Weer aan de slag.
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny
05 Februari 2007 | Oeganda, Bushenyi
Na het vertrek van Joost en Karlijn kon ik gelukkig alweer snel gaan lesgeven.
De in-service studenten komen tijdens hun vakanties bijscholen op ons Primary Teachers'College. Deze training was de laatste voordat ze examen doen, eind april.
De eerste trainingsdag kwam ik de klas binnen en zag meteen dat de lokalen er nog precies zo uitzagen, zoals ze weken daarvoor waren verlaten. De tafels en stoelen schots en scheef, het bord nog volgeschreven en heel veel stof op de cementen vloer. En dat terwijl ze al een dag lang op de campus hadden rondgehangen en tijd genoeg hadden gehad om het lokaal in orde te maken. Tijdens de theepauze heb ik dit als punt naar voren gebracht in de lerarenkamer.
De "tutor on duty" heeft kennelijk meteen de studenten op de hoogte gebracht en ze gezegd dat ze de lokalen moesten vegen. De volgende ochtend stonden alle studenten voor de lokalen te wachten op het moment dat de les zou moeten beginnen. Een aantal studenten was bezig de lokalen te vegen. Dat betekende enorme wolken stof, die langzaam neerdwarrelden terwijl ik les stond te geven. Het is hier zo stoffig, omdat je van buitenaf zo het klaslokaal instapt. Er zijn geen matten dus, zeker na een regenbui, komt iedereen met modderschoenen binnen. En dat dag in dag uit, zonder een regelmatige veegbeurt.
Hier dus geen grote schoonmaak tijdens de grote vakantie. Onderhoud aan gebouwen gebeurt zo wie zo niet of nauwelijks in Oeganda. Men wacht tot iets stuk gaat of instort. Dat geldt ook voor auto's. Geen APK, men wacht tot de auto er mee ophoudt. Nergens zie je hier een garage. Af en toe zie je iemand onder een auto liggen. Ik vrees dat ze met veel kunst- en vliegwerk rijdend gehouden worden. Ik herinner me die keer dat de bus, waarin ik meereed, vreselijk begon te stinken op momenten dat hij moest remmen. De bus waarin Karlijn, Joost en ik mee van Kabale naar Kampala reden had vreselijk piepende remmen, waarbij we ook zo onze vraagtekens hadden. Voorruiten van auto's hebben heel vaak een soort spinnenweb van scheuren en deuren kunnen dikwijls alleen vanaf de buitenkant geopend worden. Over het auto's, bussen en het vervoer in Oeganda kan ik blijven schrijven.
Vandaag, 5 februari, beginnen in heel Oeganda de scholen weer. Voor de basisscholen betekent dat een nieuw schooljaar. Het schooljaar op ons College eindigt eind april. We gaan dus aan de laatste term beginnen.
Hoewel het dus de eerste officiële schooldag is vandaag, wordt er nog geen les gegeven. De studenten druppelen binnen en laten zich weer registreren. Sommige studenten hebben grote moeite het geld voor transport en het schoolgeld bij elkaar te krijgen. In Nederland zou je als student een baantje zoeken in de vakantie, maar dat lukt je in Oeganda niet. Werkgelegenheid is een groot probleem. Dus geen vakken vullen bij de supermarkt, kranten bezorgen of serveren in een restaurant. Dit soort fenomenen is hier onbekend.
Ook mijn kinderen van de bibliotheekgroep zijn vandaag weer naar school gegaan. Ik had nog een potje met gedoneerd geld en met 1 van de moeders ben ik nieuwe uniforms en schoolspullen gaan kopen. Veel blije gezichten en lieve bedankbriefjes. Eén van de meisjes gaat nu "boarden". Ze is pas 12, maar zal drie maanden niet thuis komen. Dat is hier heel gewoon. Jonge kinderen wonen vaak al niet meer thuis, maar verblijven een groot deel van het jaar op de campus van de school. Soms is het de afstand tot de school die een rol speelt, maar vaker vinden de ouders dat de kinderen zich beter op hun huiswerk kunnen concentreren als ze in hun schoolomgeving blijven. De grootste financiële zorgen hier betreffen het bij elkaar krijgen van schoolgeld. Dat is het meest besproken onderwerp.
Afgelopen zaterdag had ik wel een heel bijzonder feestje. De "principal" van ons College had zijn "Masters degree" gehaald en dat was reden om uit te pakken. Hoewel de man tegen zijn pensioen aanzit, was dit iets dat hij altijd al had willen realiseren. Ik vond het al raar dat hij midden in het schooljaar 6 weken afwezig was, maar dit bleek achteraf om zijn "dissertatie" te schrijven. Natuurlijk moest er een cadeau komen. Van "sister" hoorde ik al hoe de mensen mopperden hierover. Al maanden waren ze niet betaald, ze zaten met de zorg om het schoolgeld en nu moest er ook nog gedoneerd worden (afhankelijk van je positie 5000 of 10.000 shilling). Heel veel geld voor de mensen hier. En dat voor een man die toch al rijk zat is.
