Women's Day.
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny
10 Maart 2007 | Oeganda, Bushenyi
In Oeganda leeft men bij de dag. Er worden zelden dingen vooruit gepland. Dat dit soms tot problemen en oponthoud kan leiden bleek deze week weer eens.
Het College is in het bezit van een paar vehikels. Een grote open truck en een wagen waarin 8 personen vervoerd kunnen worden. De open truck stond al weken zonder voorruit en het andere voertuig had problemen. Afgelopen zaterdag zouden 300 studenten met hun hele hebben en houwen naar de 24 praktijkscholen vervoerd worden. Om acht uur ’s morgens zou de eerste groep vertrekken. De studenten zaten klaar met al hun spullen. Er lagen grote stapels brandhout die mee moesten naar de scholen. En daarnaast de matrassen, zakken maïsmeel, bonen, matokebananen en jerrycans met kerosine. Maar de truck was in geen velden of wegen te bekennen. Men had hem de dag ervoor naar de garage gebracht om de voorruit te laten repareren. En dat gaat hier niet 1,2,3.
Om twee uur ’s middags kwam de truck aanrijden. In een sneltreinvaart werden de spullen en ongeveer 25 studenten opgeladen en onder luid gejuich vertrok de eerste groep. Tot in de avond reed de truck af en aan. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe, in het donker, de smalle weggetjes naar scholen gevonden kunnen worden.
Ik hield mijn hart vast voor de auto waarmee we maandag de scholen zouden moeten gaan bezoeken. Zou hij in orde zijn? Ik had in de week ervoor de chauffeur al een hint gegeven, hoewel dat natuurlijk niet mijn taak is. "Ja", verzekerde hij mij "De auto is naar de garage gebracht".
Maandagochtend, de auto nog niet klaar. Dinsdagochtend, "Ja, er wordt aan gewerkt, hij is bijna klaar". De eerste praktijkschool staat tegenover ons college, die konden we lopend bereiken. Gelukkig reed tegen elf uur die ochtend, het vehikel het terrein op. Nu maar hopen dat hij rijdend blijft tot aan het eind van de praktijkstage, zodat we alle 300 studenten
6 x kunnen zien lesgeven. We hebben drie weken en de eerste week is al voorbij, zonder dat we er veel hebben gezien. Dit kwam door: de auto die in de garage stond, een vrije dag voor iedereen in verband met Women’s Day en het feit dat juist in deze week alle leerlingen druk aan het oefenen zijn voor de "Athletics". Onderlinge sportwedstrijden tussen de scholen. Het gewone programma maakt plaats voor extra gymlessen. Over plannen gesproken!
Mijn buurvrouw Kathy en ik hadden met elkaar al gesproken hoe we inhoud konden geven aan Women’s Day. We wilden er echt een feestje voor onze studentes van maken.
Omdat de tweedejaars studenten op stage zijn en de eerstejaars pas dit weekend terugkeerden hadden we niet veel tijd voor overleg met de studentes.
Met 2 vertegenwoordigsters overlegden we over het programma. We wilden graag een debat en de studentes de mogelijkheid geven te vertellen hoe zij hun toekomst zien.
De studentes gingen met hun achterban overleggen over het onderwerp. Later die dag kwamen ze terug en toen ik het onderwerp zag, werd ik niet echt blij: "Women Emancipation is the cause of family breakages". "Dat verzinnen die meiden toch zeker niet zelf"?, dacht ik. Wie zit daar achter? Het vorige debat over "Women should be blamed for the increased domestic violence" en nu dit! Afijn we zouden wel zien. Het leek Kathy en mij leuk de meiden op thee met iets lekkers te trakteren en we maakten een boodschappenlijst. Ik bestelde 300 pannenkoekjes (de Oegandese, gemaakt van cassavemeel en banaan). Men drinkt hier het liefst melkthee (half thee, half melk) met veel suiker. De melk (25 liter) moesten we in Bushenyi town gaan halen. De studentes stuurden ons twee jongens (!) om de spullen te sjouwen. Die mochten we niet zomaar van de campus af laten gaan, dus even langs de Deputy-Principal. Konden we hem meteen inlichten over onze plannen. Nou….(zucht).
