Tyfoon
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny
01 Oktober 2009 | Vietnam, Ða Năng
Op het moment dat ik dit bericht schrijf, woedt er een heuse tyfoon.
Vanuit mijn kamer zie ik hoe buiten de bomen ver doorbuigen en de regen bij vlagen neerstort.
Als ik ooit beelden zag van een tyfoon, vaak in landen ver weg van Nederland, dacht ik altijd “Ik hoop het nooit mee te maken”. Maar nu het zover is, ben ik eigenlijk best rustig en niet echt bang.
Het gekke is, dat ik me er tot op het laatste moment niet van bewust was, dat er een tyfoon op komst was. Gisteren stormde het behoorlijk en de afspraak die ik ’s ochtends om half 9 had, werd afgezegd. Omdat ik toch niet op school verwacht werd, leek het me beter om met dit weer een ochtendje thuis te werken. En het was maar goed dat ik dat besloten had, want met het uur werd de wind sterker.
Ik zag mensen buiten in de weer met zandzakken die op de golfplaten daken werden gelegd.
Er reed een geluidswagen voorbij, maar ik begreep niet wat er gezegd werd.
Ik dacht dat dit de storm was, waar mijn collega vorige week al over sprak.
Pas toen ik ’s middags om vijf uur, via de mail, een bericht kreeg van VSO met de kop “Typhoon Alert” realiseerde ik me dat de tropische storm die de Filippijnen geteisterd had, veranderd was in een heuse tyfoon en richting de Vietnamese kust onderweg was. Da Nang was zo’n beetje het punt waar de tyfoon het meest gevoeld zou gaan worden. Kort daarna kwam er een telefoontje van VSO of ik er klaar voor was.
Dat wil zeggen, had ik eten in huis voor drie dagen en genoeg drinkwater en kaarsen enz.
Toen schoot ik wel een beetje in de stress. Nee, ik was er niet uit geweest en had nog geen tomaat of wortel in huis. De markt was te ver om met dit weer naar toe te gaan. Toen maar snel naar het kruideniertje aan de overkant om wat instant noedels te gaan halen en wat crackers en koekjes.
Die avond viel om 6 uur de stroom uit. Dat was te verwachten, maar dat vond ik pas echt een ramp.
Dan ben je verstoken van elk contact. Het deed me denken aan de tijd in Oeganda en ik kon me niet voorstellen dat ik toen zeker 3 tot 4 avonden per week zonder stroom zat. Na twee uur lezen en puzzelen met een koplamp op waren mijn ogen zo moe. Al was het pas acht uur, het leek me beter gewoon in bed te kruipen. Oorpluggen in en slapen. Ik sliep door het meeste tumult heen. Af en toe schrok ik even wakker van een klap van een golfplaat of een vreemd trilling van het huis. De volgende ochtend om 7 uur werd ik pas wakker. De geluiden die me normaliter uit mijn slaap halen, de hanen, de honden, de schuivende hekken, de bellen van het college, had ik gemist. Het openbare leven leek stil te liggen en de dieren lieten zich niet horen.
Mijn huisje was schemerig donker, nu deuren en ramen gesloten waren. Wat kon ik doen vandaag? Ik zou twee uur op de computer kunnen werken voordat de accu leeg was, mijn laatste boek uitlezen, wat kunnen puzzelen. Koken wat ik in zo’n situatie graag doe, zou niet gaan, bij gebrek aan ingrediënten. Afijn, deze dag zou zeker voorbij gaan. In de loop van die ochtend zag ik Mr. Duc verscheidene keren voorbij komen buiten, om de zaak te inspecteren. In regenpak met een helm op. Ik begreep dat de helm hem moest beschermen tegen rondvliegend spul. Af en toe wierp hij een blik bij mij naar binnen om te zien of ik nog in leven was. Ik zwaaide dan maar vrolijk naar hem. In de achtertuin stortte de boom van de buren zich over ons hek en vernielde de boom die stervruchten draagt. Een grote chaos. De kippen (uit het vorige verhaal), hadden hun heil op de stok moeten zoeken, want het geïmproviseerde hokje stond half onder water. Gelukkig zou er later een droge plek voor ze uitgezocht worden.
Overdag kreeg ik smsjes van collega’s om te horen of ik het nog goed maakte.
Nu is het 4 uur ’s middags en het begint al donker te worden. Ik bereid me voor op weer een avond zonder licht. Zal straks eerst maar een maaltijd maken, want koken in het donker is ook geen succes.
Hopelijk is het morgen minder, komt de stroom weer terug en neemt het leven weer zijn normale loop. Er zijn van die zaken die je wel eens mee wilt maken in je leven. Een tyfoon stond nooit op mijn lijstje, maar hier zal ik eraan moeten geloven. En als ik zo de verhalen hoor, zal het ook niet bij deze ene keer blijven, helaas.
