Verjaardag in Kampala.

Mijn 55e verjaardag was een heel bijzondere dag. Niet in de laatste plaats door alle telefoontjes die ik die dag uit Nederland kreeg. Dat was echt een feest! Alle bellers, mailers, kaarten- en pakjesstuurders enorm bedankt!!! Ik kan weer heerlijk naar nieuwe CD's luisteren, boekjes lezen en er een heerlijk kopje Douwe Egberts bij drinken en daarna mijn mond volstoppen met chocotoffs. Ik zal de neiging onderdrukken om ze allemaal achter elkaar op te eten.
Hebben de Alphenaren het blad "Alphen.cc" gelezen van zaterdag? Van Nancy kreeg ik als verjaardagscadeau een interview in dit blad. Ik vond het vooral leuk voor Marike, die, wanneer ze de krant open zou slaan, een interview met haar moeder te zien kreeg.
Verder was het wel een beetje vreemde dag.
Ik zou met een groep van 17 studenten naar Kampala reizen omdat ze daar een baseball wedstrijd zouden spelen tegen de studenten van de Makerere Universiteit. Eric, die naast mij woont, traint ze in deze sport en deze wedstrijd was echt een hoogtepunt. Een aantal studenten was nog nooit in de hoofdstad geweest. Omdat Eric en zijn vrouw zelf deze week een workshop volgden in Kampala hadden ze mij gevraagd de studenten te begeleiden. Hoewel de studenten volwassen zijn, worden ze hier als kleine kinderen behandeld. Ze mogen de campus niet af zonder toestemming en 2 x per drie maanden mogen ze op een zaterdag boodschappen doen. Ze mochten dus ook niet alleen naar Kampala reizen; er moest begeleiding zijn. Aan mij de eer. Eric had een speciaal busje geregeld en alles duidelijk afgesproken. Zaterdagochtend om 7 uur zou de bus er zijn. Om kwart over 7 was hij er nog niet en belde ik de chauffeur van de bus. Ik had al een raar voorgevoel en dat was niet voor niets. De bus was in Kampala. De chauffeur had een andere klus aangenomen (die waarschijnlijk meer geld opleverde)
Ik heb de principal uit zijn bed gebeld om toestemming te vragen om met het openbaar vervoer te gaan. Dat mocht gelukkig. Wel wat meer gedoe natuurlijk, want ook de baseball uitrustingen moesten mee. In 3 taxi's naar Mbarara en daar op de bus naar Kampala. Ik was blij dat ik ze allemaal in de bus had. Het voelde net zo als vroeger als ik met mijn klas op schoolreisje ging.
Onderweg de eerste van de verjaardagstelefoontjes. Van mijn oude schoolvriendin Ingrid, die ik al 43 jaar ken.
In Kampala aangekomen was het wel aandoenlijk hoe de studenten die nog nooit buiten het Bushenyi district zijn geweest hun ogen uitkeken. Kampala is een drukke en vooral chaotische stad. Als een soort moederkloek liep ik met 17 studenten achter me aan naar de plek waar Eric ons opwachtte. Na de nodige instructies en wat zakgeld werden de studenten "losgelaten". Wel met het advies om een beetje bij elkaar te blijven. De meeste studenten hebben echt geen cent te makken, dus een bioscoopje pikken of een biertje drinken is er echt niet bij. Wat leven jonge mensen in Nederland dan anders.
Ik heb met Sara en Eric geluncht en nog wat rondgewandeld door Kampala en ben toen naar een collega VSO-er gegaan waar ik zou overnachten. Er zou 's avonds een afscheidsfeestje zijn van twee vertrekkende VSO-ers en er werden wel wat mensen verwacht. Ik had op die manier toch een beetje het gevoel dat ik een verjaardagsfeestje had met veel gasten. In een mooie tuin hebben we heerlijk gebarbecued. De volgende dag lekker gezwommen en een "art en craft markt" bezocht. En nog een aantal telefoontjes uit Nederland gehad.
Op maandagochtend vroeg weer 5 uur in de bus terug met de studenten. Het blijft een hele afstand en elke keer ben ik blij als ik weer heelhuids buiten sta.
Een domper op de feestvreugde is het bericht dat Eric en Sarah met wie ik zo'n leuk contact heb, onverwacht vertrekken. Peace Corps voorzag het stel van "birth control" pillen die niet effectief bleken te zijn. Ze kregen de raad om andere pillen te gaan gebruiken, maar het was al te laat. Sarah is zwanger en Peace Corps stuurt zwangere vrouwen onmiddellijk terug. Dit in verband met de kans op malaria. Als zwangere vrouw mag je geen malariapillen meer slikken en loop je dus het risico malaria te krijgen. Ik vind het heel jammer om ze als buren te moeten missen. We konden het zo goed met elkaar vinden. We waren tot voor kort met tien volunteers hier in Bushenyi en straks zijn we nog maar met zijn vieren, want ook voor een paar anderen zit de tijd erop. Ik wacht maar af wat er gaat gebeuren. Hopelijk komt er weer een nieuwe lichting deze kant uit.