Het is wel wennen!

De eerste avond in mijn nieuwe huisje heb ik wat wezenloos voor me uit zitten staren. Jee, moet ik hier 2 jaar wonen? Maar na een paar dagen ging het al beter. Ik ging op bezoek bij een VSO volunteer die op de universiteit van Mbarara (60 km) van Bushenyi werkt en die was dik tevreden met haar onderkomen dat echt niet groter of luxer was dan dat van mij. Ik realiseer me voortdurend dat ik niet kan vergelijken met Thailand. Daar leefde ik eigenlijk een veel te luxe leven voor een volunteer, met een mooi huis, een fijne brommer en elke avond heerlijk eten, dat ik niet eens zelf hoefde koken. En dan die vrijheid om er op uit te gaan.
Hier is dat echt anders.
Ik zal er aan moeten wennen dat ik zo'n beetje al mijn vrije tijd op de campus zal moeten doorbrengen. Van mijn Amerikaanse buren, een jong stel dat voor Peace Corps werkt, hoorde ik dat ze de meeste avonden doorbrengen met het kijken naar films. Ze hebben een t.v. en een dvd-speler aangeschaft. Op mijn nieuwe computer kan ik wel een film bekijken, maar om dat nou avond aan avond te doen....
Op de campus wonen 450 studenten die gedurende de hele term van drie maanden niet naar huis mogen. Ook niet in de weekenden. Hier kunnen ze studeren en zijn er de nodige faciliteiten. Thuis hebben ze die niet. Het is heel gewoon hier. Een keer per maand mogen ze naar Mbarara om boodschappen te doen. Dan is er de staff, die bestaat uit de principal (directeur), 2 deputy principals en elf tutors, zoals de docenten genoemd worden. Ook zij wonen op de campus. Met elkaar bewonen we een viertal lage gebouwen met wat grond er omheen waar sommigen iets verbouwen. Achter mijn huis ligt een stukje grond dat nu verwaarloosd is en waar een paar bananenbomen op staan en een advocadoboom. Ik heb wel plannen om er iets mee te doen. In Nederland zou je even langs de Intratuin gaan en de benodigde spullen daarvoor kopen, maar zo eenvoudig is dat hier niet. Aan gereedschap is vast wel te komen, maar een paar tuinhandschoenen zijn waarschijnlijk niet te krijgen. En dan de planten of zaden. Ik heb onderweg wel een paar keer een 'nursery' gezien, zoals een kwekerij hier genoemd wordt. Eens zien of ik daar kan komen. Er rijden wel brommertjes (boda-boda, hetgeen een verbastering is van border-border omdat ze tussen de grenzen van Kongo en Uganda opereerden). VSO heeft ons echter verboden hier op mee te gaan omdat er heel veel ongelukken mee gebeuren, omdat ze zo hard rijden. Na een ernstig ongeluk met een volunteer mag het niet meer. Dan is er nog de matatu, een minibus waar je met 14 mensen in kan, maar die op mijn terugtocht vanuit Mbarara werd volgestouwd met 20 mensen. Het vehikel kraakte in zijn voegen, omdat er ook nog enkele balen rijst ingestouwd waren. De banden waren erg zacht en bij de enorme verkeersdrempels dacht ik dat hij net als een schip op een hoge golf, in tweeën zou breken. Ik had voor vrij veel geld in Mbarara een gazcooker gekocht en die was ook tussen de bagage gestouwd. Omdat de achterdeur met een touwtje was vastgebonden vreesde ik, met grote vreze, dat mijn cooker eruit zou glijden (hij zat in een plastic zak). Halverwege moesten we om niet nader vermelde reden overstappen en kreeg ik mijn cooker in mijn armen gedrukt, "Hier Muzungu, vasthouden". Ik was allang blij.
Cooker en ik kwamen veilig op de campus aan, waarbij de helft van de mensen moest uitstappen om me eruit te laten. Geen probleem overigens.
Nu had ik wel een cooker, maar nog geen gas. De volgende dag ging ik met de chauffeur van de school op zoek naar een tankstation waar ze gas verkochten. Dat werd gevonden. Wel moest ik een kapitaal aan statiegeld voor de gasfles betalen. Een drukregelaar hadden ze ook en aan een stuk rubberen slang konden ze me ook helpen. Ik vroeg naar safety-clips om de slang op zijn plaats te houden, maar daar konden ze me niet aan helpen. We werden langs allerlei winkeltjes gestuurd, maar niemand had ze. Mijn buren hadden het ook zonder gedaan. Voor alle zekerheid hebben we het maar met tape omwonden. Het zit goed en ik kon mijn eigen potje koken. Als ik nou aan nog wat kruiden kan komen en wat pakjes coconut powder gaat het helemaal goed komen. Judith, waar ik op bezoek was, had er een heerlijke maaltijd mee weten te bereiden. Dat moet dus mogelijk zijn.
"Alle begin is moeilijk", luidt het gezegde en zo ervaar ik het ook. De overgang is erg groot en ik moet aan veel nieuwe dingen erg wennen. Alles kost moeite. Geen schoon water uit de kraan bijvoorbeeld, maar eerst het kraanwater koken en filteren. En dan nog smaakt het apart en is zeker niet helder. Ik laat geen druppel meer verloren gaan. Als het regent, zet ik teiltjes buiten en vang het water op om de w.c. mee door de spoelen. Ook het waswater vang ik op om door te spoelen. Het vullen van de watertank is een heel gedoe, dus is het beter zuinig aan te doen.
Maar ik tel ook mijn zegeningen: Een heerlijk klimaat, niet te heet op dit moment, rond 24 graden schat ik. Doodstille nachten en vogeltjes die fluiten in de ochtend. Het prachtige gezang van de studenten 's morgens bij de dagopening in de open lucht. Alle collega's die even langs komen aan de deur om te vragen hoe het gaat. De eigenaren van de winkeltjes waar ik een praatje mee maak en die antwoord geven op al mijn vragen.Een kindje dat hard begint te huilen bij het zien van de Muzungu en daarna heel schuchter toch dichterbij durft te komen. Een mooie wandeling van Bushenyi naar 'huis'(3 km)waarbij ik zag hoe mooi de omgeving was. Het is zacht glooiend met veel groene weiden met zelfs wat zwart-bonte koeien (met prachtige horens) en daarnaast heel veel bananenplantages. Het hoofdvoedsel bestaat namelijk uit Matoke, een soort geconcentreerde bananenpuree dat gemaakt wordt van groene Matokebananen. Je ziet veel mannen met enorme trossen bananen aan hun fiets (wat heb ik nu aan mijn fiets hangen? Bananen dus). Die fietsen zijn van Chinese makelij. Heel groot en zwaar. Ze komen er niet mee de heuvel op. Dus duwen dan maar. Brommertjes zie je hier niet. Ook nauwelijks privé-auto's. Het verkeer bestaat voor het grootste deel uit taxi's, minibussen, fietsen en heel veel wandelaars.
Nederland lijkt verder weg dan ooit, met kou, sneeuw, Sinterklaas en zijn pieten.
Maar bereikbaar ben ik wel hoor. Via mail (hannyvankampen@planet.nl) telefoon (met al die voordeelbelsites van tegenwoordig ) voor alle zekerheid: landencode: 256 (0) 78-158225 is mijn mobiele nummer en het adres nog maar een keer:

Bushenyi Primary Teacher College
P.O. BOX 280
Bushenyi
Uganda
Als jullie een beeld willen krijgen van de school en de campus, surf dan naar:
www.kyambogo.ac.ug/bushenyi/