…………….
We zijn weer een dag verder. Ik kan nog net een stukje schrijven met nog 10% in de accu. De wind is gaan liggen. De regenbuien duurden nog wat langer, maar het werd ook droog vandaag. Ik wilde eruit en zou een vriendin ontmoeten voor de lunch. Scholen bleven vandaag nog gesloten.
Onderweg naar het centrum was het een enorme chaos langs de wegen. Ik zag tientallen ontwortelde bomen langs de kant van de weg. Mensen waren druk in de weer om er de takken af te zagen. Er wordt hier nog veel op houtvuurtjes gekookt, dus dat betekende gratis brandhout. Langs de weg lagen enorme hopen vuil en heel veel bladeren. Het zal nog wel even duren voor die chaos is opgeruimd. Maar het normale leven neemt zijn loop weer. Ik hoop alleen dat de stroom snel terug is, zodat ik dit bericht kan verzenden.
…………….
Het duurde nog een dag, maar na 60 uur zonder stroom, keert het tij. Er is weer elektriciteit (hoera, de computer doet het weer!!!), de zon schijnt, er staat een zacht briesje en het is 25 graden. Wat wil een mens nog meer!!
Vanuit mijn kamer zie ik hoe buiten de bomen ver doorbuigen en de regen bij vlagen neerstort.
Als ik ooit beelden zag van een tyfoon, vaak in landen ver weg van Nederland, dacht ik altijd “Ik hoop het nooit mee te maken”. Maar nu het zover is, ben ik eigenlijk best rustig en niet echt bang.
Het gekke is, dat ik me er tot op het laatste moment niet van bewust was, dat er een tyfoon op komst was. Gisteren stormde het behoorlijk en de afspraak die ik ’s ochtends om half 9 had, werd afgezegd. Omdat ik toch niet op school verwacht werd, leek het me beter om met dit weer een ochtendje thuis te werken. En het was maar goed dat ik dat besloten had, want met het uur werd de wind sterker.
Ik zag mensen buiten in de weer met zandzakken die op de golfplaten daken werden gelegd.
Er reed een geluidswagen voorbij, maar ik begreep niet wat er gezegd werd.
Ik dacht dat dit de storm was, waar mijn collega vorige week al over sprak.
Pas toen ik ’s middags om vijf uur, via de mail, een bericht kreeg van VSO met de kop “Typhoon Alert” realiseerde ik me dat de tropische storm die de Filippijnen geteisterd had, veranderd was in een heuse tyfoon en richting de Vietnamese kust onderweg was. Da Nang was zo’n beetje het punt waar de tyfoon het meest gevoeld zou gaan worden. Kort daarna kwam er een telefoontje van VSO of ik er klaar voor was.
Dat wil zeggen, had ik eten in huis voor drie dagen en genoeg drinkwater en kaarsen enz.
Toen schoot ik wel een beetje in de stress. Nee, ik was er niet uit geweest en had nog geen tomaat of wortel in huis. De markt was te ver om met dit weer naar toe te gaan. Toen maar snel naar het kruideniertje aan de overkant om wat instant noedels te gaan halen en wat crackers en koekjes.
Die avond viel om 6 uur de stroom uit. Dat was te verwachten, maar dat vond ik pas echt een ramp.
Dan ben je verstoken van elk contact. Het deed me denken aan de tijd in Oeganda en ik kon me niet voorstellen dat ik toen zeker 3 tot 4 avonden per week zonder stroom zat. Na twee uur lezen en puzzelen met een koplamp op waren mijn ogen zo moe. Al was het pas acht uur, het leek me beter gewoon in bed te kruipen. Oorpluggen in en slapen. Ik sliep door het meeste tumult heen. Af en toe schrok ik even wakker van een klap van een golfplaat of een vreemd trilling van het huis. De volgende ochtend om 7 uur werd ik pas wakker. De geluiden die me normaliter uit mijn slaap halen, de hanen, de honden, de schuivende hekken, de bellen van het college, had ik gemist. Het openbare leven leek stil te liggen en de dieren lieten zich niet horen.
Mijn huisje was schemerig donker, nu deuren en ramen gesloten waren. Wat kon ik doen vandaag? Ik zou twee uur op de computer kunnen werken voordat de accu leeg was, mijn laatste boek uitlezen, wat kunnen puzzelen. Koken wat ik in zo’n situatie graag doe, zou niet gaan, bij gebrek aan ingrediënten. Afijn, deze dag zou zeker voorbij gaan. In de loop van die ochtend zag ik Mr. Duc verscheidene keren voorbij komen buiten, om de zaak te inspecteren. In regenpak met een helm op. Ik begreep dat de helm hem moest beschermen tegen rondvliegend spul. Af en toe wierp hij een blik bij mij naar binnen om te zien of ik nog in leven was. Ik zwaaide dan maar vrolijk naar hem. In de achtertuin stortte de boom van de buren zich over ons hek en vernielde de boom die stervruchten draagt. Een grote chaos. De kippen (uit het vorige verhaal), hadden hun heil op de stok moeten zoeken, want het geïmproviseerde hokje stond half onder water. Gelukkig zou er later een droge plek voor ze uitgezocht worden.
