De laatste weken in Da Nang
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny
23 Mei 2010 | Vietnam, Ða Năng
Als ik opsta, kost het even moeite om de benen weer gestrekt te krijgen.
Ruim een half uur heb ik in de lotushouding gezeten en dat bezorgt me nog steeds een paar stramme onderdanen. Zojuist heb ik weer een maaltijd bij de familie genoten. Ik mag vooral niet zelf koken met die warmte (vandaag tegen de 40 graden).
Mai vroeg me van de week, wat ik echt heel lekker vind en ik had geantwoord; “Nem”. Dat zijn loempia’s. Die zijn er in verschillende varianten. Tegenwoordig vind ik de gestoomde loempia’s eigenlijk nog lekkerder dan de gefrituurde. Ze zijn minder zwaar en lijken me een stuk gezonder.
Afijn, Mai wil dat ik deze laatste week zoveel mogelijk bij de familie aan tafel schuif.
Dat is natuurlijk heel gezellig!
Ik heb het me vaak gerealiseerd, hoe harmonieus dit gezin met elkaar leeft. Nooit heb ik een onvertogen woord gehoord. Zowel man als vrouw, als de beide jongens, gaan heel respect- en liefdevol met elkaar om. Als ze aan de maaltijd zijn, hoor ik ze gezellig met elkaar praten en lachen.
Ik heb het al vaker gezegd. Mijn verblijf hier bij deze mensen, was van de eerste tot de laatste minuut een zegen, een lot uit de loterij. Ik had het niet beter kunnen treffen.
De afgelopen week werd er op school al geen les meer gegeven. Afgelopen donderdag gingen we met een groep van 45, voornamelijk dove en blinde leerlingen op schoolreis. Dat betekent hier niet, dat je naar een pretpark of dierentuin gaat. Nee, de schoolreis ging naar het monument van Nguyen Van Troi, een Vietnamese oorlogsheld, die al op 17 jarige leeftijd door de Amerikanen ter dood werd veroordeeld, nadat hij een poging had gedaan de Amerikaanse Secretary of Defence, Robert McNamara uit de weg te ruimen tijdens een bezoek aan Saigon. Toen hij 25 jaar was werd dit doodvonnis uitgevoerd en werd hij geëxecuteerd. (zie Wikipedia)
De kinderen kregen bij het monument allemaal een wierookstokje en heel stil werden die één voor één in een grote bak geplant. Het valt me steeds op hoe gehoorzaam de kinderen hier zijn. Niemand die de boel probeert te verstieren.
Ook bij onze volgende bestemming, het strand, gedroegen de kinderen zich voorbeeldig. Van de 45 kinderen konden er maar 3 zwemmen, dus mochten ze alleen een beetje rond poedelen in de branding. Na een half uurtje hadden ze dat wel gezien en werd er een groot plastic zeil neergelegd onder een afdak. Hierop zaten de kinderen uren lang wat te praten, te zingen en te kaarten. Niemand die mopperde dat hij zich verveelde. Tijdens de lunch moest ik terugdenken aan de meerdaagse schoolreisjes die ik vroeger maakte en waarbij soms het gemopper van de leerlingen over het eten niet van de lucht was. Niet in Vietnam. De kinderen zitten met smaak hun bordje rijst met groenten en vlees te eten. Het is heel plezierig uitgaan met een groep kinderen op die manier.
Mijn laatste presentatie op deze school ging ook goed. We hadden die ochtend heel vroeg nog met elkaar koffie gedronken en taart gegeten om mijn verjaardag, hetzij wat verlaat, te vieren.
Tijdens de presentatie leken de juffen wat gespannen. Geen wonder. Na de presentatie moesten ze nog deelnemen aan een wedstrijd “schoonschrijven”. Ik geloof soms mijn oren niet, maar het is heus waar. De leerkrachten nemen het tegen elkaar op in de strijd om de titel “Schoonschrijver van het jaar”. En mooi schrijven dat ze kunnen!
Dat competitie-element zie je hier trouwens heel veel. De leerkrachten worden voortdurend beoordeeld door elkaar en de directrice van de school. Dat dat soms scheve gezichten en stress oplevert moge duidelijk zijn. De sfeer lijdt er onder. De jonge leerkrachten vinden het bijvoorbeeld onterecht dat de oudere leerkrachten altijd een betere beoordeling krijgen, alleen op grond van het feit dat ze meer ervaring zouden hebben. Mijn mening wordt wel gevraagd, maar telt niet echt mee in de beoordeling. Ik vind de jonge leerkrachten op deze school een stuk harder werken dan de oudere garde. Mede omdat zij de meest moeilijke groepen onder hun hoede hebben.