De Deputy juichte ons initiatief toe, maar……..een feestje voor alleen de vrouwelijke studentes? Nee, dat kon niet. Het moest een officiële "function" worden, voor alle aanwezige 1e jaarsstudenten (160). En, wat dachten we van een budget? Nee, we hoefden niets uit eigen zak te betalen, het College heeft geld voor zulke gelegenheden. (Er is hier nooit geld, sommige mensen zijn al maanden niet betaald). Terwijl we dus al haast op weg waren naar Bushenyi, moesten we terug om ons huiswerk over te doen. De jongens, onze sjouwers, werden weggestuurd. We moesten overleggen met de "Senior Woman" van ons college, één van de vrouwelijke tutors. Dat hadden we al gedaan en ze was enthousiast over ons plan. Maar nee, het moest op papier en zij moest voor het budget tekenen. Nou, dat kostte al met al wel weer een uur en toen bleek de Deputy onvindbaar om zijn fiat te geven over het budget van ongeveer 35.000 USh.(17 euro)
Tegen die tijd kwam de stoom ongeveer mijn oren uit.
Afijn, alles kwam goed en we kregen zelfs de auto met chauffeur mee (nadat ik de benzine betaald had, want dat waren we vergeten in het budget op te nemen!) om de boodschappen te gaan doen.
’s Middags een volle zaal met vrouwen èn mannen. Het debat begon en, zoals ik al verwacht had, werd het een herhaling van het eerdergenoemde debat over huiselijk geweld.
De mannen begonnen; "Vroeger hadden de vrouwen nog respect voor hun mannen. Er werd voor ze geknield, kom daar nu nog maar eens om". De vrouwen; "Hoe kunnen we respect hebben als jullie dronken thuiskomen en vreemdgaan?". Enz.enz.
Het volgende onderdeel zou ik inleiden over het onderwerp "What is your dream?"
Met het idee dat de studentes met elkaar hun verwachtingen over hun toekomst zouden delen. We hadden gekleurde vellen opgehangen waarop ze trefwoorden zouden kunnen schrijven, onder het genot van de thee en pannenkoekjes. In een mum van tijd waren de vellen volgeschreven door de heren studenten. Onder het opschrift "What is your dream?" verschenen leuzen als "That women belong to men", "That I can marry a beautiful woman", "That I can marry as many women as possible" enz, enz. Geen ruimte meer voor de vrouwen om hun dromen te delen, waarna we dit onderdeel maar hebben laten vervallen. De sfeer was er ook niet meer naar. Teveel ruis van de kant van de heren.
Gelukkig hield de "Senior Woman" nog een zinnig verhaal tot slot, zodat ik niet helemaal met een kater naar huis ging.
Ik heb het gevoel dat de emancipatie hier nog een lange en moeizame weg te gaan heeft.
Het College is in het bezit van een paar vehikels. Een grote open truck en een wagen waarin 8 personen vervoerd kunnen worden. De open truck stond al weken zonder voorruit en het andere voertuig had problemen. Afgelopen zaterdag zouden 300 studenten met hun hele hebben en houwen naar de 24 praktijkscholen vervoerd worden. Om acht uur ’s morgens zou de eerste groep vertrekken. De studenten zaten klaar met al hun spullen. Er lagen grote stapels brandhout die mee moesten naar de scholen. En daarnaast de matrassen, zakken maïsmeel, bonen, matokebananen en jerrycans met kerosine. Maar de truck was in geen velden of wegen te bekennen. Men had hem de dag ervoor naar de garage gebracht om de voorruit te laten repareren. En dat gaat hier niet 1,2,3.
Om twee uur ’s middags kwam de truck aanrijden. In een sneltreinvaart werden de spullen en ongeveer 25 studenten opgeladen en onder luid gejuich vertrok de eerste groep. Tot in de avond reed de truck af en aan. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe, in het donker, de smalle weggetjes naar scholen gevonden kunnen worden.
Ik hield mijn hart vast voor de auto waarmee we maandag de scholen zouden moeten gaan bezoeken. Zou hij in orde zijn? Ik had in de week ervoor de chauffeur al een hint gegeven, hoewel dat natuurlijk niet mijn taak is. "Ja", verzekerde hij mij "De auto is naar de garage gebracht".