Niemand durft te protesteren. Een dergelijke beslissing wordt buiten hun om genomen. De deputy-principal wil goede sier maken met een mooi cadeau en iedereen heeft zich aan te passen. Toen hij bij mij kwam om geld, heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en gezegd hoe ik over deze actie dacht. Dat het wel heel ongelukkig was om mensen, die toch al zo krap bij kas zaten, een dergelijk bedrag te laten doneren. Ik weet niet of het aankwam. Ik heb geweigerd te betalen en hem gezegd het geld liever te geven aan mensen die het harder nodig hebben.
Daar was even moed voor nodig, maar ach, met het idee dat ik hier over een kleine 3 maanden vertrek heb ik niet veel meer te verliezen.
Ik heb VSO intussen al over mijn vertrek ingelicht. Hier op het College weten ze het nog niet.
Dat zal niet zo lang meer duren want volgende week krijg ik bezoek van de VSO Country Directeur Oeganda en de VSO Regional Manager Africa. Die willen ook met mijn werkgever praten.
Ik zou graag zaken waar ik vraagtekens bij heb, ook binnen VSO, aan de kaak willen stellen. Weet nog niet of ik dat durf. Misschien moet ik het gewoon maar doen!
De in-service studenten komen tijdens hun vakanties bijscholen op ons Primary Teachers'College. Deze training was de laatste voordat ze examen doen, eind april.
De eerste trainingsdag kwam ik de klas binnen en zag meteen dat de lokalen er nog precies zo uitzagen, zoals ze weken daarvoor waren verlaten. De tafels en stoelen schots en scheef, het bord nog volgeschreven en heel veel stof op de cementen vloer. En dat terwijl ze al een dag lang op de campus hadden rondgehangen en tijd genoeg hadden gehad om het lokaal in orde te maken. Tijdens de theepauze heb ik dit als punt naar voren gebracht in de lerarenkamer.
De "tutor on duty" heeft kennelijk meteen de studenten op de hoogte gebracht en ze gezegd dat ze de lokalen moesten vegen. De volgende ochtend stonden alle studenten voor de lokalen te wachten op het moment dat de les zou moeten beginnen. Een aantal studenten was bezig de lokalen te vegen. Dat betekende enorme wolken stof, die langzaam neerdwarrelden terwijl ik les stond te geven. Het is hier zo stoffig, omdat je van buitenaf zo het klaslokaal instapt. Er zijn geen matten dus, zeker na een regenbui, komt iedereen met modderschoenen binnen. En dat dag in dag uit, zonder een regelmatige veegbeurt.
Hier dus geen grote schoonmaak tijdens de grote vakantie. Onderhoud aan gebouwen gebeurt zo wie zo niet of nauwelijks in Oeganda. Men wacht tot iets stuk gaat of instort. Dat geldt ook voor auto's. Geen APK, men wacht tot de auto er mee ophoudt. Nergens zie je hier een garage. Af en toe zie je iemand onder een auto liggen. Ik vrees dat ze met veel kunst- en vliegwerk rijdend gehouden worden. Ik herinner me die keer dat de bus, waarin ik meereed, vreselijk begon te stinken op momenten dat hij moest remmen. De bus waarin Karlijn, Joost en ik mee van Kabale naar Kampala reden had vreselijk piepende remmen, waarbij we ook zo onze vraagtekens hadden. Voorruiten van auto's hebben heel vaak een soort spinnenweb van scheuren en deuren kunnen dikwijls alleen vanaf de buitenkant geopend worden. Over het auto's, bussen en het vervoer in Oeganda kan ik blijven schrijven.
Vandaag, 5 februari, beginnen in heel Oeganda de scholen weer. Voor de basisscholen betekent dat een nieuw schooljaar. Het schooljaar op ons College eindigt eind april. We gaan dus aan de laatste term beginnen.
Hoewel het dus de eerste officiële schooldag is vandaag, wordt er nog geen les gegeven. De studenten druppelen binnen en laten zich weer registreren. Sommige studenten hebben grote moeite het geld voor transport en het schoolgeld bij elkaar te krijgen. In Nederland zou je als student een baantje zoeken in de vakantie, maar dat lukt je in Oeganda niet. Werkgelegenheid is een groot probleem. Dus geen vakken vullen bij de supermarkt, kranten bezorgen of serveren in een restaurant. Dit soort fenomenen is hier onbekend.
Ook mijn kinderen van de bibliotheekgroep zijn vandaag weer naar school gegaan. Ik had nog een potje met gedoneerd geld en met 1 van de moeders ben ik nieuwe uniforms en schoolspullen gaan kopen. Veel blije gezichten en lieve bedankbriefjes. Eén van de meisjes gaat nu "boarden". Ze is pas 12, maar zal drie maanden niet thuis komen. Dat is hier heel gewoon. Jonge kinderen wonen vaak al niet meer thuis, maar verblijven een groot deel van het jaar op de campus van de school. Soms is het de afstand tot de school die een rol speelt, maar vaker vinden de ouders dat de kinderen zich beter op hun huiswerk kunnen concentreren als ze in hun schoolomgeving blijven. De grootste financiële zorgen hier betreffen het bij elkaar krijgen van schoolgeld. Dat is het meest besproken onderwerp.
