Kerstmis aan Lake Bunyonyi

In de zuidwesthoek van Oeganda ligt een groot meer met daarin diverse grote en kleinere eilandjes. Van verschillende VSO-ers had ik al gehoord dat ze op het eiland Bushara, in het meer, de kerstdagen zouden gaan doorbrengen. Maar bij navraag bleek dat er maar een gering aantal slaapplaatsen beschikbaar was en dat de meeste mensen een tent zouden meenemen. Maar een tent bezit ik hier niet en kon er zo gauw ook niet één bemachtigen. Gelukkig waren er nog slaapplaatsen beschikbaar in Bunyonyi Overlander Camp, aan de rand van het meer, zodat vandaar uit de groep op het eiland bezocht kon worden. Samen met Maria zou ik daar een kamer huren, wat bij aankomst een tent bleek te zijn. Maar wel een hele leuke, compleet met twee goede bedden. We waren erg tevreden met de plek en de mooie ligging aan het meer. Wat een rust ook!
’s Ochtends een concert van vogels in alle toonaarden. We maakten een wandeling langs het meer en werden daarbij steeds vergezeld van jongens die onze gids wel wilden zijn. Iedereen doet hier moeite om een paar centen aan de toeristen te verdienen. Een jongen wilde graag dat we met hem meeliepen om de mandjes te zien die zijn moeder maakte van papyrus. Dat deden we en konden natuurlijk niet vertrekken zonder een mandje te kopen.
Daarna vertrokken we per motorboot naar het eiland Bushara om de andere VSO-ers te ontmoeten. Voor vertrek maakten we nog een afspraak met een man die ons aan het eind van de middag met een kano weer op zou komen halen(dat was namelijk de helft goedkoper dan de motorboot). We lunchten met de groep en intussen was er een optreden van een klas weeskinderen, die op deze manier wat geld probeerden te verdienen. Onvermoeibaar werd er gedanst en gezongen. Daarna maakten we een wandeling rond het eiland en werden er diverse prachtige vogels gespot. Keurig op tijd lag de kano klaar om ons terug te roeien. Ik bedacht me dat de boot sneller zou gaan als ik mee zou peddelen en dat bleek ook zo te zijn. Drie kwartier lang peddelde ik me een slag in de rondte. Maar toen waren we er ook. Ons camp bleek intussen overspoeld door jongeren die met twee grote trucks over het Afrikaanse continent trokken. Tja, toen was het wel gedaan met de rust en onze privacy. Op kerstavond was er een dinerbuffet en, het moet gezegd worden, het smaakte deze keer voortreffelijk. On-Oegandees lekker. “Ze kunnen het dus wel!” zeiden Maria en ik tegen elkaar.
De volgende dag peddelden we weer drie kwartier met de kano naar het eiland Bushara waar we met 23 volunteers een kerstlunch zouden gebruiken. Het werd een echt Engels gebeuren. Compleet met Christmas crackers (een soort trekbommetjes), kalkoen, Christmas cake en heel veel zoetigheid toe. Heerlijk!!! Intussen een dansoptreden van weer een andere groep. Tja, dat was toch wel een heel andere kerst op deze manier, maar niet onplezierig. Na nog een wandeling, waarbij we een vogel met een enorm lange staart zagen, en een duik in het meer (Maria dan, ik had geen badpak meegenomen) werd er weer teruggepeddeld. Deze keer tegen de wind in, dat viel niet mee. Het dinerbuffet viel deze avond minder goed uit, de kok had waarschijnlijk de avond ervoor alles uit de kast gehaald en dat lukte niet een tweede keer. Helaas stapte Maria op weg naar de tent in een diepe kuil en landde ongelukkig op haar knie en verrekte waarschijnlijk een spier in haar rug. Dat zou vooral de volgende dag bij het terugreizen heel lastig worden. Omdat we tweede kerstdag terugreisden was er heel weinig aanbod van openbaar vervoer. Achterop de boda-boda (brommertje) reden we 15 kilometer terug naar Kabale, over een onverharde, stoffige weg met veel kuilen, wat natuurlijk niet erg prettig is als knie en rug pijnlijk zijn. Het enge is dat de bestuurder van de brommer zijn motor uitgooit als de weg daalt (en dat was bijna ¾ van de route). Remmen op de motor lukt dan niet en je hoopt dat zijn remmen goed zijn. Je moet echt als een zoutzak achterop zitten en niet meekijken wat hij allemaal ontwijkt anders ga je onverwachte bewegingen maken en dan gaat het mis. We kwamen heel aan in Kabale en stapten in een gereedstaande bus. Na drie kwartier wachten kregen we het advies over te stappen in een matatu (klein busje); de gewone bus reed niet omdat hij niet volraakte. Bus of Matatu rijden hier pas weg als het voertuig (meer dan) vol is. De beide Muzungu mochten voorin, maar vlak voor vertrek kwam daar nog een Ugandese bij zodat we toch krap zaten met z’n vieren op de voorbank. De chauffeur hield van pittig doorrijden. Een groot deel van de reis heb ik met mijn ogen dichtgezeten. Je wilt gewoon niet zien wat er allemaal gebeurt. Na een reis van vijf en half uur kwam ik gelukkig veilig op de campus aan, alwaar alleen mijn Amerikaanse buren thuis bleken te zijn. Gelukkig was er weer water! Twee dagen voor mijn vertrek kwam er op de hele campus geen druppel meer uit de leidingen. Mijn buren waren zo lief geweest mijn watertank te vullen. En ze hadden post voor mij !!! Daar was ik echt superblij mee.
Mijn 2e kerstdag diner bestond uit een broodje gebakken ei en wat havermoutpap toe. Dat zal in veel Nederlandse gezinnen wel iets uitgebreider geweest zijn. Maar al met al is het een bijzondere kerst geweest.