populair strand voor de Amerikaanse soldaten die hier vochten tijdens de Vietnamoorlog. Er is zelfs een t.v. serie geweest in Amerika, met de naam China Beach, die zich afspeelde in een hospitaal in de buurt van Da Nang. De oorlog heeft hier zo zijn sporen nagelaten. Er worden bijvoorbeeld ten gevolge van Agent Orange, het ontbladeringsmiddel dat veelvuldig gebruikt werd, nog steeds kinderen met een handicap geboren. Er zijn veel (buitenlandse) organisaties die zich het lot van de slachtoffers van Agent Orange aantrekken. Daarover mogelijk een volgende keer meer.
Eén van de mensen die ik dit weekend ontmoet heb, heeft in ABC vorm heel leuke en lezenswaardige informatie over Vietnam verzameld. Ga voor dit ABC over Vietnam naar;
http://aikerots.blogspot.com/2009/04/het-grote-vietnam-abc.html
Ik geloof niet dat er eerder zo’n lange tijd zat tussen twee berichten.
Ik heb me afgevraagd hoe het komt, dat ik gewoon minder te melden heb. Er kan natuurlijk een zekere gewenning ontstaan voor zaken die je eerst als bijzonder hebt ervaren. Daarnaast kan het gewoon zo zijn dat er minder bijzondere dingen gebeuren dan in Thailand en Oeganda.
Het leven van alledag ging in Oeganda een stuk moeizamer. Zoveel gedoe met elektriciteit, water en het verkrijgen van levensmiddelen. Hier in Vietnam is dat allemaal een stuk beter geregeld.
De keren dat hier de stroom uitviel in de afgelopen maanden, zijn op 1 hand te tellen. Water is er altijd en er is volop voedsel te krijgen in een enorme variëteit.
Het verkeer is iets, dat zowel in Oeganda als in Vietnam problematisch is, of door mij als zodanig wordt ervaren.
Was het in Oeganda de combinatie van slechte wegen, slechte chauffeurs, slechte auto’s, hier spelen weer ander factoren een rol. De wegen zijn hier over het algemeen prima, al wordt er op veel plaatsen aan de weg gewerkt. Maar de drukte, het lawaai en de verontreiniging door het verkeer is hier weer enorm. Daar kan ik nog steeds niet aan wennen.
Het is alweer bijna een maand geleden dat ik de laatste schooldag had.
Het schooljaar werd feestelijk afgesloten en een aantal kinderen kreeg een prijs voor goede prestaties of kreeg een aanmoedigingspremie. Ze krijgen dan daadwerkelijk een envelopje met geld of een cadeau. Er zijn in Da Nang verschillende liefdadigheids-instellingen die dergelijke prijzen verzorgen.
Op het eindfeest waren die dan ook aardig vertegenwoordigd.
Met alle collega’s werden we daarna getrakteerd op een heerlijke lunch, waarbij het bier rijkelijk vloeide en iedereen daarna even zo vrolijk op de brommer stapte.
Het einde van schooljaar betekent ook voor mij, dat ik voorlopig niet naar school hoef.
Wel heb ik een heel plan moeten maken, wat ik in de maanden dat ik thuis ben, denk te gaan doen.
Dit in overleg met de directrice van de school. Ik werk nu dus veel thuis, maar vind dat niet zo geslaagd. Ik zie dan, behalve mijn Vietnamese familie, helemaal niemand. Ik moet er dus echt werk van maken om mensen te kunnen ontmoeten.
Gelukkig kwamen er vanuit Hanoi, wel wat VSO mensen mijn kant uit. Dat was leuk en een aantal malen ben ik gezellig uit eten geweest. Zelfs de VSO country director kwam me opzoeken hier.
Men is erg enthousiast over mijn huisje en de aardige familie waar ik bij woon. Die laten geen gelegenheid voorbij gaan om mijn gasten te onthalen, zoals het de Vietnamese gastvrijheid betaamt.
Gelukkig heb ik in de laatste weken een aantal aardige mensen ontmoet en het kringetje breidt zich langzaam uit.
Ik wil ook de gelegenheid aangrijpen om wat te gaan reizen in Vietnam.
Afgelopen week heb ik een paar heerlijke dagen gehad in Hoi An. Een prachtig, oud stadje hier zo’n 30 km vandaan. Gewoon met de bus er naar toe voor 50 cent en een leuk hotelletje zoeken. Het stadje staat op de UNESCO werelderfgoedlijst en trekt veel toeristen. Maar op dit moment is het laagseizoen vanwege de hitte. Ik heb er een tocht gemaakt over de rivier en ’s avonds een “cooking class” gedaan. Heerlijke recepten en een smakelijke maaltijd die we met elkaar bereidden nuttigden. Ook weer een moment om nieuwe mensen te ontmoeten. Ook al is dat maar eenmalig.
