Thuis blijven.

De hele week is de campus uitgestorven geweest. De studenten zijn massaal vertrokken om in hun home-town te gaan stemmen. Toen ik op dinsdag met een taxi naar Bushenyi ging om nog wat boodschappen te doen was het opvallend druk langs de weg. Heel veel jonge mensen in het uniform van de school waar ze op zijn. Ik stapte in een taxi waar al zes jonge meiden in zaten, allemaal met mooie donkerrode rokken en keurig gestreken witte bloesjes erboven. "Ja, ze gingen allemaal stemmen", antwoordden ze op mijn vraag.
In Bushenyi heb ik een radiootje aangeschaft. Ik was al een paar keer gaan kijken in een winkeltje waar ze wat elektronica spullen verkopen. Ik viel voor een Sony (volgens mij een echte, geen nepper) maar liet me aanvankelijk door de prijs weerhouden. Wel 20.000 shilling!
Dan hebben we het over 10 euro. Zondag had ik al besloten hem te kopen, maar had toen maar 19.000 bij me. Hier wilde de verkoper hem niet voor verkopen. Er moesten ook nog batterijen in voor 1200 shilling. Ja, het zijn totaal andere prijzen hier. Op de markt liggen de bergjes uien, tomaten, citroenen, passievruchten, allemaal voor de prijs van 500 (bitano) shilling (0,25 eurocent) . Een kam kleine banaantjes kost hier 200 shilling (10 eurocent), net als een kleine ananas. Een flesje echte Coca Cola, ook 500 shilling.
Ik wilde de radio ook aanschaffen om tijdens de verkiezingen op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen. De BBC is hier goed te ontvangen met een speciaal programma 'Focus on Africa'.
Ik moet zeggen dat ik heel blij ben met de aanschaf. Er zijn ook een aantal lokale zenders die leuke Afrikaanse muziek uitzenden. Wel wordt er dan Runyankore gesproken en dat versta ik toch echt niet. Mijn pogingen om de taal machtig te worden zijn min of meer gestrand. Ik kan groeten en "dank je wel" zeggen, maar dan hebben we het wel gehad. Ik merk dat ik niet echt gemotiveerd ben en dat het Thai gewoon nog in de weg zit. Ik ben daar zo intensief mee bezig geweest dat die woorden nog steeds boven komen.
De hele week was ik dus min of meer aan huis gekluisterd omdat we het advies hadden gekregen van VSO om niet meer op pad te gaan en zoveel mogelijk thuis te blijven. Vrijdag had ik het helemaal gehad hier. Avonden in het donker, overdag niet weg kunnen. "Wat doe ik hier", komt dan af en toe boven drijven. Ik mis mijn 'dierbaren' steeds meer op zulke momenten. Gelukkig is er wel regelmatig mailcontact mogelijk, omdat er om de andere dag stroom is.
Afijn, zo'n dipje, daar kom ik ook wel weer overheen.
Heb wel lekker in mijn tuintje gewerkt een hele ochtend. Alles weer opnieuw gespit en van wat kunstmest voorzien. Opnieuw gezaaid. Het regent nu vrij regelmatig. Dan wordt het overdag heel donker en gaat het flink waaien. Soms valt er een bui, soms drijft het over.
Aan het eind van de vrijdag werd het heel helder en zonnig. Ik heb de gympen aangetrokken en ben een wandeling gaan maken. Het is hier zo stil in de heuvels. Ik kwam langs wat huisjes en vroeg of ik op de goede weg zat. Een klein meisje begon hard te huilen toen ze de muzungu zag. Onderweg kwam ik nog een man tegen die een praatje begon te maken. Hij was de 'chairman' van het naburige dorp Ruyonza. Ja, hij kende de PTC en de meeste van de tutors. Zijn naam was Boaz. Voor de Bijbelkenners onder de lezers, duidelijk een Bijbelse naam. Heel veel mensen hebben hier Bijbelse namen en ook namen als Innocent, Justice en Freedom. In Kampala zag ik dat ook heel veel bedrijven en winkeltjes een Christelijk tintje dragen. Wat te denken van 'Jesus cares Supermarket' of 'Joseph and Mary Hardware' (vast een timmermans werkplaats). Ook op de bussen en taxi's zie je Christelijke slogans. Een enkele keer maar wordt Allah aangeroepen, want Moslims zijn er ook in Oeganda, zo'n 12% van de bevolking. Tot nu toe gaat het goed. Christenen, veruit in de meerderheid, en Moslims leven goed samen. In Nigeria is dat wel anders op dit moment. Van de omstreden cartoons trekken ze zich hier niet zoveel aan, lijkt het. Atheisten zijn er nauwelijks en uit het volgende verhaal zal duidelijk worden waarom:

"Misschien kent U het verhaal van die Oegandese pastoor die, nadat hij zijn laatste adem had uitgeblazen, direct naar de hemel ging. Toen hij daar met Petrus rondwandelde zag hij tot zijn verbazing iemand uit zijn eigen parochie; een taxichauffeur die was verongelukt als gevolg van zijn slechte rijstijl. Hij zag dat de man was toegelaten tot een hoger trapje in de hemelse hiërarchie dan hijzelf.
De pastoor deed zijn beklag bij Petrus; "Ik heb mijn hele leven gewijd aan mijn kudde, maar die man heeft niet de minste moeite gedaan om de hemel te verdienen. Hoe is dit nou mogelijk?
"Het is nu eenmaal zo", zei Petrus, "Dat voor ons uiteindelijk alleen de resultaten tellen. Als u op de kansel stond, wist u dan altijd de mensen te boeien?"
"Eerlijk gezegd lukte het me niet altijd om op een goede manier te getuigen van het geloof. Er waren parochianen die wel eens zaten te dommelen."
"Dan zult u wel kunnen begrijpen waarom de chauffeur hier zoveel privileges heeft. Want wie bij hem instapte, die viel niet in slaap, integendeel, die was voortdurend aan het bidden. Zelfs de meest verstokte atheïst bekeerde zich als hij bij hem in de taxi stapte!" **

** Vrij naar Paul Coelho