Zo dat was weer een verhaal waar onderwijzend Nederland zich over kan verbazen.
Ja, veel zaken lopen hier anders dan in Nederland. Het zal wennen zijn om weer op een Nederlandse school mee te draaien. Toch kijk ik er naar uit.
Hopelijk is die plek in het onderwijs nu snel gevonden.
Ik houd me dan ook aanbevolen voor elke tip die leidt naar het vinden van een leuke baan in Nederland!!
Ruim een half uur heb ik in de lotushouding gezeten en dat bezorgt me nog steeds een paar stramme onderdanen. Zojuist heb ik weer een maaltijd bij de familie genoten. Ik mag vooral niet zelf koken met die warmte (vandaag tegen de 40 graden).
Mai vroeg me van de week, wat ik echt heel lekker vind en ik had geantwoord; “Nem”. Dat zijn loempia’s. Die zijn er in verschillende varianten. Tegenwoordig vind ik de gestoomde loempia’s eigenlijk nog lekkerder dan de gefrituurde. Ze zijn minder zwaar en lijken me een stuk gezonder.
Afijn, Mai wil dat ik deze laatste week zoveel mogelijk bij de familie aan tafel schuif.
Dat is natuurlijk heel gezellig!
Ik heb het me vaak gerealiseerd, hoe harmonieus dit gezin met elkaar leeft. Nooit heb ik een onvertogen woord gehoord. Zowel man als vrouw, als de beide jongens, gaan heel respect- en liefdevol met elkaar om. Als ze aan de maaltijd zijn, hoor ik ze gezellig met elkaar praten en lachen.
Ik heb het al vaker gezegd. Mijn verblijf hier bij deze mensen, was van de eerste tot de laatste minuut een zegen, een lot uit de loterij. Ik had het niet beter kunnen treffen.
De afgelopen week werd er op school al geen les meer gegeven. Afgelopen donderdag gingen we met een groep van 45, voornamelijk dove en blinde leerlingen op schoolreis. Dat betekent hier niet, dat je naar een pretpark of dierentuin gaat. Nee, de schoolreis ging naar het monument van Nguyen Van Troi, een Vietnamese oorlogsheld, die al op 17 jarige leeftijd door de Amerikanen ter dood werd veroordeeld, nadat hij een poging had gedaan de Amerikaanse Secretary of Defence, Robert McNamara uit de weg te ruimen tijdens een bezoek aan Saigon. Toen hij 25 jaar was werd dit doodvonnis uitgevoerd en werd hij geëxecuteerd. (zie Wikipedia)
De kinderen kregen bij het monument allemaal een wierookstokje en heel stil werden die één voor één in een grote bak geplant. Het valt me steeds op hoe gehoorzaam de kinderen hier zijn. Niemand die de boel probeert te verstieren.
Ook bij onze volgende bestemming, het strand, gedroegen de kinderen zich voorbeeldig. Van de 45 kinderen konden er maar 3 zwemmen, dus mochten ze alleen een beetje rond poedelen in de branding. Na een half uurtje hadden ze dat wel gezien en werd er een groot plastic zeil neergelegd onder een afdak. Hierop zaten de kinderen uren lang wat te praten, te zingen en te kaarten. Niemand die mopperde dat hij zich verveelde. Tijdens de lunch moest ik terugdenken aan de meerdaagse schoolreisjes die ik vroeger maakte en waarbij soms het gemopper van de leerlingen over het eten niet van de lucht was. Niet in Vietnam. De kinderen zitten met smaak hun bordje rijst met groenten en vlees te eten. Het is heel plezierig uitgaan met een groep kinderen op die manier.
Mijn laatste presentatie op deze school ging ook goed. We hadden die ochtend heel vroeg nog met elkaar koffie gedronken en taart gegeten om mijn verjaardag, hetzij wat verlaat, te vieren.
Tijdens de presentatie leken de juffen wat gespannen. Geen wonder. Na de presentatie moesten ze nog deelnemen aan een wedstrijd “schoonschrijven”. Ik geloof soms mijn oren niet, maar het is heus waar. De leerkrachten nemen het tegen elkaar op in de strijd om de titel “Schoonschrijver van het jaar”. En mooi schrijven dat ze kunnen!