Maandagochtend, de auto nog niet klaar. Dinsdagochtend, "Ja, er wordt aan gewerkt, hij is bijna klaar". De eerste praktijkschool staat tegenover ons college, die konden we lopend bereiken. Gelukkig reed tegen elf uur die ochtend, het vehikel het terrein op. Nu maar hopen dat hij rijdend blijft tot aan het eind van de praktijkstage, zodat we alle 300 studenten
6 x kunnen zien lesgeven. We hebben drie weken en de eerste week is al voorbij, zonder dat we er veel hebben gezien. Dit kwam door: de auto die in de garage stond, een vrije dag voor iedereen in verband met Women’s Day en het feit dat juist in deze week alle leerlingen druk aan het oefenen zijn voor de "Athletics". Onderlinge sportwedstrijden tussen de scholen. Het gewone programma maakt plaats voor extra gymlessen. Over plannen gesproken!
Mijn buurvrouw Kathy en ik hadden met elkaar al gesproken hoe we inhoud konden geven aan Women’s Day. We wilden er echt een feestje voor onze studentes van maken.
Omdat de tweedejaars studenten op stage zijn en de eerstejaars pas dit weekend terugkeerden hadden we niet veel tijd voor overleg met de studentes.
Met 2 vertegenwoordigsters overlegden we over het programma. We wilden graag een debat en de studentes de mogelijkheid geven te vertellen hoe zij hun toekomst zien.
De studentes gingen met hun achterban overleggen over het onderwerp. Later die dag kwamen ze terug en toen ik het onderwerp zag, werd ik niet echt blij: "Women Emancipation is the cause of family breakages". "Dat verzinnen die meiden toch zeker niet zelf"?, dacht ik. Wie zit daar achter? Het vorige debat over "Women should be blamed for the increased domestic violence" en nu dit! Afijn we zouden wel zien. Het leek Kathy en mij leuk de meiden op thee met iets lekkers te trakteren en we maakten een boodschappenlijst. Ik bestelde 300 pannenkoekjes (de Oegandese, gemaakt van cassavemeel en banaan). Men drinkt hier het liefst melkthee (half thee, half melk) met veel suiker. De melk (25 liter) moesten we in Bushenyi town gaan halen. De studentes stuurden ons twee jongens (!) om de spullen te sjouwen. Die mochten we niet zomaar van de campus af laten gaan, dus even langs de Deputy-Principal. Konden we hem meteen inlichten over onze plannen. Nou….(zucht).
De Deputy juichte ons initiatief toe, maar……..een feestje voor alleen de vrouwelijke studentes? Nee, dat kon niet. Het moest een officiële "function" worden, voor alle aanwezige 1e jaarsstudenten (160). En, wat dachten we van een budget? Nee, we hoefden niets uit eigen zak te betalen, het College heeft geld voor zulke gelegenheden. (Er is hier nooit geld, sommige mensen zijn al maanden niet betaald). Terwijl we dus al haast op weg waren naar Bushenyi, moesten we terug om ons huiswerk over te doen. De jongens, onze sjouwers, werden weggestuurd. We moesten overleggen met de "Senior Woman" van ons college, één van de vrouwelijke tutors. Dat hadden we al gedaan en ze was enthousiast over ons plan. Maar nee, het moest op papier en zij moest voor het budget tekenen. Nou, dat kostte al met al wel weer een uur en toen bleek de Deputy onvindbaar om zijn fiat te geven over het budget van ongeveer 35.000 USh.(17 euro)
Tegen die tijd kwam de stoom ongeveer mijn oren uit.
Afijn, alles kwam goed en we kregen zelfs de auto met chauffeur mee (nadat ik de benzine betaald had, want dat waren we vergeten in het budget op te nemen!) om de boodschappen te gaan doen.
’s Middags een volle zaal met vrouwen èn mannen. Het debat begon en, zoals ik al verwacht had, werd het een herhaling van het eerdergenoemde debat over huiselijk geweld.
De mannen begonnen; "Vroeger hadden de vrouwen nog respect voor hun mannen. Er werd voor ze geknield, kom daar nu nog maar eens om". De vrouwen; "Hoe kunnen we respect hebben als jullie dronken thuiskomen en vreemdgaan?". Enz.enz.
Het volgende onderdeel zou ik inleiden over het onderwerp "What is your dream?"