Afgelopen zaterdag had ik wel een heel bijzonder feestje. De "principal" van ons College had zijn "Masters degree" gehaald en dat was reden om uit te pakken. Hoewel de man tegen zijn pensioen aanzit, was dit iets dat hij altijd al had willen realiseren. Ik vond het al raar dat hij midden in het schooljaar 6 weken afwezig was, maar dit bleek achteraf om zijn "dissertatie" te schrijven. Natuurlijk moest er een cadeau komen. Van "sister" hoorde ik al hoe de mensen mopperden hierover. Al maanden waren ze niet betaald, ze zaten met de zorg om het schoolgeld en nu moest er ook nog gedoneerd worden (afhankelijk van je positie 5000 of 10.000 shilling). Heel veel geld voor de mensen hier. En dat voor een man die toch al rijk zat is.
Niemand durft te protesteren. Een dergelijke beslissing wordt buiten hun om genomen. De deputy-principal wil goede sier maken met een mooi cadeau en iedereen heeft zich aan te passen. Toen hij bij mij kwam om geld, heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en gezegd hoe ik over deze actie dacht. Dat het wel heel ongelukkig was om mensen, die toch al zo krap bij kas zaten, een dergelijk bedrag te laten doneren. Ik weet niet of het aankwam. Ik heb geweigerd te betalen en hem gezegd het geld liever te geven aan mensen die het harder nodig hebben.
Daar was even moed voor nodig, maar ach, met het idee dat ik hier over een kleine 3 maanden vertrek heb ik niet veel meer te verliezen.
Ik heb VSO intussen al over mijn vertrek ingelicht. Hier op het College weten ze het nog niet.
Dat zal niet zo lang meer duren want volgende week krijg ik bezoek van de VSO Country Directeur Oeganda en de VSO Regional Manager Africa. Die willen ook met mijn werkgever praten.
Ik zou graag zaken waar ik vraagtekens bij heb, ook binnen VSO, aan de kaak willen stellen. Weet nog niet of ik dat durf. Misschien moet ik het gewoon maar doen!
-
05 Februari 2007 - 15:27
Elly:
Dapper hoor Hanny, dat heb je goed gezegd!!!over die donaties.
Zou wat voor mij zijn geen matjes bij de voordeur....
Groetjes Elly -
05 Februari 2007 - 16:01
Frederike:
Haha wat goed zeg, dat je dat gewoon durft te zeggen. Ik hoop alleen dat het aankomt en hij wat doet met je 'feedback'. Ik acht de kans vanachter mijn pc wat klein. Vorige week de verjaardag van karlijn gevierd. Het was heel gezellig en ik hoop zo dat jij volgend jaar pontificaal aan het hoofd van de tafel komt zitten. We zullen aan je lippen hangen.
Succes in de laatste term en geniet van de laatste drie maanden ondanks het verlangen om zo langzaamaan weer naar huis te gaan.
veel groeten van Frederike -
05 Februari 2007 - 16:18
Jacqueline:
Tuurlijk, Hanny....Zeg wat je denkt, pak het tactisch aan. Dat lukt je wel. En de laatste maanden. Het gaat snel. Sterkte met de dingen die nog gaan komen!!!Veel liefs!! -
05 Februari 2007 - 17:29
Ingrid:
Hoi Hanny,
Tja, klokkenluider zijn is nooit leuk, maar wel noodzakelijk als ik jouw verhaal in acht neem. Sterkte! -
05 Februari 2007 - 19:27
Carie:
tja, waar het hart vol van is, loopt de tong natuurlijk soms van over, en dat is veel moeilijker dan je denkt. petje af en toi toi toi met de andere dingen die loslippig beginnen te worden... -
05 Februari 2007 - 19:49
Karlijn:
Even wat anders: wat zien de kinders er mooi uit! Leuk ze zo op de foto te zien, we kennen ze natuurlijk van het voorlezen! Wil je ze de groeten van ons doen mam? En ik ben het met Frederike eens; geniet ook nog van de laatste maanden daar, want als je hier bent ga je het echt weer missen!
-
06 Februari 2007 - 11:37
Joost:
Hey Hanny! Watson is helemaal het mannetje he? en de dametjes zien er ook piekfijn uit! Goed dat je iets voor hun kan betekenen...Je kunt misschien niet zo veel veranderen als je zou willen in Uganda maar de buren kun je zo iig wel helpen! Goed uiteraard dat je niet meewerkt aan wat je niet wil, maar niet TE veel die mensen in het harnas jagen he?!
Lieve Hanny, heel veel succes nog even met roeien met de riemen die je hebt daar! -
06 Februari 2007 - 11:38
Joost:
En geniet van het moois daar om je heen natuurlijk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