Dat competitie-element zie je hier trouwens heel veel. De leerkrachten worden voortdurend beoordeeld door elkaar en de directrice van de school. Dat dat soms scheve gezichten en stress oplevert moge duidelijk zijn. De sfeer lijdt er onder. De jonge leerkrachten vinden het bijvoorbeeld onterecht dat de oudere leerkrachten altijd een betere beoordeling krijgen, alleen op grond van het feit dat ze meer ervaring zouden hebben. Mijn mening wordt wel gevraagd, maar telt niet echt mee in de beoordeling. Ik vind de jonge leerkrachten op deze school een stuk harder werken dan de oudere garde. Mede omdat zij de meest moeilijke groepen onder hun hoede hebben.
Zo dat was weer een verhaal waar onderwijzend Nederland zich over kan verbazen.
Ja, veel zaken lopen hier anders dan in Nederland. Het zal wennen zijn om weer op een Nederlandse school mee te draaien. Toch kijk ik er naar uit.
Hopelijk is die plek in het onderwijs nu snel gevonden.
Ik houd me dan ook aanbevolen voor elke tip die leidt naar het vinden van een leuke baan in Nederland!!
-
23 Mei 2010 - 07:41
Til:
Goedemorgen Hanny,Wat gezellig om je uitgebreide mail op deze zonnige 1ste Pinkstermorgen te ontvangen!En wat een leuke foto's + videofilmpje! Fijn, dat je deze laatste dagen in Vietnam zo geniet. Het is ook wel een totaal andere wereld! Neem alleen al het gedrag van de kinderen op zo'n schoolreisje...Ik vond het vroeger altijd slopende uitjes...Maar bij jou in Vietnam is het echt een feestje!!!Maar die constante competitie tussen de leerkrachten lijkt me vreselijk. Dat is dan hier in Nederland weer beter!!Gezellig, dat je de komende dagen bij
Mai en haar gezin eet. Die zul je zeker gaan missen! Maar wat een zegen dat ze op je pad zijn gekomen...Ik wens je een hele goede week toe.De tijd gaat nu vliegen..En héél veel sterkte met de hitte!!!Ik verheug me erop je snel weer te zien en te spreken! Veel liefs, Til. -
23 Mei 2010 - 08:38
Karlijn:
Fijn weer even wat van je te horen mam :) Het is nu echt aftellen he.. Succes nog even met die hitte. Hier is het nu heerlijk!! Maar volgende week wordt het alweer wat koeler...
xxxx -
23 Mei 2010 - 13:56
Willy:
Even uit de tuin weg.Het is heerlijk weer.Niet te warm. Dat is zo slecht voor mij
Jouw verslag weer gelezen, altijd een leuke bezigheid.
Wat zoek je voor werk? welk onderwijs??
Dan kijk ik ernaar uit.
Vanmorgen weer de Geest gekregen.Mooie dienst, met dopen.
Fijn, dat je weer naar Nederland komt en dat zullen er velen vinden.Je komt te laat voor de asperges!!
liefs, Willy -
23 Mei 2010 - 18:01
Koos:
Het zal je wel moeite kosten om straks uit je huisje te vertrekken. Ik krijg in elk geval al heimwee naar Vietnam als ik je verhaal lees. We verheugen ons erop je straks weer in Nederland te zien! -
23 Mei 2010 - 21:02
Marlies:
Hoi Hanny,
ik heb net Phu weer eens geschreven. Ik hoop dat zijn computer gerepareerd is, want hij was een tijdje onbereikbaar. wil je even checken of hij mijn bericht ontvangen heeft, asjeblieft?
De familie zal je missen en jij hen. Leuk dat die laatste week zoveel mooie momenten heeft. Die zul je als dierbare herinneringen meebrengen naar hier.
Ga je nog naar Hoi An of heb je daar al afscheid van genomen?
Jammer dat het weer afgelopen is met je mooie verhalen.
liefs en goede reis! -
23 Mei 2010 - 21:55
Carie:
ha die hanny
je bent echt nog op tijd voor de asperges hoor, de laatste steekdag is 25 juni, dus zorg dat je voor die tijd in brabant komt! hier in nederland voelen we al dat je komt, we hebben twee heerlijke dagen achter de rug en hopen op neer meer zon als jij er bent.
geniet nog even... en tot gauw!
groeten carie -
25 Mei 2010 - 11:46
Heleen:
Hoi Hanny, Wat goed om te horen dat je het daar wel erg goed hebt gehad! Een fijn gezin waar je in opgenomen bent. Mooi om die herinnering straks met je mee te dragen. Dat zal niet alleen de gedachte aan dit gezin zijn. Wat een ervaring met zo'n andere kijk op onderwijs en opvoeding. Ik kijk er naar uit je hier weer te zien! Goede reis!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