Met het idee dat de studentes met elkaar hun verwachtingen over hun toekomst zouden delen. We hadden gekleurde vellen opgehangen waarop ze trefwoorden zouden kunnen schrijven, onder het genot van de thee en pannenkoekjes. In een mum van tijd waren de vellen volgeschreven door de heren studenten. Onder het opschrift "What is your dream?" verschenen leuzen als "That women belong to men", "That I can marry a beautiful woman", "That I can marry as many women as possible" enz, enz. Geen ruimte meer voor de vrouwen om hun dromen te delen, waarna we dit onderdeel maar hebben laten vervallen. De sfeer was er ook niet meer naar. Teveel ruis van de kant van de heren.
Gelukkig hield de "Senior Woman" nog een zinnig verhaal tot slot, zodat ik niet helemaal met een kater naar huis ging.
Ik heb het gevoel dat de emancipatie hier nog een lange en moeizame weg te gaan heeft.
-
10 Maart 2007 - 19:44
Joost:
O jee, wat een tenenkrommende situatie weer, 'vroegen knielde ze nog....' wat een gekkigheid he? Ik zie karlijn al gaan...haha. Eigenlijk is het natuurlijk wel erg triest als je er over nadenkt, ik vind het nog verwonderlijk dat er uberhaupt progressie wordt geboekt en de vrouwen 'iets' durven te zeggen.. Wat kan het op een kleine aardbol toch ENORM verschillend zijn he? Aan de andere kant, hoeveel jaar zijn wij nou al een beetje echt geemancipeerd? 2 generaties? Er is nog hoop!!! Dikke knuf Hanny, zie er naar uit je weer te zien hier! -
10 Maart 2007 - 21:16
Willy:
Lieve Hanny, Oei, ik ben niet eens een ras feministe,maar hier gingen mijn haren , wat zeg ik, mijn hele haardos(en die is flink op dit moment!) van overeind staan!!
Toch echt geen omgeving voor jou!! De foto's zijn weer enig! Ja, enig in hun soort: een schoolreisje is er geordender bij.
Er gaat morgen weer een brief naar je toe. Liefs, Willy -
11 Maart 2007 - 11:09
Anne:
inderdaad een heel triest verhaal. het is echt tegen de klippen op werken met de mentaliteit. dapper, dat je steeds weer de moed hebt en het enthousiasme om het weer te proberen.
Petje af, liefs van anne -
11 Maart 2007 - 18:17
Ingrid:
Tja, als we 100 jaar verder zijn, misschien..., alhoewel, als ik de orthodoxe dames en heren in Nederland hoor... Wat zullen Kathy en jij veel te bespreken hebben. Leuke foto's, prachtig die kleuren. -
12 Maart 2007 - 08:02
Koos En Marlies:
Geen verhaal om vrolijk van te worden! We zijn weer terug in Nederland. Het is wel erg wennen. Je hoort nog van ons!
Sterkte! -
13 Maart 2007 - 17:49
Hedwigis:
o en ik al knielend voor mijn mannen. Je hebt er waarschijnlijk meteen een beeld bij! Ik dacht het dus niet zeg. Je kunt het je hier niet zo goed voorstellen, alhoewel ik wel leerlingen in de klas heb, waarvan ik denk dat thuis de emancipatie ook nog niet helemaal is doorgedrongen.
Hanny, tot kijk Hedwigis -
15 Maart 2007 - 16:44
Judith:
Nou hanny toch! Dat was vast een andere vrouwendag dan je verwacht had. Ik zou er ook behoorlijk gefrustreerd van raken... en woest en wanhopig. Maar het opent je ogen weer eens. We zijn echt in een ander land hier. Ik had een heel andere vrouwendag, met allemaal nederlandse vrouwen in Kampala een borrel en een dinertje gedaan. Waar al die vrouwen ineens vandaan kwamen was me een raadsel, er waren er wel 30! Ik geloof dat ik zondag jou kant op kom voor een clustermeeting. Moet ik nog wat Nederlandse boeken meenemen voor de lange avonden zonder electriciteit? Liefs! -
20 Maart 2007 - 20:52
Carie:
ik had je berichtjes al gemist, en zelfs bij deze kreeg ik naast de zuchten ook een glimlach... er wordt nog vanuit het hart geantwoord... nu nog zorgen dat dat op de juiste plek komt... (nou ja, in onze ogen dan!)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
