Ba Na Hill

Het is ongelooflijk hoe het TET-feest het openbare leven beinvloedt. De afgelopen 10 dagen heeft zo’n beetje alles hier in de buurt stilgelegen. Winkels en cafés bleven gesloten en bouwwerken lagen stil. En dat terwijl er het hele jaar 7 dagen per week gewerkt wordt.
Voor het eerst sinds ik hier woon had Mr.Duc, mijn huisbaas, echt vakantie. Dat is dus eens per jaar, 10 dagen. De dagen werden grotendeels in huiselijke kring doorgebracht. Toch trekken Vietnamezen er ook wel op uit. Ze bezoeken dan vooral plaatsen als tempels en pagoda’s of plaatsen die vooral veel mensen trekken als bijvoorbeeld Ba Na Hill.
Daarover straks meer.
Mai vroeg me of ik zin had om met de familie naar Hoi An te gaan. Ze wilden daar een speciale tempel bezoeken om te bidden voor een goed jaar, neem ik aan. Op de brommer naar Hoi An dus. Een uurtje rijden. Bij de tempel gekomen moesten er eerst toegangskaartjes gekocht worden, wat ik al vreemd vond eigenlijk. Mai kocht 5 kaartjes a 15.000 VND bij een kiosk en die moesten we dan laten afknippen.
Tja, dat had ik gedacht. De 5 kaartjes waren allen gelijk en ik moest als buitenlander een ander kaartje kopen voor de prijs van 55.000 VND. Ik heb nog geprobeerd uit te leggen dat ik onderhand een halve Vietnamees ben, nu ik hier al een jaar woon, maar helaas, geen pardon. Ik moest terug.
Ik had er flink de pest in. In dit land heb ik intussen al zeker 50 x de driedubbele prijs voor buitenlanders betaald en het schoot me echt in het verkeerde keelgat. Dus ik vertelde Mai, dat ik niet meeging de tempel in, maar ergens ging koffie drinken. Na een half uurtje zouden we elkaar weer treffen.
Na de tempel ging het richting Marble Mountains. Daar waren we niet de enige bezoekers. Het leek of half Da Nang een bezoekje ging brengen aan deze plek. Hele families liepen hier rond en de verschillende tempeltjes die je hier kunt vinden werden drukbevolkt met biddende mensen.
Er zijn niet echt veel recreatiemogelijkheden in en om Da Nang, dus is het logisch dat de paar plekken die je kunt bezoeken, uitpuilen van de mensen.
Ook Ba Na Hill is zo’n plek. Gelegen op 30 km afstand van Da Nang. Een bij de Fransen geliefde plek vanwege het koele klimaat op die hoogte, zo’n 1500 m.
Mijn collega Nga had mij en de Japanse volunteer Keiko uitgenodigd om tijdens de TET-vakantie bij haar thuis op bezoek te komen en dan daarna door te rijden naar Ba Na. Keiko en ik werden hartelijk ontvangen door de familie van Nga en die van haar echtgenoot. Haar ouders woonden echt tussen de rijstvelden. Ze hadden, bij wijze van uitzondering, 6 kinderen. De meeste Vietnamezen hebben gehoor gegeven aan de 2-kinderen politiek en de gezinnen zijn dus meestal klein. Maar misschien was dit gezin wel zo groot, omdat ze Rooms Katholiek waren. Behalve de kinderen woonde ook de oude grootmoeder in huis, wat hier heel gebruikelijk is. Voor deze mensen was het wel apart om twee buitenlanders in hun huis te ontvangen. Hoewel Keiko met haar Aziatische trekken er niet zo buitenlands uitziet. Na de bezoekjes togen we op de brommer richting Ba Na. Om bovenop de berg te komen kun je gebruik maken van een lange kabelbaan, die pas twee jaar geleden is opgeleverd.
In de folder stond te lezen dat deze kabelbaan de langste non-stop baan van de wereld is; 5 kilometer en daarmee in het Guiness book of records is gekomen. De baan is met hulp van buitenlandse bedrijven, waaronder Oostenrijkse, gebouwd.
Het eerste gedeelte van de rit bood spectaculaire uitzichten over Da Nang en het Hai Van gebergte. Je kon bijna tot Hoi An kijken. Maar helaas verdwenen we op een gegeven moment in een wolk van mist en was het gedaan met het mooie uitzicht. Boven gekomen hebben we een plek gezocht om te picknicken, wat wel een beetje een koude aangelegenheid was. Gelukkig was ik zo verstandig geweest om mijn winterjas aan te doen. Die had ik hard nodig daar boven.
Met een twee kabelbaan kon je nog verder tot 1500m. Wel leuk, maar helaas was de mist zo dicht dat je zelfs het 27m hoge Boeddhabeeld bijna niet kon zien.
Misschien moet ik nog maar eens teruggaan op een heldere dag als Karlijn hier is. Die is van plan eind april deze kant uit te komen! Joepie!
Verder was het een week waarin ik ook nog werd uitgenodigd voor een maaltijd bij een nichtje van Mai. Dat betekende weer gezellig met de hele club op de grond rond een grote pan. Een typisch Vietnamees gerecht is Lao. In een pot hete bouillon wordt vlees, vis, inktvis en heel veel groente gedeponeerd. En dan is het vissen met je stokjes. Het is de gewoonte hier dat Vietnamezen heel goed voor hun gasten zorgen. Ze zorgen er steeds voor dat jouw bakje gevuld blijft, door er steeds weer iets in te leggen. Soms ook dingen die ik niet zo heel lekker vind, als grote stukken gekookte eend. Of onooglijke diertjes uit zee. Verder wordt ook continu je bierglas bijgeschonken of zoals bij dit feest, je borrelglas. Dus dat betekent dat je na 2 uur zo ongeveer uit je voegen barst en niet stevig meer op je benen staat. Maar dat alles hoort bij de festiviteiten die het TET-feest met zich meebrengt.
En van zo nabij met de Vietnamezen dit feest te hebben kunnen vieren was een heel bijzonder ervaring!