Aan het werk!

Na een voorbereidingstijd van ruim 3 maanden mocht ik nu echt van start gaan. Deze week zou ik 2 dagen lesgeven aan de 1e jaarsstudenten en daarnaast 3 dagen de scholen bezoeken waar onze 2e jaarsstudenten hun stage lopen.
Zowel het één als het ander is erg leuk om te doen. Het lesgeven is inspannend, maar na elke les ga ik heel voldaan naar huis. Op 1 middag gaf ik 3 uur achter elkaar les. En hier heb je niet zoals in Nederland een mooi bureau met daarachter een, door de Arbo, goedgekeurde stoel. Je moet het met een klein looppad doen, tussen het bord en de banken die daar op ongeveer anderhalve meter vandaan staan. Je staat dus de hele tijd op je benen zonder even op een stoel te kunnen zitten. Dat voelde ik wel na afloop.
De schoolstage heeft de studenten weken van voorbereiding gekost. Niets gaat hier nog op de computer. Hoewel er een mooi computerlab is mogen de studenten daar geen gebruik van maken. Er is niemand die daar toezicht houdt, vandaar.
Ze moesten uitgebreide werk-en lesschema's maken. Een hele map aanleggen met informatie over de school die ze gaan bezoeken, de kinderen en henzelf. Op zaterdag kwam er een ware volksverhuizing op gang want de studenten blijven ook op de scholen slapen. Hoewel sommige scholen op nog geen 10 minuten rijden van de PTC af staan. Behalve hun kleren en andere persoonlijke bezittingen gingen er ook matrassen en dekens mee. Om de scholen niet op kosten te jagen wordt ook het eten meegenomen: zakken meel en bonen, en daarnaast zelfs het hout om op te koken. Ik heb er wat foto's van gemaakt, want ik wist werkelijk niet wat ik zag. Wat een organisatie. De truck van de PTC moest diverse keren heen en weer rijden, want niet alle studenten konden in 1 keer mee. Elke keer als er een groep vertrok ging er een gejuich op en werden ze uitgezwaaid door hun medestudenten. Wel telkens even de truc aanduwen, want uit zichzelf startte die niet.
Op maandag zou er om 8 uur 's morgens een vergadering zijn om de laatste instructies door te spreken voor de tutors. Natuurlijk was ik er op de Europese tijd, 8 uur is 8 uur, hoewel ik best wist dat ik waarschijnlijk de enige zou zijn. Ja hoor, tegen 10 uur was iedereen er en als men eenmaal begint met vergaderen weet men ook van geen ophouden meer. Om half 2 waren we klaar en ging ik op een holletje naar huis om snel een lunch klaar te maken. Om tien over 2 moest ik lesgeven. Maar het lukte allemaal.
Op dinsdag zou een aantal mensen naar de scholen vertrekken en een aantal zou op de campus blijven om de 1e jaars les te geven. Ik was bij de gelukkigen die de scholen ging bezoeken.
Om acht uur zou er een auto vertrekken met de tutors en , ja hoor, om kwart voor 9 reden we.
Het verbaast me dan dat er zoveel tijd is geweest om alles voor te bereiden en dat er gewoon niets in orde is. Op het allerlaatste moment moet nog een schema gemaakt worden, wie naar welke school gaat. We kregen ook nog 6000 shilling p.p. mee om ergens de lunch te kunnen gebruiken. Voor sommige van de tutors is dat een welkome aanvulling op hun salaris. Je geeft 1000 shilling uit voor de lunch en "verdient" er 5000. En dat gedurende 4 weken een paar dagen per week.
Ik vond het heel leuk om de studenten te zien lesgeven. Ik moet uitgebreid formulieren invullen en ze beoordelen. Na afloop de les met ze bespreken.
In de school heb ik mijn ogen uitgekeken. Wat een sobere schooltjes zijn het toch. Kale lokalen, kleine raampjes. Vol met kinderen. Veertig tot zestig kinderen in een klas en in sommige gevallen nog wel meer.
Er zijn over het algemeen geen boeken. En als ze er zijn, doen 6 kinderen met 1 boek. Ik moet op die momenten denken aan alle prachtige methodes die we hebben in het basisonderwijs in Nederland. Voor elk vak een ander mooi boek, compleet met werkboek voor elke leerling. Elk jaar worden er nieuwe besteld.
De kinderen hebben heel vaak een kaal koppie. Dragen een uniform, blauw, paars, groen, rood, elke school weer een andere kleur.
Als aanwijsstok dient een tot een stevige rol gevouwen krant of ander stuk papier. Voor een rekenles worden kroonkurken gebruikt als leermateriaal.
Nee, in deze klassen geen computers, spelletjes- of boekenhoeken.
De studenten hebben veel werk gemaakt van hun file. Hoewel gekaft met krantenpapier hebben ze toch geprobeerd de boel een beetje te versieren met gedroogde zaden of bananenvezels. Als ik de pagina lees waarin ze zichzelf presenteren lees ik dat de beide studenten die ik begeleid allebei al op jonge leeftijd hun ouders verloren hebben. (ook bij veel van de andere studenten lees ik later die week dat ze geen of slechts nog 1 ouder hebben) Hoe houden ze het hoofd boven water? Ik durf er niet naar te vragen. Ze zullen zeker ten laste komen van hun familie. Baantjes zoals studenten die in Nederland vaak hebben zijn hier echt niet te vinden. Geen restaurantjes of winkels waar je in het weekend iets bij kunt verdienen. Afgelopen maandag werden er nog tientallen 1e jaarsstudenten naar huis gestuurd, omdat ze het schoolgeld niet betaald hadden. Of ze het geld maar konden gaan halen. Dat betekent geld spenderen aan het openbaar vervoer en vervolgens thuiskomen en het geld toch niet bij elkaar kunnen krijgen. Ik had het zo met ze te doen.
Geen IBG groep die je desnoods wat geld leent. Het is er hier allemaal niet bij.
Volgende week een meer uitgebreid verhaal over de schoolbezoeken.

Nieuws uit de tuin:
Afgelopen zondag werd dit deel van Oeganda getroffen door een windhoos. Deze ging gepaard met enorme stortregens. Ik vreesde even dat mijn huisje omver geblazen zou worden. Het hield het gelukkig. Maar van de 10 bananenbomen in de tuin zijn er 4 om gegaan, waaraan grote trossen hingen. Doordat ze al zo zwaar waren gingen ze gemakkelijk om. Geluk bij een ongeluk. Ze vielen zodanig dat de worteltjes en bonen niet beschadigd werden. Elke dag eet ik nu van mijn eigen tomaten. En door de storm kwamen meteen ook de onbereikbaar hoge avocado's naar beneden vallen. Het waren er zeker 40. Dat wordt dus 7 dagen van de week avocado's eten, guacamole (avocadoprut met knoflook, citroen, zout en peper) als broodbeleg en avocadomaskertjes op het gezicht zodat ik gewoon weer als een jonge blom terug kan keren. Nee, hier blijf ik, ook zonder een Connie Breukhoven Instituut, jong, dankzij alle collageen in de avocado's.