Op 3 km afstand van Hoi An is een heerlijk strand. Het strand tussen Da Nang en Hoi An staat bekend als China Beach. Het was een populair strand voor de Amerikaanse soldaten die hier vochten tijdens de Vietnamoorlog. Er is zelfs een t.v. serie geweest in Amerika, met de naam China Beach, die zich afspeelde in een hospitaal in de buurt van Da Nang. De oorlog heeft hier zo zijn sporen nagelaten. Er worden bijvoorbeeld ten gevolge van Agent Orange, het ontbladeringsmiddel dat veelvuldig gebruikt werd, nog steeds kinderen met een handicap geboren. Er zijn veel (buitenlandse) organisaties die zich het lot van de slachtoffers van Agent Orange aantrekken. Daarover mogelijk een volgende keer meer.
Eén van de mensen die ik dit weekend ontmoet heb, heeft in ABC vorm heel leuke en lezenswaardige informatie over Vietnam verzameld. Ga voor dit ABC over Vietnam naar;
http://aikerots.blogspot.com/2009/04/het-grote-vietnam-abc.html
-
23 Juni 2009 - 08:38
Karlijn:
Fijn dat je weer boven water bent mam :) En heel leuk te horen dat je zulke leuke mensen ontmoet! Gauw weer meer vanuit Hilversum... kusje -
23 Juni 2009 - 09:34
Heleen:
Dit was zeker lang geleden!Goed te horen dat het goed met je gaat, ook al ga je niet meer naar school. Ik hoop dat je veel kunt gaan zien van Vietnam. Fijn dat je steeds meer mensen leert kennen en dat je zo'n gastvrij gezin hebt gevonden!Hier is het ook bijna vakantie. De meeste leerlingen zijn weg op excursie, dus de school lijkt wel erg leeg! Het is hier nu prachtig weer en in verheug me erg op de vakantie. Met de camper!!!
Veel liefs,Heleen. -
23 Juni 2009 - 10:11
Ilone:
Lijkt me inderdaad gezellig bij dat gezin.
Mijn nichtje (Gambia) had daar ook zo haar gastgezin en voor die mensen betekende zij
enorm veel!! Jij dus vast ook wel voor die mensen. En anders wel voor de kinderen op de school.
Fijn, dat je nu ook aan een reisje toe bent gekomen. -
23 Juni 2009 - 11:25
Heidi:
Hallo Hanny. Fijn weer wat van je te horen.Geniet maar lekker van je vakantie.
Groetjes Heidi -
23 Juni 2009 - 15:54
Els Verbeek:
Ik was flink wat achter,maar heb net alle verhalen gelezen.Leuk om zo een beeld van alles daar te krijgen ook door de foto's.
Fijn ook dat je toch nog even weg kon in de akantie.Bij ons staat die ook voor de deur.Helaas komen we toch niet in Vietnam.Ook nu weer niet genoeg deelnemers.Maar we hebben een mooi alternatief.Gaan nu met Baobap 30 dagen naar China.Pittige reis,maar wel weer een hele ervaring denk ik.We hebben er zin in.Geniet jij ook nog lekker en we houden wel contact. -
23 Juni 2009 - 17:23
Hedwigis:
Ha Hanny,
fijn om weer wat van je te "horen". Gek toch, dat he er zo naar kan uitkijken. Misschien ook een enorm compliment voor de leuke manier waarop je alles opschrijft wat je meemaakt!Geniet van je "schoolvakantie". Hier nog 3 weken
groeten uit Alphen Hedwigis -
23 Juni 2009 - 17:57
Carie:
ha die hanny,
tja, het leven sluimert daar ook verder. hier vliegt het, vliegt het echt voorbij! ik verlang echt wel naar dat heerlijke tempo, dat dan soms op niet vooruit te branden lijkt...
vakantie... nog even wachten voor ons. gelukkig werkt het weer nu mee. geniet van de kleine reisjes!
groeten carie -
25 Juni 2009 - 20:23
Marja V.:
Heerlijk weer van je te horen. Ik hoop dat je een goed maatje vindt om mee op reis te gaan of anders wellicht zo iemand tijdens je reis ontmoet. Ik kan me voorstellen dat zo achter je bureau zitten en zaken voor het komende schooljaar voorbereiden erg (te) solitair is. Als het een tijdje duurt krijg je natuurlijk last van te weinig sociaal gebeuren . Zet hem op, geniet van je vakantie!
Groeten, Majra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