Overdag kreeg ik smsjes van collega’s om te horen of ik het nog goed maakte.
Nu is het 4 uur ’s middags en het begint al donker te worden. Ik bereid me voor op weer een avond zonder licht. Zal straks eerst maar een maaltijd maken, want koken in het donker is ook geen succes.
Hopelijk is het morgen minder, komt de stroom weer terug en neemt het leven weer zijn normale loop. Er zijn van die zaken die je wel eens mee wilt maken in je leven. Een tyfoon stond nooit op mijn lijstje, maar hier zal ik eraan moeten geloven. En als ik zo de verhalen hoor, zal het ook niet bij deze ene keer blijven, helaas.
…………….
We zijn weer een dag verder. Ik kan nog net een stukje schrijven met nog 10% in de accu. De wind is gaan liggen. De regenbuien duurden nog wat langer, maar het werd ook droog vandaag. Ik wilde eruit en zou een vriendin ontmoeten voor de lunch. Scholen bleven vandaag nog gesloten.
Onderweg naar het centrum was het een enorme chaos langs de wegen. Ik zag tientallen ontwortelde bomen langs de kant van de weg. Mensen waren druk in de weer om er de takken af te zagen. Er wordt hier nog veel op houtvuurtjes gekookt, dus dat betekende gratis brandhout. Langs de weg lagen enorme hopen vuil en heel veel bladeren. Het zal nog wel even duren voor die chaos is opgeruimd. Maar het normale leven neemt zijn loop weer. Ik hoop alleen dat de stroom snel terug is, zodat ik dit bericht kan verzenden.
…………….
Het duurde nog een dag, maar na 60 uur zonder stroom, keert het tij. Er is weer elektriciteit (hoera, de computer doet het weer!!!), de zon schijnt, er staat een zacht briesje en het is 25 graden. Wat wil een mens nog meer!!
-
01 Oktober 2009 - 07:30
:
Hoi Hanny,
Wij vertrekken morgen voor een maandje naar Vietnam, we maakten ons wat zorgen over de Tyfoon, maar hij is blijkbaar al goed gepasseerd... Je reisverslag kon me enigzins geruststellen!
Groetjes nancy -
01 Oktober 2009 - 08:58
Elly:
Jammer dat de kippen niet ontsnapt zijn!
Gelukkig is het weer rustig en is je dak blijven zitten. Wat een chaos zal het zijn.
Wat maak je toch een hoop mee.
liefs Elly -
01 Oktober 2009 - 13:08
Til:
Hoi Hanny,
Het was fijn, om vanmorgen je stem te horen!Fijn, dat het bij jou goed is afgelopen.Je zult nu wel weer extra van de luxe "electriciteit"genieten!Heb je de NOS nog op internet gevonden? Dan blijf je bij qua nieuws en weer! Liefs, Til. -
01 Oktober 2009 - 14:53
Mirjam:
Wat goed een berichtje van je te lezen. Las op Teletekst over de tyfoon die langs Da Nang ging.
Gelukkig is de rust weergekeerd en heb je geen schade.
Tot mails.
Liefs, Mirjam.
-
01 Oktober 2009 - 17:22
Marijke:
Lieve Hanny,
Wauw, dat viel niet mee, opgesloten in je huisje de tyfoon over je heen laten razen.... Je hebt het gelukkig goed doorstaan en ik vond het erg fijn dat je belde vanochtend!
Veel liefs namens ons allen, van Marijke -
01 Oktober 2009 - 22:34
Carie:
Hanny!
Je avonturen moeten niet gekker worden! Hellup, wat gebeurt er toch allemaal! Niet te vergelijken met het rode schoentje dat wegdreef in het stromende water....
Gelukkig ben jij er heelhuids uitgekomen.Toch maar een voorraadje aanleggen... En heb je nog nieet zo'n opdraaibare zaklamp? Heel handig, 5 minuten draaien, 2 uur licht!
Groetjes! -
02 Oktober 2009 - 08:56
Judith Okumu:
Nou wat een spannend avontuur. Hopelijk blijft het bij deze ene keer en anders zorgen dat je de volgende keer mee ingredienten in huis hebt!
Liefs! -
02 Oktober 2009 - 14:08
Mieke:
Fijn dat het weer voorbij is, Han, wat een avonturen!
Liefs
Mieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
