Helemaal blij!
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny
23 Februari 2009 | Vietnam, Ða Năng
Vanmorgen had ik zo’n aparte ervaring! Ik wil deze graag op papier zetten en delen.
Als mensen uit het onderwijsveld erop willen reageren, graag. Ik houd me te allen tijde aanbevolen voor suggesties en tips.
Vanmorgen bezocht ik een zogenaamde Early Intervention class. Hierin zitten 6 kinderen; 4 doof/slechthorende kinderen en 2 blinde kinderen.
Zoals gewoonlijk, zaten de kinderen, keurig op hun stoeltjes.
De juf deed een lesje over verschillende vruchten, waarvan ze papieren afbeeldingen had.
Je ziet dan bijvoorbeeld een ananas en het bijbehorende woord. De kinderen moeten dat woord nazeggen. De juf zei voor, de kinderen zeiden na. Ook één voor één. De dove/slechthorende kinderen stootten alleen klanken uit.
De twee blinde kinderen zien natuurlijk niet de afbeelding. Het beste is dan, om de genoemde zaken in natura te laten voelen. Dat had op zich best gekund, maar gebeurde nu niet.
Afijn, zo’n lesje duurt bijna een half uur en al die tijd moeten de kinderen (4 à 5 jaar) keurig op hun stoel blijven zitten. Natuurlijk lukt het na 10 minuten al niet meer om de aandacht vast te houden.
De les was over en de juf pakte een doos met wat blokjes. Ze zette er twee op de grond en toen mochten de kinderen één voor één een blokje zetten en verder bouwen aan wat een toren ging worden. Het duurde steeds even voor een kind aan de beurt was en het is te begrijpen dat kinderen alleen in de toren geïnteresseerd blijven, als ze zelf kunnen bouwen. Mijn oog viel op een paar dozen in de kast met dezelfde blokjes. Ik dacht; “We gaan het anders proberen”!
Kinderen op de grond laten zitten en de blokken verdeeld.
Aanvankelijk bouwden ze dezelfde toren als hen was voorgedaan, maar al na 5 minuten zag je dat er iets gebeurde. Blokjes werden op een rij gezet en het was feest toen ze ontdekten dat je een soort domino-effect krijgt als je één blokje omstoot.
Ik zag een kind, dat een soort poortjes ging bouwen en een ander die blokjes ging bouwen en eroverheen ging springen. Op een gegeven moment hadden ze een hele kring van blokjes gebouwd en gingen er met z’n allen inzitten.
Geweldig! Ik keek mijn ogen uit, wat er allemaal gebeurde.
De juf liep intussen een beetje ongemakkelijk rond. Kon dit zomaar? De kinderen moesten toch leren? Ik probeerde haar duidelijk te maken, wat ze op dit moment allemaal leerden. Hoe ze met elkaar leerden spelen, leerden delen en samenwerken. Hoe ze zelf ontdekkingen deden en op die manier creatief werden. De ruimte die ze leerden verkennen. Het balanceren van de blokken. Ik wees haar erop dat ze, terwijl de kinderen zo lekker bezig waren, ze tijd had voor de twee kinderen, die niet uit zichzelf durfden of konden spelen.
Af en toe werd er met blokken gegooid of ruzie gemaakt en dat betekent, zo vertelde ik haar, dat je regels moet maken als “Blokken zijn om te spelen en niet om te gooien”.
Ze vroeg me, wanneer het tijd was om te stoppen. Ik vertelde haar, dat zolang ze lekker bezig waren, je ze gerust hun gang kon laten gaan. Toen de juf op een gegeven moment wilde stoppen, zei ik haar, dat ze de kinderen moest laten opruimen. Dat werd ook heel serieus gedaan. De enkeling die zich eraan probeerde te onttrekken, werd gestimuleerd mee te doen om alles in de dozen te krijgen.
Dus na dit lesuur was ik, in ieder geval, heel gelukkig.
Dit soort momenten hoop ik vaker mee te maken!!
-
23 Februari 2009 - 13:38
Elly:
Schitterend verhaal en wat een leuke foto!!
PS ik zou voor de Siematic gaan,die hebben betere inbouwapparatuur.........
-
23 Februari 2009 - 13:56
Willy:
Deze juffrouw kan nog erg veel van je leren! Hopelijk voelt ze zich veilig en is ze bereid het aan te nemen. Ze zal zich dan zelf ook blij gaan voelen!!
Heerlijk voor jou om deze positieve ervaring nu al te hebben gehad!! Ga zo door!!
liefs, Willy -
23 Februari 2009 - 14:06
Heleen:
Prachtig verhaal, Hanny! Wat een ervaring voor deze kinderen én voor de juf. Laten we hopen dat ze van haar gebaande pad af durft te stappen! Dit is leren! -
23 Februari 2009 - 14:26
Heidi:
wat fijn voor je, dat je nu nederlandse gebruiken, in de les kon toepassen. hopelijk gebeurd dit vaker.de klas ziet er wel mooi uit zeg.het zou zo een kleuterklas van hier kunnen zijn.liefs heidi -
23 Februari 2009 - 16:40
Ingrid:
Tja, ervaringsgericht onderwijs betekent kunnen en durven loslaten en dat is vaak moeilijk. Super Hanny, dat je gewoon dit initiatief nam. -
23 Februari 2009 - 17:53
Carie:
Dat was een grote stap!
Kinderen laten genieten is niet moeilijk voor jou, dat blijkt wel weer. Nu de juf nog. Succes!
alaaf! -
23 Februari 2009 - 18:40
Anne:
lieve hanny,
jij hebt helemaal geen advies van onderwijzers nodig. Het is helemaal oké zo. En wat ziet de klas er geweldig leuk uit.De kindertjes ook trouwens.
Alle goeds, anne -
24 Februari 2009 - 05:12
Naat:
jeetje, ja het aanzicht van de klas daar kunnen we hier een puntje aan zuigen.. de randvoorwaarde zijn er, nu de vaardigheden in de docenten... je bent goed bezig!! -
24 Februari 2009 - 21:24
Lenny:
Hoi Hanny,
Wat een geweldige ervaring in de klas, het doet me denken aan de methode in de kleuterklas op de vrije school, leren en ervaren door spelen en samen spelen.
Ik heb een reactie van jou gekregen op mijn laatste mailtje, maar er staat niets op , je hebt het verstuurd op 23 febr. om 14.50 uur.
Ben heel benieuwd wat je te vertellen had.
Liefs van Lenny. -
25 Februari 2009 - 16:25
Els Verbeek:
Hoi hanny.Ik hoorde pas gisteren van je site.Ik heb zitten genieten van de verslagen,foto's en video's.Jammer dat we elkaar niet meer hebben getroffen in Nederland en nu zit je weer ver weg.Wat een belevenissen alweer,het lijkt me geweldig,maar ook heftig.Ik vind het knap van je.
Ik blijf je volgen,ook omdat ik deze zomer naar Noord-Vietnam en Zuid-China ga.Dus Halong Baai,Sapa,Lai Chau,Dien Bien PHu,Son LA en Mai Chau.Zegt jou vast meer dan mij nu.Succes daar en tot mails.Groetjes Els
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
